Hayatımda her zaman karşımdaki insanları düşünerek yaşadım.
Annemle babam üzülmesinler diye didinip durdum olması gerektiği gibi.
Arkadaşlarım alınmasınlar diye hep ağzımdan çıkana söze, gözümden süzülen bakışa kadar dikkat ettim.
Arkamdan konuşanlara hesap sormadım.


Kalbimi kıranlara bile öyle sabırlı davrandım ki her geçen gün kendi kendimi kırdı sabrım, parça parça oldum.
Kimi parçam Ayşe'de, Fatma'da; kimisi Ahmet'te, Mehmet'te.
Kimisi bir kum tanesi gibi yerlerde.
Ne kadar elime almaya çalışsam da hep savruluyor.
Ya da her neyse işte...

Haftanın başından beri salı günü hariç diğer günler kütüphanede ders çalışmalarımın ardından zonklayan bir kafa, dik tutulamayan bir boyun, ağrılar içinde kıvranan omuzlar ve kırmızı gözlerle karşısındayım herkesin.

Oturmuşum öyle, kurbanda kesilmek için sırasını bekleyen koyunlar gibi bekliyorum Pazar gününün gelmesini. Bir gelse diyorum içimden ah bir gelse, bir bitse stresi derken diğerleri geliyor aklıma. Bir tane değil ki sınav dediğin...

Sonra dengesiz hareketlerim geliyor aklıma. Durup durup atılan kahkaha, durup durup gözlerden süzülen yaş. Neden olduğunu anlamaya çalışırken iyice anlamsızlıklar içinde kaybolmakla meşgulum aslında bu aralar.

Bir de şu var ki;

Çektiğim acıların demindeyim bu akşam...

Pişman desen değilim bir harmanım bu akşam...

Bugün günlerden siyah, bugün günlerden acı kahve.
"Ömür umuttan önce bitmeli" demişlerya ben ömrümden önce yitiriyorum umutlarımı bir bir.

Hani böyle en umutsuz olduğunuz anlarda, artık her şeyin sonunun olduğunu düşündüğünüz anda ufacık bir umut görürsünüzya içiniz titrer, yüzünüz güler, gökkuşağı olur siyahlarınız.

İşte tam da böyleyken, yeniden umut etmişken düşüverirsinizya umutsuzluğa uçurumdan düşmek gibi bir şey işte.
Hani bazen uykunuzda bir uçurumdan düştüğünüzü görürsünüz de eliniz ayağınız titreye titreye, çırpına çırpına uyanırsınızya işte tam da böyle bir şey.

Her neyse...