Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Ormanın sessizliği, gecenin soğuk nefesiyle örtülmüştü. Ancak sessizlik uzun sürmedi. Elif, gözleri simsiyah, dudaklarından uğultu yükselirken, ortada neredeyse sürükleniyordu. Bu kez karanlık yalnızca Haris’ten ibaret değildi: iki kötü cin kabilesi birden ortaya çıkmış, hem Elif’i hem de birbirlerini hedef almıştı. Siyah dumanlar ormanda kıvılcımlar gibi çarpışıyor, çatışmanın sesi rüzgârla birleşiyordu.

Süleyman, sağ elini kalbinin üzerine koydu, gözlerini kapattı ve Allah’a yöneldi. Hem Elif’i kurtarmak hem de başlarındaki musibeti defetmek için dualarını yoğunlaştırdı.

O anda, karanlığın içinde bembeyaz bir ışık belirdi. Süleyman gözlerini açtı; ışığın kaynağı İbrahim’di. İlk anda şaşkınlıkla fısıldadı:

“İbrahim… ölmemiş miydin?”

Işığın içinden İbrahim’in silueti netleşti, gülümsüyordu:

“Evet evlat, ben öldüm. Ama yardıma ihtiyaç olduğunda Hüddamlar destek verir. İlme gönül vermiş olanlar, doğru zamanda yanında olabilir.”

İbrahim, avuç içlerini Süleyman’a doğru açtı; parlayan ellerinden yayılan nur, sessiz bir dua gibi Süleyman’a güç verdi.

“Allah seninle olsun, gazan mübarek olsun. Korkma, evlat,” dedi ve ışıkla birlikte kayboldu.

Süleyman, kalbindeki güçle birlikte kudretine ek bir enerji hissetti; artık hem kendi ilmi hem de İbrahim’in desteğiyle daha da güçlüydü. Müslüman cinler iki kötü kabileyi kuşatarak dikkat dağıttı; Süleyman da Elif’in yanına koştu.

Elif’in içindeki Haris, onun sesini taklit ederek alay etti:

“Beni serbest bırakabilecek misin, Süleyman?”

Ama Süleyman, dualarını güçlendirip Elif’e odaklandı. Zeyd de yanında duruyor, musallatı temizlemek için hazır bekliyordu.

Uzun uğraşlar, dualar ve Müslüman cinlerin desteği sonunda Elif’in içindeki karanlık tamamen çözüldü. Dudaklarından çıkan uğultu kesildi, gözleri kendi ışığıyla parladı. Haris’in bedeni terk etti; Zeyd hemen harekete geçerek onu etkisiz hâle getirdi ve yok etti.

Elif artık tamamen özgürdü. Ormanda rüzgâr hafifledi, Müslüman cinler güvenli bir çember oluşturdu. Süleyman derin bir nefes aldı, Elif’in elini tutarak:

“Artık özgürsün. Allah seni korudu,” dedi.

Aile, korku ve rahatlamayla birbirine sarıldı. Mehmet gözyaşlarını silerken, günahının bedelinin kızına ulaşmasını engelleyememiş olmanın ağırlığını hissetti ama Elif’in kurtuluşu ona bir teselli verdi.

O sırada, Süleyman ailesinin evine döndüğünde kapı çaldı. Gelen Zeyd’in karısı Hacer’di. İnsan formundaydı; geçmişte cinler tarafından başka bir boyuta esir edilmiş, Zeyd tarafından kurtarılmış ve onunla evlenmişti.

Hacer, Melike’nin yanında otururken sessizce itiraf etmeye başladı:

“Zamanında yaptığım bir kötülük yüzünden başka bir boyuta geçtim… Ama Zeyd beni kurtardı ve onunla evlendim. Yine de enerjim bazen kontrolsüz oluyor, kötüye meyilli olabiliyorum.”

Melike bunu Süleyman’a ilettiğinde, Zeyd derin bir nefes aldı. Öğrendiği bu gerçek, ileride başlarına gelebilecek tehlikelerin sinyalini veriyordu.

Süleyman, Elif’in güvenliğini sağlarken, karşılarına çıkabilecek yeni karanlıkları ve mistik mücadeleleri göz önünde bulunduruyordu. Ama bugün için, Elif özgürdü, karanlık mağlup olmuştu.

__________________