[Tanem]

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Gece Berzah’ın gölgeleri her zamankinden daha ağırdı. Süleyman, Asaf’ı yanına almış, karanlık ve sessiz bir yolda yürüyordu. Asaf, babasının yanında dururken gözlerini dört açmıştı; her şeyin farkındaydı ama babasının tehlikeli işleriyle henüz tam olarak yüzleşmeye hazır değildi.

Birden, padişah Mürre’nin Müslüman bir cini aracılığıyla gelen acil bir haber Süleyman’ın eline ulaştı. Cin, titreyen bir sesle aktardı:
“Efendim, dünyada büyük bir tarikat, gizli işler yürütüyor. Liderleri Hasan, şimdi başına büyük bir bela aldı. Sırlar ortaya çıkıyor, büyü musallatları yayıldı ve denge tehdit altında. Bu olay hem dünyada hem de Berzah’ta felaketin habercisi.”

Süleyman derin bir nefes aldı. “Asaf, yanımda kalacaksın ama dikkatli ol. Bu iş bizim için normalden çok daha tehlikeli. Musallatlar ve büyüler çok güçlü olabilir.”

Gizli tarikatın merkezi, köhne bir kasabanın kenarında, eski bir medreseyi andırıyordu. Hasan, tarikatın lideri, büyü ritüelleri sırasında kontrolü kaybetmiş ve musallatlar istemeden çevreye yayılmıştı. Süleyman geldiğinde, yer yer hafif bir uğultu, gölgelerin kayışı ve alevin titrediği lambalarla kasvetli bir atmosfer vardı.

Tam o sırada, dünyada, Zeynep adında küçük bir kız ailesiyle yürürken fark etmeden kötü cinlerden bir yavruyu ezmişti. Çocuk, ilk başta normal görünüyordu ama kısa süre sonra ruhsal olarak etkilenmeye başladı. Ailesi, çaresizce onu sahte bir hocaya götürdü; hoca işin ciddiyetini anlamadığı için, Zeynep’e musallatlar daha da yoğun şekilde musallat oldu.

Süleyman olayı öğrendiğinde hemen harekete geçti. Berzah’dan gelen güçlerle, Müslüman cinler ve kendi duasıyla, Zeynep’i güvenli bir yere alıp musallatları etkisiz hale getirdi. Kız kurtulmuştu ama sahte hocanın açtığı karmaşa, tarikatın büyüsünün gerçek tehlikesini gözler önüne serdi.

Süleyman, Berzah’ta tarikatın büyülerinin kaynağını kontrol ederken, savaşın her iki alemde de başladığını gördü. Müslüman cinlerden bir kısmı kaybolmuş, bazıları yaralanmış, bazıları ise düşman tarafından öldürülmüştü. Zuzula kabilesinin ve diğer kötü cinlerin saldırılarıyla birleşen tarikatın büyüleri, büyük bir yıkım yaratmıştı.

Savaş, sadece fiziksel değil, ruhsal bir savaş haline gelmişti. Kelimeler ve niyetler birbiriyle çarpışıyor, enerjiler havada yoğunlaşıyordu. Müslüman cinler ve kötü cinler, üstün güçler nedeniyle geçici olarak çekilmek zorunda kaldılar. Ortalık bir müddet sessizleşti; ama fırtına hâlâ yaklaşıyordu.

Süleyman, Asaf’a bakarak fısıldadı:
“Gördün mü oğlum? Bazen savaş sadece savunmak değil, aynı zamanda beklemek demektir. Şimdi sakinleşti, ama tetikte olmalıyız. Bu fırtına geri dönecek.”

Asaf, babasının yanında diz çöktü; gözleri hâlâ şaşkın ama kararlıydı. “Babacığım… her şey çok korkunçtu, ama sen her zaman hazırlıklısın.”

Süleyman başını salladı, elini göğe kaldırdı ve dua etti:
“Ya Rabbi, bize sabır ver, kalbimizi koru, ilmini kullandır. Her iki alemde de karanlığı durduracak kudreti ver.”

Köy ve Berzah, geçici bir sessizliğe bürünmüştü; ama gölgeler hâlâ uzaklarda kaybolmamıştı. Tarikatın belası, Zuzula’nın kalıntıları ve kötü niyetli güçler birleşince, her iki alemde de yeni bir savaşın kıvılcımları atılmıştı. Süleyman biliyordu ki; bu sadece başlangıçtı ve fırtına çok daha güçlü gelecekti.