Çevrimdışı

 

Çevrimdışı

 

Çevrimdışı

Insan iyi ki kendisinden nefret etmiyor.
Yoksa nasıl bu kadar hoyrat bencil olabilsin.

O kadar çok sevip sayıyoruz ki empati yapabilme yeteneğimizi unutuyoruz.
O kadar çok konuşuyoruz ki boş boğazımızın önüne geçemiyoruz.
Yine o kadar çok değerden bahsediyoruz ki değeri değerleyemiyoruz.
Sonra...
Dinlemiyoruz.
Susmuyoruz.
Konuşuyoruz; çok, çok daha çok....
Ve bilmiyoruz.

Şimdi kim dikkatli, kim erdemli, kim iyi?
Kim neye niyetli?

Ne umduk ne bulduk.

 

Çevrimdışı

 

Çevrimdışı

 

Çevrimdışı

"Gök tanrı, müphem bir biçimde kozmosta dolanıp duran ve pek bir şeye benzemeyen insana, kendine yoldaş olsun, canı sıkıldıkça bir soru sorsun, şöyle aklı başında bir yanıt alsın diye biçim vermiş, sonra yeryüzüne salmış ama, o insanoğlunun arasından bencileyin cahil, vurdumduymaz, her şeye boş veren birilerinin çıkıp da sorularına lâletayîn, düşkün takımının ipe sapa gelmez, duvar kovuğuna konmaz sözleriyle pek sıradan yanıtlar verdiğini görünce, bu bulutsu sözlerin her yöne çekilebilir belirsiz anlamlarıyla karşı karşıya kalıp bir anlam da bulamayınca, pişman olmuş mudur bilinmez."

Ne kadar çoklar o kadar yoklar

 

Çevrimdışı

Bak birlikteyiz ya işte, yaşıyoruz ya birlikte?

 

Çevrimdışı

 

Çevrimdışı

Bazı durumlar çok sıkıyor yapabilecek yine birşey yok..
öyleyse devam.

 

Çevrimdışı