|
Cahil ama Mutluyduk Ne güzel cahildik; Televizyon yoktu. Gazete de her zaman olmazdı. Öyle güzel cahildik ki, keyfimiz bozulmazdı hiç! Dışarıda kar… Ama kuzine içten içe öyle yanıyor ki. Kuzinenin üzerinde demir maşa… Maşanın üzerinde de ekmek dilimleri. Aydınlık bir kış sabahı ve kızarmış ekmek kokusu… Sucuk lükstü. Yumurta lezzetli. Ekmek her zaman ekmek gibi… Bir kez olsun kümesten yumurta almamış, bir kez olsun o kızarmış ekmeğin kokusunu duymamış ve fakat alışveriş merkezlerinin restoran katlarında boğucu bir gürültü ve havasızlık içinde hamburger keyfine fit olmuş çocuklar ve gençler için ben ne kadar yaşlıyım… Dışarıda kar… İçeride kanaat… İçeride huzur… Televizyon yoktu. Gazete de her zaman olmazdı. Öyle güzel cahildik ki, keyfimiz bozulmazdı hiç! Portakal kabuklarını sobanın üzerine dizer, kokusuna râm olurduk. Kestane közlemek büsbütün bir gecenin akıllara seza mutluluğuydu. Sonra illa ki, büyüklerin anlattığı hikâyeler, hatıralar… Birçoğu arızalı ve tedaviye muhtaç beyinlerden çıkma dizilerin ve filmlerin açtığı hasarlar yerine, geniş ve besleyici bir masal dünyası… Lezzet bir tarafa, kokuya da hasret kalacağımız kimin aklına gelirdi? Ekmeklerimiz el değerek üretilirdi, sağlıklıydı, lezzetliydi ve mis gibi kokardı. Çay da kokardı… Domates de… Bütün bu nefasete, küçücük bir bakkal dükkânının zenginliği yetiyordu. Dışarıda kar… İçeride huzur… Zam endişesi, doğal gazın kesilme korkusu, yolda kalma telaşı, rejim tehlikesi… Kimin umurunda… Ne güzel cahildik. Mutluluğun resmini çiziyorduk* Müjdat GEZEN |
Bir dolu kelimemiz var ancak hiç biri içimize dokunmuyor Devir yoksunluktan ziyade , fazlalıklar zamanı. Her şey o kadar fazla ki dönüpte içimizde ki yoksunluğu bakmaya vaktimiz yok. Dolabımız giysi dolu ama hiç birinin içinde kendimizi iyi hissetmiyoruz. Çoğu giysimizin hatırası yok. Hatıralar oluşmadan, o eşyamız ile ilişkimiz kesiliyor. Kitaplık dolusu kitaplarımız var ama hakikate ulaşamıyoruz. Telefon rehberimiz bir çok arkadaş ismi ile dolu ancak hiç biri ile birlikte hissetmiyoruz kendimizi. Bir dolu kelimemiz var ancak hiç biri içimize dokunmuyor. Sayısız sertifika ..sertifikamız var ancak hiç biri kendini bilmeye, bulmaya yaramıyor. Çok fazla zamanımız var ancak hiç birini durum düşünmek için kullanmıyoruz. Bunca meşgulıyet, bunca zaman neye yarıyor? Ne veriyor hayat bize? Ne istiyoruz hayattan? Bunca meşgulıyet, bunca zaman neye yarıyor? Ne veriyor hayat bize? Ne istiyoruz hayattan? Bir sürü hedefimiz var. Hangisi ruhumuzla ilgili. Yürüdüğümüz yollar var. Hangisi hakka varıyor? Küçücük evlerde , küçük salonlar vardı içinde geniş yürekli insanların oturdukları. Süsten uzak eller vardı tuttuğunda içini ısıtan. Az ile yetinen güzel insanlar vardı bakınca hakkı hatırlatan. Az şey söz söyleyim çok şey anlatanlar… Azı çok sayanlar… Sanırım azın mübarekliğini unuttuk , gözümüzü çoğa diktiğimizden beri kaçtı bereketimiz, huzurumuz. Çok seviyoruz,çok kızıyoruz, çok geziyoruz, çok alıyoruz, çok biliyoruz. Az hissediyoruz, az huzurluyuz. Belki de huzur az eşyada , az yemekte , az uyumakta , az hızla yaşamakta . Az bilmekle , az bildiğini bilmekte, derin sevgilerle az insan ile bağ kurup , gerçek olanın peşinde koşmakta. Şimdi bana lazım olan bir Kutlu hikayesine sığınmak. Kutlu ki azın hikmetini en güzel anlatanlardan. |
Hayrola .. Bir kırık uçurtmanın peşine takılı kaldım çoğu zaman, İpi kopmuş, rüzgarın savurduğu sadece, Saçlarında rüzgarın buğusu, Alıştığım kokunla dolu sanki gökyüzü, Biliyorsun değilmi. "Ayrılmalarımız son buldu " Ayrılık sanki küçük bir ölümdü, Sen hiç bilmedin ama, Ben hergece sana şiirler yazdım, O oturduğun koltuğa baktım saatlerce, Sonrasında bir ezan sesi. Yeni sensiz bir günün habercisi… Öyle çok doldum ki bu aralar, Sevgili… Hangi acı bundan fazla yakarki beni? Bıraktığın gibiyim yani, hala şiirler yazıyorum, ve hala bir mikrofon başında bir şeyler haykırıyorum insanlara, Beni terkettiğin gibi yani, Hala sıkıldığımda dinlerim, eskisi gibi dostum Emre Özdemir’i. Güneşin bir ceza gibi doğması yine dünyaya, Bir çok acı ve gözyaşı bırakıyor bana. En çok neyde yanıldın bilirmisin? Gittinde, sanki ayrılık oldu değilmi ismi? Bilmiyorum benden sonra bir daha izmir’de gezdinmi sessizce. Eğer, Merak ediyorsan hep aynı, O ilk oturduğumuz çay bahçesi hala duruyor, Ve sana ilk sarıldığım yerde hala çiftler birbirleriyle buluşuyor. he.. Annem.. Adın geçtiğinde bizim evde hala sana "kızım" diyor. Oda alışamadıda yokluğuna, Bakma işte, ben üzülmeyim diye gizliyor. Ben sana bunları yazarken, Yine derin bir gecenin sonunda ezanlar okunuyor. Yeni bir sensiz güne "eyvallah" derken içimde. Yüreğimde senden kalma bir emanetle çıkıyorum yola… Sustum… Sustum… ve sadece dilimde o kelime "hayrola…" Sensizliğide, yokluğunada hayrola |
Ümit .. Ümit Dipsiz bir kuyudan içeri saatlerce bakmak gibi... Ya da alıp verdigin nefesi saymak gibi... Neredeyse bir tünelde kaybolmak gibi... Beklemek eşittir; dibe vurmak... Neyi beklediğimi biliyor musun? Seni. Neden beklediğimi biliyor muyum? Hayır. Tek bilinmeyenli bir denklem... Basit di mi? Hic öyle değil! Tek bilinmeyeni bile yeteri kadar acı veren bir denklem bu... Yaşanan her saniyeyi defalarca tarayarak sorusunu soramadığım cevabı arıyorum. Herhangi bir diyaloğa, ya da herhangi bir bakışa gizlenmiş bir cevap... İçimi rahatlatacak küçük bir işaret. Düşündükçe önem kazanan kasılmış ruhumu gevşeten bir işaret. Gerçek bir işaret. Sapına kadar gerçek bir işaret yok mu, Kendimi yatağın üzerine sırtüstü atayım ve yüzümü çocuksu bir gülümseme sarsın, Bu patinaj çekerek bekleme halim sona ersin.. Yok. Yok evet yok! Beni bulduğunda o kadar derinlere bir yere gizlemiştim ki sevgimi, Sana gösterip beğendirecek zamanım olmadı. Anca suyüzüne çıkarken, birden "beklemeye" çıktı gönlüm. Belki gördün. Adın gibi eminsin. Ama ben gördüğünü göremedim ki seyretmekten seni... Avuçlarım kadar terliyor kalbim. Suyun yüzeyi bomboş. Zifiri aydınlık! Nefesimi tutuyorum. Nefesim yorgun. Bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum... Kokunu, gülüşünü, ellerini, sana sarılmayı... Sana sevgilim diyebilmeyi bekliyorum. |
Cevap: Hayrola .. Hanımefendi emeğinize sağlık paylaşım için teşekkürler |
Merak etme .. Ben seni öyle bir sevdim ki Kalbimden asla silemem seni Merak etme... Ankara’ya yine kar yağıyor bu akşam Ellerimin soğuğunu hissediyorum Kanıyor yaram Isıtmam ellerimi,ellerin olmadan Merak etme... Ölüm kelimesini çıkardım lügatımdan Hani hep derdim ya Ellerini tutup gözlerine bakmadan ölmem Ölmem, Merak etme... Aşkına inanmadığın bu adamın gözyaşları; Yağmur oldu,sel oldu Islattı başka bir şehirde Başka bir baharı Sen de ben de boğulmayız bu selde Merak etme... Bir gün olsun ne bülbül gülü Ne Mecnun Leyla’yı Ne Ferhat Şirin’i unuttu Ben de unutmam seni bir an bile Merak etme... Eğer hayat çarkı bize ters dönerse İçimdeki,içindeki ateş sönerse Çakarım kibriti Merak etme... Ayrılık? Kovarız merak etme... Küslük? Sileriz merak etme... Sensizlik? Hiç olmayacak hiç merak etme... Merak etme be güzelim merak etme Ölüm bir gün gelip kapımızı çalarsa Zilin sesini sen de duyarsın ben de Ayrılmayız ayrılamayız merak etme... İsa GÜNERUZ |
Cevap: Ümit .. Hanımefendi emeğinize sağlık paylaşım için teşekkürler |
Cevap: Merak etme .. Hanımefendi emeğinize sağlık paylaşım için teşekkürler |
Cevap: Bir dolu kelimemiz var ancak hiç biri içimize dokunmuyor Hanımefendi emeğinize sağlık paylaşım için teşekkürler |
Cevap: Olmadı iste Hanımefendi emeğinize sağlık paylaşım için teşekkürler |
| Tüm Zamanlar GMT +3 Olarak Ayarlanmış. Şuanki Zaman: 10:32. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.11
Copyright ©2000 - 2025, vBulletin Solutions, Inc.
Search Engine Friendly URLs by vBSEO
Copyright ©2004 - 2025 IRCForumlari.Net Sparhawk