Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Süleyman, 7. bölümdeki büyük sınavını başarıyla tamamlamıştı. Musallat olan cinle yüzleşmiş, karanlığı ayırmış ve kadının ruhunu kurtarmıştı. Bu başarısı, berzah aleminde yankı buldu.

Müslüman cinler ve cin padişahları, onu görünce sessizce bir araya geldiler. Enerjileriyle Süleyman’ı çevreleyip, ona rozet verdiler ve akıl yoluyla tebriklerini ilettiler: “Başardın. Yolun açık ve kutlu olsun. Gücün, merhametin ve vicdanınla yükseldin.” Süleyman, bu övgüyü sessizce karşıladı; sözlerin ağırlığını ve sorumluluğunu hissediyordu.

Ancak, karanlığın başka yüzleri vardı. Müslüman olmayan cinler, Süleyman’ın bu sınavı geçtiğini fark etmiş ve öfkeyle dolmuştu. Aralarında sessiz toplantılar yaptılar, birbirlerine planlarını fısıldadılar ve hedeflerini belirlediler: Süleyman’ı yok etmek ve onun yükselişini engellemek. Bu plan, ilerleyen bölümlerde büyük bir tehdit olarak geri dönecekti.

Süleyman, dünyaya geri döndüğünde tekrar insanlara yardım etmeye başladı. Musallatlı evleri ziyaret ediyor, ruhları koruyor ve karanlığı ayırıyordu. Üstelik bunu hiçbir karşılık beklemeden, gönülden ve severek yapıyordu. İnsanlar onun sadece gücü için değil, samimiyeti ve merhameti için de yanına geliyordu. Bu, onun Hüddam olarak liderliğini ve içsel gücünü pekiştiriyordu.

Gün sonunda, Süleyman Melike ve Sabur’a bakarken kalbinde sessiz bir yemin yükseldi:

“Bu yol bana ait değil… Bu güç, bana emanet. İnsanların duası için, mazlumların umudu için… Ve ben, bu emaneti karanlığın üstüne taşıyacağım.”

__________________