Çevrimdışı

Osmanlı Ramazan Gelenekleri - Sahur, İftar, Diş Kirası, Teravih Şerbeti


Resimi Orjinal Boyutta Görüntülemek İçin Tıklayın


Osmanlı Kültürü Ve Ramazan Ayına Özel Gelenekler ; Sahur, İftar, Diş Kirası, Teravih Şerbeti

Diş Kirası

Ramazanın en önemli özelliklerinden biri de iftar sofralarına davetsiz gidilebilmesiydi. Osmanlı Sarayına Ramazan ayı boyunca iftara davetsiz olarak gelinebilirdi. Bunun haricinde Osmanlı Sarayının özel davetleri de olurdu.

Ramazanın ilk on gününde Padişah, ayan ve mebusan reisleriyle birlikte vükelayı saraya iftar için davet ederdi. Sadrazamın baş köşede oturduğu bu sofra diğer iftar sofralarına göre çok daha mükellef olurdu ve hep birlikte daha çok vakit geçirilirdi. Bu sofralarda zengin ve leziz yemeklerden ziyade 'Diş Kirası' asıl büyük hediyeydi. Kahve, şerbet içilirken Mabeyn Müdürü, Enderun Efendisi ile salona girerdi. Enderun efendisinin elinde büyükçe bir gümüş tepsi yer alırdı. Tepsinin üzerinde davetlilerin isimlerinin yazıldığı hediyeler olurdu. Bu hediyeler kıymetli saatler, muhafaza kutularından oluşurdu.



Teravih Şerbeti:

Osmanlı'da Ramazan gecelerinde ve mübarek kandillerde bal şerbeti ikram etmek adet idi.
Bu geleneğe Teravih şerbeti adı veriliyordu. Hatta Osmanlı devrinde bu iş için vakıflar kurulmuştu.

Bunlardan biri Sultan 4. Mehmed'in annesi Hatice Turhan Sultan'ın yeni cami ve yanına yaptırmış olduğu vakıftır.

Bu cami ve vakıfta 116 kişi çalışırdı. Bunlar Ramazan ayı geldiğinde halka şerbet dağıtırlardı.
Şayet Ramazan ayı yaza rast gelmiş ise şerbetler içine kar atmak sureti ile soğutulur ve halka ikram edilirdi. Teravihten sonra görevliler tarafından halka şerbet, ayran, limonata dağıtılırdı.

SAHUR

Sahurda, mideyi yoracak et yemeklerinden ziyade, karnı bütün gün tok tutacak hamur işleri, pilav ve vücudun şeker ihtiyacını karşılayacak kurutulmuş meyvelerden yapılan hoşaflar yenirdi.

Orucun Açılma Vakti: İftar

Osmanlı'da oruç açmak büyük törendi. Ne yemek yapılacağı, neyin ne zaman sofraya geleceği ve hangi yiyeceğin ne zaman sofrada yeneceği belliydi. İftar sofrasında oruç, iftariyeliklerle açılırdı.

Damak lezzetine hitap edecek tüm iftariyelikler ayrı ayrı yerlerden alınırdı. Çeşit çeşit peynirler, siyah ve yeşil zeytinler, farklı kaplarda gelen rengarenk mis kokulu reçeller, pastırma, hurma ve ekmek yerine bir Ramazan klasiği olan pide, iftariyeliklerin olmazsa olmazlarındandı.

İftariyeliklerin ardından çorba servise sunulur ve çorbalar bitirildikten sonra 40 kaptan fazla et, sebze, balık yemeği padişahın sofrasını donatırdı. Ramazanın baş tatlısı olan güllaç ve bunun gibi pek çok tatlı ana yemeklerden sonra afiyetle yenirdi. Tüm bu yiyeceklerin pişirilmesi, sofraya getirilmesi, sofradan kaldırılması adabına göre gerçekleştirilir, sofraya hizmet eden de sofradan yemek yiyen de iftara hürmet gösterirdi.