Ellerim ölesiye sensiz, sol yanımda bir sızı nefes aldırmıyor.
Sen yoksun diye tüm şarkıları eksik eksik söylüyorum.
Yoksun diye sigaramı bile yarım içiyorum.
Sen yoksun diye çay demlemekten de vazgeçtim üstelik...
Hiç tutmadın ki ellerimi, soğuk ellerimi.
Belki diyorum, belki tutsaydın ya yanıp kül olacaktım ya da buz kesecektim ellerinde.

Yüreğime filizleri serpe serpe gidiyorsun adam.
Niye gittiğini, bunu neden yaptığını bilmeden ben, ve söylemeden hiçbir şey sen sadece gidiyorsun.
Gitme diye bağırdımı da mı duymuyorsun!
Neden beni bana bırakıyorsun.
Beni neden sensiz bırakıyorsun!

Haftanın başından beri salı günü hariç diğer günler kütüphanede ders çalışmalarımın ardından zonklayan bir kafa, dik tutulamayan bir boyun, ağrılar içinde kıvranan omuzlar ve kırmızı gözlerle karşısındayım herkesin.

Oturmuşum öyle, kurbanda kesilmek için sırasını bekleyen koyunlar gibi bekliyorum Pazar gününün gelmesini. Bir gelse diyorum içimden ah bir gelse, bir bitse stresi derken diğerleri geliyor aklıma. Bir tane değil ki sınav dediğin...

Sonra dengesiz hareketlerim geliyor aklıma. Durup durup atılan kahkaha, durup durup gözlerden süzülen yaş. Neden olduğunu anlamaya çalışırken iyice anlamsızlıklar içinde kaybolmakla meşgulum aslında bu aralar.

Bir de şu var ki;

Çektiğim acıların demindeyim bu akşam...

Pişman desen değilim bir harmanım bu akşam...

Bugün günlerden siyah, bugün günlerden acı kahve.
"Ömür umuttan önce bitmeli" demişlerya ben ömrümden önce yitiriyorum umutlarımı bir bir.

Hani böyle en umutsuz olduğunuz anlarda, artık her şeyin sonunun olduğunu düşündüğünüz anda ufacık bir umut görürsünüzya içiniz titrer, yüzünüz güler, gökkuşağı olur siyahlarınız.

İşte tam da böyleyken, yeniden umut etmişken düşüverirsinizya umutsuzluğa uçurumdan düşmek gibi bir şey işte.
Hani bazen uykunuzda bir uçurumdan düştüğünüzü görürsünüz de eliniz ayağınız titreye titreye, çırpına çırpına uyanırsınızya işte tam da böyle bir şey.

Her neyse...

Alıntı:

Hepimiz okyanusun sonsuzluğunda kaybolmuş yapayalnız adacıklardık; sınırlarımızı aşıp bir başkasına dokunabilmemiz, bir yanılsamaydı yalnızca.

Sınırlarımı ve korkularımı aşmanın zamanı çoktan gelmiş de geçiyordu bile.
Bazen yalnızlığa öyle alışırsınız ki yanıbaşınızda uçan sinek bile görmek bir farenin kedi görmesiyle eşdeğerdedir.

Ben artık korkularımla beraber aşmak istiyorum sınırlarımı, kırıp kaldırmak kabuğumu.
Yanılsamadan öte olsun istiyorum her şey, sanrılarımı yerin en dibine gömmek istiyorum.

Bu gece ne yazasım ne de okuyasım var.
Sadece müzik dinlemek istiyorum, beynimin kıvrımları müzikle dans ederken açılsın istiyorum mesela.
Belki demli bir çay ya da sade ve acı bir kahve.
Çünkü biliyorum sadece sıcak bir içecek alır bendeki soğukluğu.
Önüme gelen herkese ve her şeye "canın cehenneme" diyesim var bu gece.

Günden güne milim milim de olsa yukarı çıkmayı hayal ederken santim santim yerin dibine sürükleniyorum.
Hiçbir şey kolay değil adamım. Mesela hani bana hiç sormadığın için benim veremediğim cevaplar hiç de kolay değil.
Beni anlaman mesela biliyorum çok zor, ve seni anlamak inan ki hiç kolay değil.