Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Evdeki huzur, bir süreliğine korunmuştu; Melike’nin gülüşü, Sabur’un sessiz bekleyişi ve Süleyman’ın güçlü ama dikkatli duruşu, geceyi sakin kılmıştı. Fakat dışarıda toplanan gölgeler sessiz, sinsice hareket ediyordu. Yskaza kabilesi, Norya’nın kül halinden kalan izi fark etmiş, intikam planlarını gizlice şekillendirmişti. Ve seçtikleri kişi, kabileler için en güvenilir, en sinsice sızabilecek biriydi: Mahir.

Mahir, 900 yaşında bir erkek cin olarak gecenin karanlığında Süleyman’ın evine adım attı. İlk bakışta, onun niyeti saf ve destekleyici görünüyordu. Gözlerinde, sanki gerçekten Müslüman olmuş, teslimiyet duygusu taşıyan bir ışık vardı. Süleyman dikkatle baktı, sorularını sordu:
“Adın ne, nereden geldin, ne istiyorsun?”
Mahir derin bir nefes aldı, sakin bir sesle yanıtladı:
“Ben Müslüman oldum. Adım artık Mahir. Sana hizmet etmek, yanında durmak, senin yolunda çalışmak istiyorum.”

Melike ve Sabur, enerjilerinde bir çelişki sezdiler; Mahir’in aklı ve niyeti bir şekilde okunamıyordu. Sabur tedirgin bir sesle fısıldadı:
“Bu… garip. Bir şeyler gizli, sezgilerim uyarmıyor ama hislerim karışık.”

İlk günler Mahir, evin düzenine uyar gibi davrandı, küçük görevlerde yardım etti. Fakat her fırsatta gölgesi sinsi bir şekilde hareket ediyor, duvarların kenarlarından Süleyman’a yaklaşmak için fırsat kolluyordu. Evdeki koruyucu mühürler, Melike’nin sezgileri ve Sabur’un keskin bakışları, onun zarar vermesini sürekli engelliyordu. Bir kez yaklaşmaya çalıştığında, birden beliren parlayan enerji halkası onu durdurdu; Mahir şaşkın bir ifadeyle geri çekildi, ama gözlerinde sinsi bir gülümseme vardı.

Bir gün, Süleyman Sabur’u yanına alıp yeni bir musallat vakasını çözmeye gitti. Mahir de görevde destekçi olarak yanlarında yer aldı. Evde, musallatlı adamın gözlerinden sızan gölgeler yavaş yavaş çevreyi sarmaya başladı. Mahir sessizce izledi, fırsat kolluyordu. Ancak her denemesinde, Sabur’un keskin sezgisi ve Melike’nin içgüdüsel müdahalesi onu engelledi. Her defasında, Mahir’in sinsiliği ile evin koruyucu gücü arasında küçük bir çatışma yaşanıyordu; bu çatışma, vakayı daha da tehlikeli ve heyecanlı hâle getirdi.

Süleyman, Mahir’in niyetini test etmek için ona sorular sordu, onu sınadı, küçük ritüellerle gücünü denedi. Mahir her seferinde kendini savunuyor, hizmet etme niyetini gösteriyordu, fakat sinsiliği her an parlayacak gibiydi. Gerilim giderek artıyor, evin içinde sessiz bir ürperti yayılıyordu; Melike karnına dokunuyor, Sabur tetikte bekliyordu, Süleyman ise hem dikkatli hem kararlıydı.

Her adımda, Mahir’in içindeki gizemli güç ve Yskaza kabilesinin onu yönlendirme ihtimali, 15. bölüm boyunca okuyucunun nefesini kesen bir gerilim yaratıyordu. Mahir ne zaman bir hamle yapsa, koruyucu mühürler veya Melike ve Sabur’un sezgileri devreye giriyor, zarar vermesine engel oluyordu. Bu da hem Mahir’in potansiyel tehlikesini sürekli hatırlatıyor hem de Süleyman’ın gücünü ve dikkatini ön plana çıkarıyordu.

Bölümün sonunda, Mahir bir adım geri çekilip, sessizce Süleyman’a bakarken söyledi:
“Ben yanındayım… ama bazı şeyler değişmeyecek. Sabırlı olmalısın, Hüddam.”

Dışarıda rüzgâr sertleşmişti, uzaklarda kabilelerin gölgeleri toplanıyor, içeri sızan Mahir ise hem bir dost hem de potansiyel bir tehdit olarak evin içinde sinsice ilerliyordu.

__________________