Bugün Başbakan’a bir davette bulunmak istiyorum, geçen hafta yaşadıklarımızı şöyle bir değerlendirdikten sonra.

Neredeyse siyasi bir gelenek haline dönüşen “şey”i telaffuz etmeden önce söyleyeceklerim var.

Nedense bu memlekette önemli insanlar ancak öldükten sonra “badem gözlü” olurlar ve kıymetleri anlaşılır. Yapıp yapmadıkları hep iş işten geçtikten sonra ortaya çıkar, eleştirilir ya da övgüler düzülür.

Nedense bu memlekette herkes vazifeden el etek çektikten sonra, bir ayağı çukurdayken hatıratlarını yazarlar... (Belki her şeyini yoluna koymuş, düzenini kurmuş ülkeler için anlaşılabilir bir şeydir bu, ama Türkiye henüz bu durumda değil.)

Anılarını yazdıklarında da ya çoğu muhatap zaten şu fani dünyadan göçmüş ya da köprünün altından çokça sular geçmiş olduğundan, karşımızda hesap soracağımız kimsecikler olmaz. Biz de bu hatıratları genellikle dumanını havaya savurduğumuz sigaraya karışan “ah vah”larla okuruz.

Son zamanlarda bunları sadece okumakla da kalmayıp “dönem dizileri” konseptinde de izliyoruz.

Milli Mücadele döneminde geçen Kurşun Yarası, Kırık Kanatlar; 1960 darbesiyle başlayan Hatırla Sevgili; 1980 darbesinde geçen Çemberimde Gül Oya.. gibi. Tanıtımlarında 1980’den başlayıp günümüze kadar getireceklerini açıkladıkları Bu Kalp Seni Unutur mu dizisi var şimdilerde de.

Öyle görünüyor ki, 2000’den sonraki maceraları da yıllar sonra “Yan yüreğim yan, gör ki neler var?” ilahisi tadında izleyeceğiz.

Peki, soruyorum şimdi, bu ülkenin insanlarının kaderi midir bu? Artık işe yaramayacak “nostaljik hatıratları” okumak ya da “dönem dizileri, filmleri” olarak izlemek midir?

Tabii ne de olsa “ah çekmeye”, duygusal soslar ilave edilmiş dizilerle maziyi hatırlayıp gözyaşı dökmeye alışkın bir toplumuz.

Önemli adamlarımız hatıratlarını ancak iş işten geçtikten sonra yazarlar, senaristlerimiz “nostalji” kıvamına geldiğinde gerçek hayat senaryosunu bu sefer beyaz cama, beyaz perdeye “bu karakterler ve olaylar gerçekleri yansıtmamaktadır” uyarısıyla aktarırlar.

Ben bu kaderi istemiyorum. Bu kaderi çocuğuma miras bırakmak da istemiyorum.

Hele de böylesi bir dönemde hâlâ “konuşmak için yer ve zaman” bekliyorsak, bu beni umutsuzluğa düşürüyor. Ben umutlarımı kaybetmek istemiyorum.

Sayın Başbakan çıkmış, “çok şey var ama anlatacaklarımı bu ülke kaldırmaz” diyor.

Yanılıyorsunuz Sayın Başbakan.

Evet, yıllarca sütten ağzı yanmış bir millet olsa da bundan sonra yoğurdu da üfleyerek yemek istemiyor kimse. Dolayısıyla bu kaderi değiştirin ve bir iyilik yapın. Henüz vakti geçmemişken bildiklerinizi, yaşadıklarınızı anlatın.

Bu ülke ne darbeler, ne katliamlar, ne zulümler gördü de hepsini kaldırdı. Fakat hep görev başındayken sesini çıkarmayanlar yüzünden oldu bunlar.

Sürekli kendi halklarından düşman yaratmış bir rejimin ne olduğunu artık herkes biliyor. Bunların ülke insanlarını ahenk içinde idare etmek gibi bir niyetleri olmadığını, canını sıkanın kafasını ezmekten başka bir şey bilmediklerini son on yılda artık herkes öğrendi.

Size düşen bir vazife vardı ve bu halk size artık canını acıtan demir kafesten çıkmak için oy verdi. Yapmanız gereken ne ise vakit kaybetmeden yapmak zorundasınız.

Yapamadıklarınızı yazacağınız hatıratın, kusura bakmayın ama hiçbirimize bir faydası yok.


Medine’ye Ağıt!

Din, evet cahillerin elinde tehlikeli bir silaha dönüşüyor. Tarikat şeyhlerinin kerametlerini birbirlerine anlatmaktan başka hiçbir ilim öğrenmeyen insanlar, dini, kendi zulümkârlıklarına dayanak yapabiliyorlar.

16 yaşında genç bir kızı diri diri gömen baba ve dede için söylenecek söz bulamıyorum. Din anlayışları onları bu yola sevketmiş görünüyor. Oysa bu genç kızın –bırakın erkeklerle konuşmayı- zina etmiş bile olsa cezası bellidir en basit kaynaklarda.

Adıyaman yöresindeki bu tarikatın (aslında sadece buraya has değil tüm Doğu illerimizde) töreye dönüşmüş yanlış anlayışını yok edecek acil eylem planı yapması gerekiyor Diyanet’in.

Tabiî ki umurundaysa!

Elif Çakır - Taraf