nadir anlatırdım, bilen bilirdi.

“kendini mutsuz etmekten vazgeç, şu ana odaklan, ona odaklan, bir kere olsun kötü sonu düşünme” demişti, en iyi arkadaşımdı, her zaman haklıydı.
içimden; “olmayacağını biliyorum, tadını çıkaracağıma söz verdim sadece” diye geçirişimin üçüncü sevmekten dişlerimin sızladığı saatinde dağıttım ortalığı, benim olmayan bir şeyin, benim’miş’ gibi yapamayışımın şu yaşıma geldiğim yılında, çünkü ben de böyle bir insandım; bok ettikçe haz aldım, ‘madem öyle işte böyle’ rest tepesine bayrağı yine ben çektim, gardıma çarpan bahaneleri etrafımı çevreleyen bir fanusa dönüştükçe yankılanmaya başlayan iç sesim saçımı okşayan bir şefkatle kulağıma fısıldıyordu: bütün bu imkansızlıklar çerçevesinde, aslında sebep çok basit. Sevmenin, ne yazıktır ki bir ‘yeterince’si var bebeğim ve o, seni yeterince sevmiyor.
(ne kadar değersiz hissettiğimi tasvir edecek bir değer bile bulamıyorum. sahiplenilmemek ne kötü)

iç sesim saçımı gerçeklerle okşarken, ben, onun karşısında küçüldükçe küçülüyordum. ne yapayım,
seviyordum.
bana yoluma gitmekten başka çare bırakmayışının beşinci belki de onuncu üzgün cümlesinde “nereye gidiyorsun a**** k**** ya” yerine “gitme” demesi gerektiğini biliyor, lakin beni ‘yeterince’ sevmiyordu. tıpkı; “sen benim sevgilimdin, bunu anlayamadın” yerine “sen benim sevgilimsin, bunu kafana sok” demeyişinin, neredeyse her gece küfür kıyamet vedalaşıp sabahında birbirimizi sevdiğimiz bilmem kaçıncı ayında ‘yeterince’ sevmediği gibi; bana vazgeçmekten başka çare, nedendir ki kendisi de beni bırakmıyordu.
(kimseyi, gülümseyerek ağlayacak kadar çok sevmeyin)

bu kadar zor olmamalıydı, böyle gitmezdi biliyorduk, biliyordu, “başkalarıyla takılacağım artık, bıktım senden, kurtulursun işte rahat edersin” dediğimde alaycı ve son derece bizden emin bir mutlulukla “sen yapamazsın öyle şeyler” demekten geri kalmıyor, duymaya ihtiyacım olanları söylemiyordu.
asla söylemeyecekti.

nadir ağlardım, bilen bilirdi.

“geldiğinde her şey farklı olacak, bak göreceksin, sana bu kadar yakın olduğunda o da fark edecek, siz kopamazsınız” demişti, kardeşimdi, kahvemi yudumlarken buna gönülden inanışımın ertesi gününde mahvettim her şeyi. böyle bir insandım, yapacak bir şey yoktu. benim’miş’ gibi yapamadıkça hırçınlaşmalarım ve tekme tokat dalmak isteyişlerimin ardındaki o ‘çok’ olan lanet duygu, tadını çıkarmama izin vermiyordu.

Fırsatım olsaydı ona hayal aleminde zaman kavramı olmadığını anlatabilirdim. Lâkin her şey o kadar gerçekti ki.

Şiir kadar gerçekti mesela; hiç tanımadığım kadar gerçekti, okul falan kadar, sabah kadar, başka bir kadının varlığı kadar, içimde patlayan fişekler kadar, gülümseyen fotoğrafı kadar, nerede olduğunu bile bilmediğim biri ve kim olduğunu dahi, ama gerçekti, fazla mı hayalciydim ben ona göre değil miydim, bilemiyordum, çok gerçekti; ödemem gereken faturalar kadar, bastıramadığım hayranlığım kadar, dillendiremediğim hislerim kadar, nasıl peyda olduğunu bir türlü çözemediğim hislerim kadar, fazla mı gerçekti bana göre değil miydi? Çok mu farklıydık, bir olamaz mıydık, aynı şarkıda içip ağlayamaz mıydık misal, başka bir kadın ne kadar vardı? Neden vardı?

Kafasının içindeki dipsiz kuyuya gözüm kapalı inmek istiyordum, hiç etmediğim kadar merak ediyordum; nelere gülmüştü, nelere ağlamıştı doğduğundan beri, nasıl sarhoş olurdu, neler okurdu, nelerin bahsi açılsın istemezdi, neler değişebilirdi benimle birlikte, neleri değiştirebilirdi bende?

Götürmek istediğim bir yer vardı onu, sevecekti biliyorum, belki beni de severdi, neden olmasın belki çok severdi.

Allah aşkına, o kahvaltı her sabah hazır olurdu zaten, niçin hayalime ortak olmuyordu?

Bana gelirdi bir gün belki, neden olmasın, belki hep kalırdı.
Biliyorum, tanıyacağım en iyi adamdı.

sen o sokağın çocuk parkını yıktın. bak o yoldan bizim eve her yer toz duman. öldün.

insan kalbiyle bildiğini aynada gördüğüyle unutmuş. şüphelerini bana bıraktın. günlerce nokta koyulacak cümle aradım. ama kaç dilde inkar edilirsen edil sen hep soru işaretiydin. kendimi bu dilde senin çengeline astım. görünmez sandığım o sevgi var ya, o yokmuş. o taburenin üstüne oturup ağladım. intihar sayılır mı. öldün.

yollarda ağlaya ağlaya tanrıyla konuştuğumuz günün üstünden kuş sürüleri örümcek ağları sayısız güneş onbin ağrı geçti.

kollarımı kapattım. bak seni beklemekten bu kadaaar vazgeçtim. onunla mutlu olduğunu kabullendim. onunla mutlu olduğunu kabullendim. onunla ve orada ve mutlu ve-artık hıçkırık yok kocaman kadın oldum. saç kaybettim kilo kaybettim sabır kaybettim ve sen. öldün.

ben burada dudağımdaki kanı bildim. sen orada başkasının merhemi olmayı. bak bizim yolumuz da yönümüz de hep ayrıymış. sana anlatamadığım ne varsa bana onu yaşattın. sen bunu artık anlamak zorunda kalsan da anlayamazsın. öldün.

“öldüğünü sır tuttuk söylemedik kimseye

kustuğun şeyler vardı ağzının bilmediği

beni sevmiyordun çünkü beni hiç sevmemiştin

bidat yağıyor hemen hızlandır sileceği

sevdirmiyor sevdiren bir türlü seveceği”

o kedi öyle bakmıyor çünkü öldü. o şiir öyle bileğime bastırmıyor çünkü hissetmek öldü. ağaçların kolu kırılmıyor senden sonra bahar öldü. senden sonra hep kötüye takılan gözüm artık taraf tutamıyor. öldü.

sen birinin gözleri onu hiç görmeyen aynasıydın. sana gözlerini ayırmadan bakıp sana gözlerinden ayrı gelen birinin aynası. kırıldın. öldün.

ihtimalken çok güzeldin. bir sabah kalktın büyüdüğünü fark ettin. onun kalbindeki karıncalar senin evcil hayvanın değilmiş. ekmek kırıklarını süpürdün.

sen orada çok iyi çok uzun yaşarsın umarım.

burada öldün.

Hiçbir zaman delirmeyeceksin ,
ben de hiçbir zaman akıllanmayacağım.
İnsan kendini ne çok şey yapabilir gibi hissediyor , çok şey yapabilirdim .
Tanrı beni korudu kendimden .
Uyandırdı ve dedi ki ;
O seni sevmiyor
O kimseyi sevemez
Ödülü de cezası da budur .

umay umay

''sana seslendim durdum bu küçük odadan
acımı duy, sensin pusulam benim
ki dünya
silinmiş bir harita
gibi yabancı bana.''

ibrahim tenekeci*

Artık beni sevmediğini biliyorum.
Ya da böyle dememek lazım.
Sevmemek değil de, seviyorsun işte.
Sabah kalkınca kahvaltı etmen gerektiği gibi seviyorsun.
Ölmeye yakın çiçeklere su verir gibi seviyorsun.
En sevdiğin yemeğe acıkmak gibi değil..

Nilüfer Taktak