Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Aradan iki yıl geçmişti. Köyde yavaş yavaş yaralar sarılmış, insanlar gündüz huzuru hissetmeye başlamıştı. Ama geceleri hâlâ pusuda bekleyen gölgeler vardı; sessiz, sinsice, karanlığın oyunlarını sürdürüyordu. Süleyman, Melike, Sabur ve Cabir kendi görevlerini aksatmadan devam ettiriyordu. Fakat köyün en değerli hazinesi, artık evdeydi.

Sarı saçları ışıkta parlayan, yeşil gözleri gölgelerin içini delen küçük bir kız: Berrak. İki yaşında olmasına rağmen konuşması ve sezgileriyle etrafındakileri şaşırtıyordu. İnsanlar bakışlarına hayran kalıyor, onun varlığında huzur buluyordu. Ama gölgeler… onlar Berrak’tan rahatsızdı. Çünkü küçük kızın kalp gözü açıktı, niyetleri, tehlikeleri ve kötülüğü hissedebiliyordu.

Melike, sabahın ilk ışıklarında Berrak’ı izlerken ürperdi. Küçük kız oyuncaklarıyla oynarken aniden durup uzaklara dikerdi bakışlarını ve fısıldardı:
“Anne… kötü amca geldi.”

Süleyman, mührünü titreten bir hisle yanına yaklaştığında Berrak, hafifçe gülümseyerek Kur’an’dan bir ayet mırıldandı:
“Ve Rabbin, hiç kimseyi boş yere yük altına sokmaz…”

O an Melike ve Süleyman, Berrak’ın sıradan bir çocuk olmadığını bir kez daha anladı. Onun yaşı küçük, bedeni hassas ama ruhu, kalbi ve sezgileri olağanüstüydü. Allah’ın lütfu, annesinin cinnia soyundan ve babasının Hüddam kimliğinden doğan bir nur gibi Berrak’a işlenmişti.

Berrak’ın yanında, onun yaşında iki küçük arkadaşı daha vardı: Leyla ve Emir. Masumiyetleri ve oyunlarıyla evin enerjisini güzelleştiriyorlardı. Ama Berrak, oyun sırasında onları tehlikelerden koruyordu. Bir gün, çocuklar bahçede saklambaç oynarken gölgeler sessizce yaklaşmıştı. Berrak aniden durdu, gözleri ürkütücü bir şekilde parladı ve fısıldadı:
“Emir, sola dön… Leyla, saklan!”

İkisi de şaşkınlıkla onun dediklerini yaptı. Arkalarını döndüklerinde, bahçenin köşesinden çıkan gölge hızla geri çekildi. Berrak, yaşının çok ötesinde sezgileriyle bir tehlikeyi daha önceden hissetmişti.

Akşam çöktüğünde evin içinde sessizlik vardı. Fakat küçük kızın nefesi bile gölgelerin huzursuz olmasına yetiyordu. Berrak yatağında yattığı sırada rüyasında bir çığlık duydu. Sanki birisi yardım istiyordu; çaresiz, ağlıyordu. Sabah uyanır uyanmaz babasına koştu:
“Baba… ben bir rüya gördüm. Rüyamda biri yardım istiyordu, çok ağlıyordu.”

Süleyman dizlerinin üstüne çöktü, küçük kızının gözlerine baktı. O an anladı ki Berrak, sadece masum bir çocuk değildi. Küçük bedeninde, hem insan hem cin soyunun ışığı vardı; hem kalbiyle hem ruhuyla etrafı hissedebiliyor, tehlikeyi önceden sezebiliyordu.

O sabah köyden bir adam kapıyı çaldı, yüzü solgundu ve sesi titriyordu:
“Hüddam… kızım garip sesler duyuyor, gözleri kararıyor, bize yardım et!”

Süleyman, Berrak’ın rüyasının gerçek olduğunu fark etti. Küçük kızın sezgileri, artık ailesi ve köyü için yol gösterici bir ışık haline gelmişti. Ve o anda, karanlık gölgelerin hâlâ pusuda beklediğini biliyordu.

Berrak’ın gülümsemesi, küçük elleri ve kalp gözü açılmış bakışlarıyla, Süleyman bir kez daha anladı: bu sadece kendi mücadelesi değil, Berrak’ın da yolunun başlangıcıydı.

Gölgeler sessizdi, ama artık bir ışığın doğduğunu biliyorlardı. Ve o ışık, hiçbir karanlığın kolayca sönmesine izin vermeyecekti.

__________________