Acıyla geçtiğim yoldan geçiyorsun
izlerime rastlıyorsun, bıraktıklarıma,
orada o yolda çekmiştim ruhumu patlatan fitili
benden savrulan parçalar kurusa da,
izleri var hala yolun kenarında.

Izini sür yolun, acının ormanı büyütür insanı
vakit geniştir, ufuk sandığından daha yakın
acıyla geçtiğim yoldan geçiyorsun,
ustası olacaksın içine gerdiğin tellerin
hangi sızıyla titrer içinde, hangi sesle
büyük bir aşk, hangi sesle ölür, bileceksin.

Ne zamandı bilmiyorum. yaşadıklarından sana
kalan tortu, seni olduğun yere çakan, olduğun
yerde fırtına koparan korku. kendi sarmalında
döndün, döndün, sanma ki daha dönmeyeceksin
kalsan da bir yer için, aslında hep gidiyorsun.

Simdi, acının ormanından geçiyorsun
her şey bir daha kanasa da
ne geçtiğin yola ne sana dokunabilirim ben
geç bebegim, senin de şarkıların olsun
içindeki telleri titreten.


Birhan Keski

İhmal ettiğin herşey, ölür


Bazen Susmak Gerekiyormuş,
Bazen Bomboş Bakmak, Hayatın Yalanlarına.
Anlamaya Çalışmak Saçmalık
Anlamadan Yaşamak Gerekiyormuş.
Ama Bazen, Unutmak Gerekiyormuş
Unutulma Pahasına..
Zaman Değilmiş,
Gideni Getiren Aslında Zamanmış
Var Olanı Götüren.][/B]


… Adını bilmediğim kuşlar uçuyor üstümde..

Aklını kaybetmek istersin bazen daha fazla düşünmemek için.
Düşünmemek için, umursamamak için her yolu denersin.



"Bana huzur yok bu dünyada. Belki bir sonrakinde."

İnsanları affetme konusunda sokak kedisi gibiyim.
Biraz ilgi gösterince yumuşuyorum hemen.
Sonra şapalağı koyuyorlar yine..


Bir seyler iyi gitmemeye Yemin etmis gibi ..


“garip bir gülüştü bu. insan farkında olmadan ona cevap veriyor,
kendi içinde bu gülüşün bir ağaç gibi büyüdüğünü,
çiçek açtığını duyuyor.”

Hayat işte…
Evden hayal kuruyor, sonra sokağa çıkıyor ve hepsini tek tek gömüyorsun bir yerlere.
Hayatın aklındakiyle alakası yok.
Eter koklatılıp bayıltılmış ve hiç bilmediğim bir yere getirilip bırakılmış gibiyim.
Eve dönmek istiyorum artık.

Kendime dönmek.

Benimle konuştu Rabb’im!
”Elestü bi-Rabbiküm?” dedi,

Sonra bir kalp koydu göğüs kafesime,
”Vur!” dedi.

Her düştüğümde kaldırdı,
”Üzülme, olur!” dedi.

Hayatın koşturmacasına kapıldım,
Ayağıma taş değdirdi,
”Yavaşla, dur!” dedi.

Hata yaptım, günah işledim,
”Mağfiretim geniş, affolur!” dedi.

Ne zaman ki bir haksızlık görsem,
”Adaletim var, yerini bulur!” dedi.

Eğer davanda haklıysan,
”Korkma ve dik dur!” dedi.

”Ve Bana yakın olmayı dilersen,
Ancak namazla olur..” dedi.

”Kapım her daim açılır,
Yeter ki alnını secdeye vur!” dedi.

Bunca nankörlüğüme rağmen,
Ne zaman ihtiyacım olsa,
” Rabb’im ” dedim,

” KULUM ” dedi…

Ben kahroluyorum.

...
anlatmadım
anlatsaydım belki rahatlayacaktım
kalmayacaktı gizlimde beni bağırtan bu dert
demeyecektim muhtemelen kendime durup durup ..
........
...
Ama en kötüsü sorgulama değildi. En kötüsü, sorgulamadan sonra hiçliğime geri dönmekti; aynı masanın, aynı yatağın, aynı leğenin, aynı duvar kağıdının olduğu aynı odaya…!

Birşeyler söylesen,
Kursakta kalmasa hevesler,
Ya sessizce gelsen
Ya da sonsuza kadar gitsen ömrümüzden.

Bırak, bazen en güzelidir bambaşka hayatlara göç etmek...

Doğaçlama oldu bu..
Paylaşımlar için teşekkürler.

"İnsana olan saygımı kaybetmemek için insanlardan uzak duruyorum" demiş.

Ben hayatımda bu kadar naif bir isyan duymadım..

Bazen kalbim de böyle, kırık ama çalışıyor. : )

Güzel sevmek" çok sevmekten yüzlerce adım ötede."

Hayatta yapılabilecek en güzel şey hiç kimsenin seni umursamadığını bilerek yaşamak. Böylece sende umursamıyorsun Bazı kabullenişler insanı “mutlu bir insan” yapabilir. Bazen sadece kendi için yaşamayı bilmeli insan. Kendin için yaşamak demek hayatın zirvesine ulaşmış olmak demektir, kanımca.

Çünkü; bir başkası için üzülmek ciddi bir zaman kaybı. Kimisinin on gün kimisinin bir yıl kimisinin de on yıl sonra olsa bile asla hatırlamayacağı, hatırlasa bile aynı hissi yaşattırmayacak bir başkası, hayatınızdan bir şeyler çalabilir… Ki çalıyor da muhtemelen zaten.

Bu aralar eşyalar da, müzikte, temiz havada ve benliğimde buluyorum başkalarında aradığımı… İyi bir dost, iyi bir aile ve iyi bir hayat arkadaşı mükemmeldir elbet. Fakat bazen bir eşyadan bir müzikten bir sessizlikten bile o boşluğu doldurabilmeli insan. Ancak bu şekilde duygularla mantığı, beyin terazisinde bir çizgi şeklinde tutabiliyor bu kafa(!)

Lütfen on veya bilmem kaç sene sonra hatırlamayacağınız başkaları için kendinizi üzmeyin. Hayat bir nefes…

O nefesin derinliği, uzunluğu, alma şekli ve ne hissettirdiği size bağlı.

İçtiğim sigara bağımlılığımdan değil…
İçimdeki deliyi sakin tutmak için ona sunduğum rüşvet…

Tesadüf seni önüme çıkarmasaydı, gene aynı şekilde, fakat her şeyden habersiz,
yaşayıp gidecektim.
Sen bana dünyada başka bir hayatın da mevcut olduğunu, benim bir de ruhum bulunduğunu öğrettin.

Hatırladınız mı sizi ne olursa olsun sevenleri?
Hatırladınız mı git deseniz de gitmeyenleri?
Hatırladınız mı onu kırsanız bile sizin iyiliğinizi düşünenleri?
Hatırladınız değil mi?
Çünkü artık aynı durumu kendimiz de yaşadık.
Bizim toplumumuzun huyudur, canı acımadan anlamaz.

Aynı duyguları tatmadan, yaşamadan; aynı köprüden geçmeden bilmez karşısındaki insanın neler hissettiğini.

Yasamayan da * nasil olsa bir gün yasayinca anlar..

Canım dediğimde içimden canımın çıkıp
sana koştuğunu duyarım hep.

Tanıdığım en güzel insanlar, yenilgiyi, acıyı, mücadeleyi ve kaybı yaşamış olan ve
diplerden çıkış yolunu kendileri bulmuş olan insanlardır..

Güzel insanlar öylece ortaya çıkmazlar;

onlar oluşurlar...

“Bazı yaralar yararlıdır buna inan,
Bazı yaraların ortasından küçücük bir el,
Sanki geçmişine çiçek uzatır,
Bazı yaralardan sızan kanla,
Tüm geleceğin yıkanır.”*

" iğrenç zevkinden yoksun kaldığı ya da acınası mutluluğunu kaybettiği için kendisini çetin sınavlardan geçiyormuş sanan insan.” der Augustinus ..

Bir de şöyle söylenmiş olanı vardır “en büyük acının kendininkinin olduğunu düşünüyorsun. dünyadan haberi olmayan bütün geri zekalılar gibi.”