[Tanem]

Neden Oyun Terapisi Her Zaman Keyifli Değildir?



[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Oyun terapisine katılan çocuklar için ‘Aa ne kadar da eğlenceli .’ denildiğini sıklıkla duyarız ancak çoğu zaman bu gerçekleri yansıtmaz. Oyun oynamak ve oyun terapisi arasındaki fark; oyun terapisinin terapötik bir hedefinin olmasıdır. Oyun oynamanın ise yoktur. Çocuklar arkadaşları ile veya kendi başlarına eğlenmek, deneyimlemek veya rahatlamak için oyun oynarlar. Bir çocuk oyun terapisine yönlendirildiğinde bir terapötik hedef belirlenir, bu özgüveni arttırmak, öfke kontrolünü arttırmak veya yaşana travmatik bir olayı çözümlemek olabilir. Bu hedefe ulaşmak için çocuklar oyun terapisinde duygusal bir yolculuğa çıkar. Bu yolculuğun iniş ve çıkışları vardır. Araştırmalar terapiye katılan çocukların sadece %8’inin konuşarak sorunlarına değindiğini çocuğun duygu ve düşüncelerini oyunla yansıttığını tespit etmiştir. Çocuk oyun terapisi odasına ilk girdiğinde çeşitli oyuncaklardan seçim yapar, kostümler, boya, hamur, bebekler, arabalar… Yönlendirilmemiş oyunda, terapist çocuğun seçimine saygı duyar. Çocuk terapistine güvenip ona bağlanana kadar yanında oynar. Güçlü bir bağ kurulduktan sonra terapötik süreç başlar. Terapi sürecinde sessiz ve kaygılı bir çocuğun iyi göz kontağı kuran duygularını ifade eden bir çocuğa dönüşümünü gözlemleyebilirsiniz. Her şeyden daha önemlisi hayatında kendini daha güçlü hisseden ve hayatın keyfini çıkarabilen ir çocuğa dönüşümüdür. Bunu sağlayan da oyun odasında kurulan sağlam ön yargısız kayıtsız şartız kabul gördüğü alan ve terapistidir.
Oyun terapisinde çocuklar:
Kendilerini kabul etmeyi öğrenirler.
Sınırlarını görmeyi ve kabul etmeyi öğrenirler.
Duygularını anlamayı öğrenirler.
Duygularını güvenli bir şekilde ifade etmeyi öğrenirler.
Davranışlarının sorumluluğunu almayı öğrenirler.
Sorunları ile baş etmeyi onları çözmeyi öğrenirler.
Kendilerini kontrol etmeyi öğrenirler.