Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]



Sabah ezanıyla birlikte Süleyman’ın evinde garip bir sessizlik hâkimdi.
Geceden beri çocuğun odasında ışık hiç sönmemiş, Sabur gözünü bile kırpmadan beklemişti. Süleyman ise dua halindeydi; dudakları kıpır kıpır, kalbi sessiz bir savaşın tam ortasındaydı.

O sabah, çocuğun gözleri birden açıldı. İlk kez kendi sesini duydu, ama ses kendine değilmiş gibi titriyordu:
“Anne… anne… ben… konuşuyorum…”

Melike dışarıdan koşarak geldi, kapının eşiğinde kalakaldı. Çocuğun yüzü, sanki göğün nuruyla yıkanmış gibiydi. Süleyman sessizce parmak işaretiyle kimseye yaklaşmamalarını söyledi.
Çünkü her mucizenin içinde hâlâ tamamlanmamış bir sır saklıydı.

Süleyman elini çocuğun başına koydu, gözlerini kapadı. Derinlerden, bir uğultu yükseldi. Bu ses artık Süleyman’ın değil, o karanlık büyünün içindeki cinin yankısıydı:
“Sen… dokunmamalıydın Hüddam! Bu bağ bize aitti!”

Süleyman’ın sesi netti:
“Bu bağ, bir kadının öfkesinden doğdu. Bir masuma yöneldi. Bu artık sizin işiniz değil, adaletin işidir.”

Cin, karanlık bir dumana dönüşüp duvara vurdu. Gölge bir anlığına insan suretine büründü, sonra sessizce yok oldu.
O anda Süleyman, büyünün kaynağını tam olarak gördü:
Bursa’daki o komşu kadının evinde, eski bir sandığın içinde, doğmamış çocuğun adına yazılmış kanlı bir muska…

Sabur hemen oraya gönderildi. Müslüman cinler yardımıyla büyü bulundu ve Süleyman’ın okuduğu “Yâ Fettâh” ism-i şerifiyle mühür açıldı.
Muska çözüldüğü an, gökyüzü gürledi. O büyüyü yaptıran kadın, aynı gece kendi evinde çığlıklar atarak uykusundan fırladı. Onunla anlaşma yapan cinler artık ona dönmüştü — çünkü büyü sahibine geri dönerdi.

Süleyman sessizce başını eğdi.
“Adalet yerini buldu… ama bu bana değil, Rabbimin hükmüne ait.”

Sabur saygıyla eğildi. “Efendim, çocuk tamamen temizlendi.”
Süleyman gülümsedi, “Masumun duası artık semaya çıktı.”

O çocuk ertesi sabah kahvaltı sofrasında Süleyman’a bakarak kısık bir sesle,
“Hocam, rüyamda ışık vardı… senin sesini duydum.” dedi.
Süleyman sadece tebessüm etti. “O ışık, artık senden ayrılmayacak.”



Olayın ardından Süleyman uzun süre derin düşüncelere daldı.
Melike yanına geldiğinde, elinde küçük bir kâğıt vardı — Berrak’ın okul kayıt formu.

“Artık biraz normal bir hayatın içinde olsun istiyorum,” dedi yavaşça. “Evdeki her olay onu etkiliyor. Sürekli yardım etmek istiyor ama gücünü kontrol edemiyor.”

Süleyman bir süre düşündü, sonra başını onaylarcasına salladı.
“Tamam Melike. Zamanı geldi. Cabir onu okula götürecek. İnsan kılığına bürünecek, ‘amcası’ olacak. Kimseye belli etmeyin.”

Berrak kapıdan kulak misafiri olmuştu, gözleri dolu dolu:
“Baba, ben yardım edebilirim… korkmuyorum.”

Süleyman kızının yanına eğildi, elini omzuna koydu:
“Bazen en büyük yardım, sessiz kalmaktır yavrum. Şimdilik sen öğrenmeye git. Çünkü bilmeyen, ışığı taşıyamaz.”

Ertesi sabah Cabir, düzgün giyimli bir adam suretinde evin önüne geldi.
Berrak heyecanla çantasını taktı.
Okula vardıklarında Süleyman görevlilere,
“Bu Cabir Bey, Berrak’ın amcası. Her gün onu getirip alacak. Onun dışında kimseye teslim etmeyin.” dedi.

Görevli kadın gülümseyerek formu imzaladı.
Berrak yeni sınıfına girdiğinde, çocukların gürültüsü bir an kesildi.
Öğretmeni, onun gözlerindeki garip derinliği fark etti.
İçinden bir his geçti:
“Bu çocuk… sanki sessizliğin içinden bakıyor.”

Oysa kimse bilmiyordu, o sessizlikte Berzah’ın yankısı vardı.
Ve Süleyman biliyordu: yeni fırtına, artık bu okulda başlayacaktı.

__________________