[Tanem]

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Gecenin sessizliğinde, İbrahim derin bir nefes aldı ve Süleyman’a döndü: “Artık zaman geldi. Hazırlıklı ol, çünkü bu yolculuk seni tamamen değiştirecek.”

Süleyman, dizlerine doğru eğilmiş, gözlerini kapattı ve İbrahim’in rehberliğinde derin bir sessizlik içinde bekledi. Kalbi hem heyecan hem de hafif bir korku ile çarpıyordu. “Gözlerini aç,” dedi İbrahim.

Bir anda, Süleyman kendini boşluktan süzülürken buldu; etrafı karanlık ve ışıkların birbirine karıştığı bir boşluk kaplamıştı. Rüzgar gibi akan enerjiler, gölge ve ışık oyunları arasında onu ileriye doğru taşıdı. Süleyman ilk defa berzah alemine geçiyordu.

İbrahim, yanında güven verici bir şekilde duruyordu. “Buraya dikkatlice bak, her şey gözlemlemekle başlar,” dedi. Süleyman çevresine baktığında, berzah aleminde padişahlar ve güçlü cin varlıklarının bir arada olduğunu gördü. Her biri hem güçlü hem de birbirine bağlıydı; enerjileri ve bakışları arasında derin bir denge vardı.

İbrahim, küçük bir ritüel için avucunu açtı ve içine kesik açtı; kan, parlayan bir ışığa dönüştü. “Bu, senin gücünün başlangıcıdır,” dedi. Süleyman’ın eline doğru yayılan ışık, onun içindeki potansiyeli uyandırıyor, kalbini cesaret ve merhametle dolduruyordu.

Berzah aleminde Süleyman, cin padişahları ve diğer güçlü varlıklarla tanıştı. Bazıları ürkütücü görünüyordu, ama hareketlerinden, birbirlerine olan bağlılıklarından ve düzenlerinden onların kötü olmadığını fark etti. Müslüman olanların dostane ve yol gösterici olduğunu, diğerlerinin ise farklı bir düzen ve kurala sahip olduğunu anladı. Bu farkındalık, onun Hüddam olarak adaletli ve vicdanlı olmasının temelini oluşturuyordu.

Bir hareketlilik ve sirkülasyon yaşandı; enerjiler birbirine karışıyor, Süleyman’ın içindeki güç adım adım yükseliyordu. Ritüel hemen tamamlanmadı; her anı dramatik ve öğreticiydi. Süleyman, berzah alemindeki bu ilk deneyiminde hem öğreniyor hem de içsel gücünü hissetmeye başlıyordu.