Kalemin düştü elinden, nerde ellerin? Bakıyorum da günün her saati kâğıdına yok, yok yazmıyor ellerin, boşuna arıyor gözlerim satırlarını.Bir zaman önce sen sormuştun “ serçe parmağım ellerin nerede?“ diye, şimdi ben soruyorum sana, yüreğim ellerin nerede? Küsme be gülüm… Yitip gitmekti yapmam gereken, olmuyor görüyorsun her günümüz cehennem. Bir sen yazıyordun, bir ben olmuyor kalemi güçlüm, olmuyor gelemiyorum artık peşin sıra. Gücümün kalanını bir sen biliyorsun. Bedenimdeki melunu bir sen tanıyorsun. Yapma be gülüm yaz, yaz artık ALLAH AŞKINA! Derken vakit gece yarısına erdiğinde kalemin oymamış yine gördüm, ustaca. Seni görmesem de sesini duymasam da yüreğinden akanları okumak bile, bu hasret aralığında, bir parça su serpiyor bir parça seni yaşıyorum satırlarında.. Elveda dediğime sen bakma, ben seni hiç atmadım ki yüreğimden, istesem de atamam ki, senin için dualarım hep Tanrı’ya ve düşlerimde sensin yine biliyorsun, biliyorum ben ayrılamam senden asla! Al eline kalemini yaz! Gezginliğinin üstatlığının hakkını ver! Sen bakma bu deli divaneye o elveda demeye niyetlenirken bile özler. Yüreği güzelim, senden gitsem de ben kalmasam da bu dünyada, ben seni yine gözler yine özlerim. Satırlarımda kendini arama dediğime de hiç aldırma, bu yürek unutmayı öğrenemedi daha… Sen kendini bilirsin, bulursun her satırımda, yine söylüyorum sen bana aldırma. Bir deli bir divane de istersen, sen gül geç bana… Bazen görmediklerimizi, göremediklerimizi yasaklamalara rağmen izleriz bulduğumuz her yolda. Kimse kimseyi ayıplamasın! Kim gönlüne fermanı yazabiliyor? Kim vazgeçebiliyor bir kalemde? Kim silebiliyor bir anlık öfke ile? Kim dayanabiliyor bu acıya? Bana göre değil unutmalar, bana göre değil vazgeçmeler...
05 Mayıs 2008, 15:01
Benzer Konular 
Normal
