Çevrimdışı

İntihar girişiminin ardından yattığı psikiyatri hastanesinde, kendi fotoğraflarını çekerek kafasının içindeki başa çıkamadığı duyguları rahatlattığını belirten genç kadın bu fotoğrafları bizlerle paylaşıyor.
Laura Hospes projesini, ve projenin yaşadıklarıyla bağlantısını şu sözlerle anlatıyor:
"20 yaşındaydım, fotoğrafçılık okuyordum ve başkalarına göre hayatı dolu dolu yaşıyordum. Ama o gerçek ben değildim. Gerçek ben, hayatını sonlandırmayı ve kafasının içindeki savaşı sona erdirmeyi planlıyordu. Birkaç yıl önce yeme bozukluğuna sahiptim. Yoğun bir terapiden sonra iyileştim ve tekrar okula döndüm. Bir yıl sonra ruh sağlığımın halen çok kötü durumda olduğunu kabul etmek durumunda kaldım ve başka bir psikolog aramaya başladım. Yine yeme bozukluğu ile karşı karşıya olduğumu düşünen bir psikolog ile yaklaşık bir sene geçirdim. Ve ardından kedimle vedalaştım ve sonsuza dek uykuya daldım (sanıyordum).
Ardından gözlerimi hastanede açtım. Fiziksel tedavinin ardından psikiyatri kliniğine nakledildim. Psikiyatri hastanesindeki ilk günümde, hastaneye yatmamın öncesinde de kendimi yalnız, çaresiz veya sinirli hissettiğimde yaptığım gibi kendi portremi çektim. Ardından kısa bir rahatlama hissettim. Fotoğraf makinem evdeydi o yüzden telefonumu kullandım. Ertesi gün erkek arkadaşım fotoğraf makinemi getirdi ve bu kötü halimi fotoğraflamaya başladım. Kendi portremi çekme seanslarımın her birinde kafamın içinde bir rahatlama ve sükunet hissettim. Bu başa çıkamadığım tüm o duygularla baş etmemde bana yardımcı oldu. Kendimi ifade etmezsem inflak edecekmişim gibi hissediyordum ve fotoğraf makinesi bu anlamda hayatımı kurtardı.
Bu projemin çoğu kişiye, özellikle yalnız olmadıklarını bilmeye ihtiyacı olan kişilere yardımcı olmasını umuyorum. Ama aynı zamanda bir psikiyatri hastanesinin kapalı kapılarının ardında ne olduğunu bilmeyen kişilerin, oradaki hastaların taşıdığı korku ve acıyı görmelerini istiyorum. Psikiyatri hastanesindeki insanlar deli kişiler değil, kendilerini deli olmak üzereymiş gibi hisseden kişiler. Ve bu his en kötü hislerden biri."


20 yaşındaydım, fotoğrafçılık okuyordum ve başkalarına göre hayatı dolu dolu yaşıyordum. Ama o gerçek ben, hayatını sonlandırmayı ve kafasının içindeki savaşı sona erdirmeyi planlıyordu.



Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.



Yeme bozukluğuna sahiptim ve ruh sağlığım çok kötüydü. Bir Çarşamba günü, kedimle vedalaştım ve sonsuza dek uykuya daldım (sanıyordum).



Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


Ardından gözlerimi hastanede açtım. 1 günlük fiziksel tedavinin ardından psikiyatri kliniğine nakledildim.



Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.



Psikiyatri hastanesindeki ilk günümde, hastaneye yatmamın öncesinde de kendimi yalnız, çaresiz veya sinirli hissettiğimde yaptığım gibi kendi portremi çektim. Ardından kısa bir rahatlama hissettim.



Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.



Bu kötü halimi fotoğraflamaya başladım. Bu başa çıkamadığım tüm o duygularla baş etmemde bana yardımcı oldu.



Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.



Kendimi ifade etmezsem gerçekten inflak edecekmişim gibi hissediyordum ve fotoğraf makinesi bu anlamda hayatımı kurtardı.



Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.



Daha sonra hikayemi ve ardındaki fotoğrafları paylaşmaya başladım.



Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


Hikayemi paylaşmam ailemi memnun etti, çünkü bu şekilde duygusal dalgalanmalarımı takip edebileceklerini ve ihtiyacım olduğunda yanımda olabileceklerini söylediler.



Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.



Umarım bu projem dolu insana ulaşır, özellikle de yalnız olmadıklarını bilmeleri gereken insanlara.



Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.



Aynı zamanda, bir psikiyatri hastanesinin kapalı kapılarının ardında ne olduğunu bilmeyen kişilerin, oradaki hastaların taşıdığı korku ve acıyı görmelerini de istiyorum.




Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.



Psikiyatri hastanesindeki insanlar deli kişiler değil, kendilerini deli olmak üzereymiş gibi hisseden kişiler. Ve bu his en kötü hislerden biri.


Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.