Çevrimdışı

Sosyal medya, hayatımızı pek çok anlamda zenginleştiriyor, yeni dünyaların kapısını aralıyor bizlere. Onun sayesinde kendimizi daha kalabalık, daha sosyal hissediyoruz. Ancak aynı sosyal, medya kaygılarımızıda, hassasiyetlerimizi, mutsuzluklarımızı da besliyor. Peki, sosyal medya anne adayları ve anneler için hangi noktada dost ya da düşman ikilemine neden oluyor?

Sosyal medyanın hayatlarımızı böylesine teslim almasının geçmişi epi topu birkaç seneyi geçmiyor. Maksimum beş yıl. Öyle ki eskinin teknolojiden anlamayan anneleri bile yerini internetten alışveriş yapan, birbirlerine ürün tavsiye eden, sosyal ağlar üzerinden gruplar kuran annelerine bıraktı. Yeni nesil anneler sosyal medyanın, teknolojinin hayatlarına getirdiği yenilikleri büyük bir memnuniyetle kabul ediyor, hayatlarını yeniliyorlar. Bu annelerin büyük bölümü yalnızca izleyici olmuyor; kişisel hesapları, blog sayfalarıyla sosyal ağları kendileri yönlendiriyor. Öyle ki mesela Çorlu'nun bir köyünde yaşayan ve yüzbinin üzerinde takipçisi olan yeni nesil anneler var artık. Sosyal ağlar üzerinden takipleşen bu kitle, birbirlerini motive ediyor, sevinçlerine (mezuniyet, ilk diş, yaş günü, okul başarısı gibi) ortak oluyor, dertlerini paylaşıyorlar. Anneler için sosyal ağlar hamilelik ve sonraki süreçte deneyimlerini paylaştıkları, hayatlarının en özel süreçlerini bir arada yaşadıkları özel bir arkadaşlık süreci anlamına da geliyor.

Dost mu, düşman mı?
Buraya kadar sosyal medya gerçek anlamda bir dost kapısı; kaygılar, üzüntüler, sevinçler paylaşılıyor, deneyimler aktarılıyor, annelik sürecinin zorlukları birlikte aşılıyor. Peki, sosyal medya hangi noktada bize "dost mu düşman mı" ikilemini yaşatıyor? Tüm gününü yeni doğmuş bebeğiyle geçiren, belki de tek sosyalleşme alanı elindeki akıllı telefon olan bir annenin hayatına sosyal medya kullanımı hangi noktada olumsuz yansıyabiliyor? Sosyal medyanın sanal bir dünya olduğu gerçeğini hepimiz kabul ediyoruz. Kullanıcıların çok büyük bir bölümü içten ve samimi olduklarına inansa da, kendini, hayatını, sevdiğini, çocuğunu, "olmadığı gibi gösterme" eğilimi oldukça yüksek. Sosyal medyada sergilenen hayatların, kullanıcıların kendi iç dünyalarını, duygu durumlarını, ilişkilerini ne derece yansıttığını bir tartışma konusu olarak bırakalım. Asıl mesele, kişisel algıda bir balon etkisi yaratan sosyal ağların, ruhumuzda, davranışlarımızda, hayatlarımızda yarattığı tahribat. Öylesi bir tabloyla karşı karşıyayız ki, bütün anneler güzel, zayıf, enerjik, bütün bebekler sakin, sağlıklı, mutlu… Elbette tüm eşler harika, romantik ve düşünceli. Peki, ya paylaşılmayanlar? Paylaşılanlar kadar paylaşılmayanlar da olduğunu, güller, çiçekler, parıltılar içindeki hayatların bir de perde arkası olduğunu hiç unutmamak gerekiyor. Önümüze gelen resimlerde, metinlerde hayal dünyamızı okşayan sanal hayatlar var. Ancak resim yine de eksik. Gündüz çalışıp akşam da hem evin sorumluluğunu hem bebeğinin bakımını yüklenen anne ile evde üç yardımcısıyla yaşayan ve takipçilerine her paylaşımında ideal anneliğin tarifini veren bir anne profili sosyal medya ağlarında birbirlerinin hayatlarına temas ediyorlar. Ancak bu tezat hayatlar bir noktadan sonra annelerin kendi hayatlarına dair bir yetersizlik hissi yaratmaya başlıyor ki işte sosyal medyanın karanlık yüzü de o noktada çıkıyor..