[Bozkurt]

Ansızın Gelen Çekip Gitme İsteği

Bazen nefes alabilmek için,bazen düşünebilmek bazen de unutabilmek için kaçabilme arzusu.

[yoSun]

Başka şeylere yönelme veya sıkılıp kaybolma.

[Zeytin]

Ansizin gelmemistir o, birikimin son damlasidir.

[Mara]

Bu aralar yoklayan istek, gemileri yak yepyeni sıfırdan bir başlangıç yap mara kendine diyor içimdeki sürekli, bir diğeri de saçmalama mara otur oturdugun yerde burada en azından güvendesin her gittiğinde hep buraya geri dönmek için çabaladın diyor.

Tanrım insan; çelişkisinin arasında nasıl da gitgide azalıyor.

[Ay]

Bir gün içimden gelen bu isteğe uyup gideceğim diyordum. ''Montaigne /Denemeler'' kitabini okumadan once. Simdi ne zaman cekip gitme istegi gelse bu sozleri geliyor aklima.

Sokrates'e birisi için seyahat onu hiç değiştirmedi, demişler. O da: Gayet tabii, çünkü kendisini de beraber götürmüştür, demiş. İnsan önce içindeki sıkıntıyı dağıtmazsa yer değiştirmek daha fazla bunaltır onu: Nasıl ki yerine oturmuş yükler daha az engel olur geminin gidişine. Bir hastaya iyilikten çok kötülük edersiniz yerini değiştirmekle. Hastalığı azdırırsınız kımıldatmakla, nasıl ki kazıklar daha derine gidip sağlamlaşır sarsıp sallamakla. Onun için kalabalıktan kaçmak yetmez, bir yerden başka bir yere gitmekle iş bitmez: İçimizdeki kalabalık hallerimizden kurtulmamız, kendimizi kendimizden koparmamız gerek. Zincirlerimizi götürürüz kendimizle birlikte; tam bir özgürlük değildir kavuştuğumuz; döner döner bakarız bırakıp gittiğimize; onunla dolu kalır düşlerimiz.

Montaigne insana tokat gibi çarpar!

[Andex]

Üstteki arkadaşlar konuya gayet uygun sözlerle yaklaşmışlar, ben biraz daha basit ele alayım Tuğba Özerk'in bir şarkısında dediği gibi; çekip gidesim var artık, yalan dünyadan...

[gul_perisi]

ergen yaşlarda oluyor ahaha

[Togepi]

Ölesiye yalnız, ölesiye mesudum. İçim kalabalık çekiyor. İnsanlar çekiyor. Çocuklar istiyorum; haşarı, sarışın, esmer, edepsiz… Seyahatler çekiyor içim. Dünya yüzündeki tuzlu sularda ışıklı vapurların gittiğini; Paris’te kırmızılı, yeşilli, turunculu işaret fişeklerinin bulvarlar boyunca akan köhne taksilere sis içinde yol gösterdiklerini; caddelerde, meydanlarda gotik binaların kayalar misali yükseliverdiğini; bisikletine tünemiş genç bir kadının türkü söyleyerek geçtiğini; pırıl pırıl matruş bir adamın pırıl pırıl bir bıçakla bonfile kestiğini; yalancı inciler içinde dolgun bir kadının Napoli’de, şarkılı bir kahvede fıstıklı dondurma yediğini; tayyare meydanlarının lokantalarında konyak içerek garip valizleriyle yolcular bekleştiğini; üçüncü mevki bir vagonda yaşlı bir adamın şehir içlerinden tren geçerken, gençken oturduğu kahveleri tanıyarak titrediğini…

Diyordu Sait Faik, çok da güzel diyordu.