[muptelasiyim]

Her akşam Kadıköy'den metroya binerken Kızılay ın aracını ve broşür dağıtan arkadaşları görür oldukça ilgili davranıp nezaketen bağışçı olduğumu ve düzenli kan verdiğimi söylerim. İlgili arkadaş teşekkür edip tekrar farklı kişilere yönelir. Gene bir iş çıkışı ve metro ya doğru yönelirken aynı şekil de sesli anonsu duyup ısrarla kan bağışı yapılması gerektiği hussusları anlatan bir bildiri duyuruluyordu. Bir kaç dakika zaman ayırıp Kızılay ın aracını izlemeye başladım. Etraf o kadar kalabalık ki , dedim bu duyuruyu duyan gelir kan bağışı yapar. Benim 2 dk oldu 5 dk sonra 10 dk derken sıkıldım artık, gerçekten insanlar o kadar duyarsız dı ki , kan bağışı bir insanın hayatına can olabilmek yara ya merhem olup , veyahut bir umuda ışık olmak bu kadar mı zor du?

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


Hemen empati kurmaya başladım , acaba kan ihtiyacım olsaydı ne yapardım? (Tabi bir an bağışçı olduğumu bir kenara bırakıp unutmuş gibi davranarak ) Gerçekten de çok kötü bir duyguydu , çaresiz kalmak ve onun vermiş olduğu stres de bir ışık beklemek Allah ım ne kadar zormuş diyerek kendi kendime söyledim ve iyi ki ben diğer duyarsız insanlar gibi '' DUYARSIZ '' kalmadığım için mutlu oldum.

Sonuca gelirsek ; sizler de başınıza bir şey gelmeden yada gelmesine gerek kalmadan birer kan bağışçısı olabilirsiniz. Yarın bir eşiniz dostunuz yakınız veyahut bir tanıdığınız için aynı duygular da olduğunuz zaman '' keşke '' sözcüğü dışında yaşayacağınız pişmanlık daha daha ağır bir duruma gelebilir.

Hala vaktimiz varken, gidip bir kan bağışı yapabiliriz.

Ve unutulmamalıdır ki ;


Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.