G i t m e k g i t m e k t i r.
Zamanı gelmiş olacak ki, hiç kalkmıyorum oturduğum yerden.
Bıraksanız beni olmaz mı?
Bıraksanız, uyurum günlerce..
Kimseyi düşünmem, kimse de beni hatırlamaz.
Güzel olurdu..
Onu üzdüm günce, üzdüm işte.
Elimde mi sanki, neden çattın kaşlarını?
Unutmuşum bir insanı nasıl sevebileceğimi, unutmuşum yaşadığım şeyin adının mutluluk olabileceğini..
Nerden bileyim ki ben bunları, uzaktı bana, çok uzak..
O yüzden ben gidiyorum günce..
Gidiyorum şimdi..
Kitaplarımın arasında kaybolmaya gidiyorum, kendimi daha da kaybetmeye.
Bir top beyaz kağıt aldım yanıma, çoğu kirlenmiş..
Yani hiçbir zaman bembeyaz bir sayfa açamayacağım hayatıma, olsun be olsun.
Ben gidiyorum günce.
Seni kimseye emanet edemem kadim dostum.
Duygularımın bekçisi, kalemimin kırık yanı, seni kimseye emanet edemem..
Cem Adrian diyor ki:
Gitmek yenilmek değildir kazanmak da!
Gitmek gitmektir işte.
Hepsi bu.
O kadar işte, hepsi bu.
Aslında hep aynı enlem ve boylamda bulunacak şehirdeyim ben.
Ama bu sefer biraz uzak, biraz daha uzak..
Kendimde kaybolacağım bu sefer, öylesi uzak bir yer.
Kalan hoş kalmayı denemeli her zaman, giden için basitti hoşça kalın demek.
Ben hep gidenim ve hoş kalmak zorunda kalmadım hiçbir zaman.
Denemedim de.
..
Bu sefer biraz uzak.
Bitmeyecek olan tek şey var şu hayatta, bitirmeyeceğim tek şey..
Bu garip melodram.

If you can't measure it, it doesn't exist.