Gecenin sessizliğinde üşüyorum. Sessizlik… Deli eden bir sessizlik, daralan bir çember içinde nefessizliğim. Soluk almak zorlaşıyor her geçen saniyede daralmalarda yüreğim… Şizofren bir sevdanın arkasında gözlerim hala… Yazdığım mektupları da gönderemedim, yüreğim ağırlaşıyor sayısı arttıkça. Taşınmazlarım içinde yükümü hafifletecek hiçbir umut kalmadı yarınlarımda. Gördüğüm her yüzde seni bulmamak için sokağa da çıkmıyorum günlerdir. Bir kaçak resmi çiziyorum kendi çözümsüzlüklerimin yasaklı duvarlarında. Yazdığım yazıların okunmazlığı içimi daha da acıtıyor. Yazılarım üst üste karmakarışık anlaşılmaz karalamalarda. Zor dönemeçlerin labirentleri arasında kobay bir farenin çaresizliğini yaşıyorum. Yollar karma karışık ne yöne gitsem bir sen çıkıyorsun karşıma, birde anılarımızın sarhoşluğun da buluyorum kendimi. Çıkmazlar bu kadar mı çıkmaz olur gönül yorgunluğunda, bu kadar mı sıkışır insan yüreği sevdanın kollarında. Biz seninle hep kaçtık birbirimizden, küçük mutluluklarla doymayı denedik. Nankör doyumlarımızın içinde kaybolmayı seçtik sonra. Kutsallaştırdığımız tutkularımızı sefilce harcadık. Düşlerimiz bozuldu erken uyanmalarda, ardından hiç uyumamayı seçtik. Düşürdük ellerimizden yarım kalan düşlerimizi, eğilip yerden almadık kanlı yüreklerimizi. Aramızdaki uzaklığı kim fırsat bildi? Başıboş bıraktığımız sarhoşluklarımızın önüne geçmeyi hangimiz denedi? Birbirimize ait olduğumuz gerçeğinden kim uzaktı? Kim sahipsiz bıraktı yarım kalan düşlerimizi? Kopuk kopuk görülen, tamamlanmamış düşlerimizin engeli kimdi? Düşününce bulunuyor yarım kalmışlıkların, izinsiz düşlerin önlenişi. Seni unutmam mümkün değil, ama ben hayata dönmeye çalışıyorum ve ne kadar becerebileceğim konusunda da hiçbir fikrim yok şu anda.. Yarım yaşamalarım, yaşayamadıklarımla sevişsin istemiyorum artık. Hayatın karanlık, incitici sıradanlığı ve bayağı çarkları arasında ezilmekten kaçıyorum ardıma bile bakmadan. Hüzünlerimi geri almayacağım bıraktığım emanetçi dükkânından, adresimi de değiştirdim ki arkasından, yaşamla takas ettiklerim geri dönmesinler, bulunmazlığı oynamak, yitirilmişliği seçmek bazen en doğru seçim galiba. Ulaşamamanın verdiği kaygı ve hüzünleri, dağlayan inlemeleri hala atlatamadım. Gecenin sessizliğinde ayağa geliyor anılarım, bu sancılı nöbetleri atlatmaya çalışıyorum. Sen benden kaçıyorsun şimdi, ben de kendimden… Seni yitirmemek için yaptıklarım, bardağın son damlaları olan sen! Bir başka gezegendesin artık. Sen ve ben derinlerde yaşadığımız gerçeklerimize döndük. İlk uyanan sen oldun, ardından beni de hoyratça uyandırdın. Yarım uykularımızın ortasında ellerimizden düşen düşlerimize sadece baktık ve hiçbir şey yapmadan öylece dondurduk zamanı. Yarım bıraktığımız yollarda, hiçbir köşe başında ve hiçbir dörtyol ağzında bir daha karşılaşamayacağız. Sokak kapılarımız ardına kadar sıkı sıkı kapalı artık, çalınmalara kapattık kulaklarımızı, kimsesizliklerimizin kapısını açtık ardına kadar. Gecenin sessizliğinde bir seni, bir beni düşündüm ben… Umarsız olmayı deniyorum. Sensiz olmayı deniyorum. Yüreğimin hangi ince ayarında atışlarına cevap vereceğim… Daha bilmiyorum. Sessizliğini dinliyorum gecenin… Gecenin sessizliğinde sokağımdaki ihtiyar kaldırım taşlarını sayıyorum. Camda gördüğüm yüz; ne kadar makyaj yapsam da umutsuzluğumu ve mutsuzluğumu gizleyemiyor. En doğrusu geçmişte sana da anlattığım maskelerimi sandığımdan çıkarmak galiba. Bir gün karşılaşırsak bir yerlerde, maskem olmalı yüzümde ardında bıraktığın harabeleri görünmez yapan. Sessizliğin de gecenin sandığımın başındayım. Maskelerimin içinden en neşeli, en güzel, en renklisini seçmeye çalışıyorum. Gecenin sessizliğinde söyleme kimseye sakın söyleme… Yalnız senin için ağlıyorum…
05 Mayıs 2008, 14:58
Benzer Konular 
Normal
