Çevrimdışı

Okuduğunu biliyorum. kalbini yavaşça sesime bırak* ve teslim ol.. Anlaşamıyoruz, bende farkındayım. Kopamıyoruz her şeye rağmen; işte bu en güzeli. İnsanın hayatta kördüğümlerle bağlandığı bir takım şeyler olmalı. İnsanın sağlam halatlarla tutunduğu bir şeyler olmalı. İnsanın, dünyanın en büyük suçlarını işlese dahi ona sığınak olabilecek birisi olmalı, onu kendinden sınır dışı etmeyecek, asla teslim etmeyecek, kendine hapsedecek biri... Neden mi? Çünkü tek başına bir insan bir hiçtir. İnsan insanla anlamlaşır. İnsan insana güvenerek korkmadan yaşayabilir ancak bu kocaman dünyanın sayısız boktan şeyleri içinde. Kendini adayacağın biri varken, nefes almak daha değerli olur.

Beni anla* ve usulca gülümseyerek; "O bahsettiğin kişi benim" de, seni güldüğün yerden sonsuz öpüyorum.

Ne olursa olsun anlaşamıyoruz, biliyorum. Ne sıkıcı bir şey olurdu anlaşmak seninle. Neden mi? Zıt kutuplar birbirini çeker diyor fizik. Kopamıyorsak işte bu evrenin kanunu. Kavga edelim, tartışalım, hatta saçma sapan sebepler yüzünden küselim günlerce, ama sonunda yanımda gördüğüm kişi ol. Ne olursa olsun, elimi tutacağını ve hiç bırakmayacağını bildiğim kişi sensin. Ne olursa olsun yolunda adımlarımın başka yönlere sapmayacağından emin olduğum kişi sensin. O yüzden hayatın en mahşer anında bile, umudunu asla sevgimden yitirme. Çünkü ben seni arıyor olacağım bütün kayıpların içinde; yalnız seni.

Yarı uyanık halinle yüzüne dağılmış saçlarının kokusuna ruhumu yaslayıp, nefesini bütün hücrelerim doyana kadar içime çekeceğim, sevgilerle..."