Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Adıyaman’ın dağ köyleri hâlâ sabahın ilk ışıklarıyla uyanıyordu ama hava ağır, sessiz ve biraz gergindi. Süleyman, her zamanki gibi bastonuna dayanarak bahçede yürüyordu; yanında Asaf ve Sabur sessizce onu takip ediyordu.

Son zamanlarda Süleyman, rüyaların sıklığını fark etmişti. Gece uykusundan uyanıyor, rüyalarının bazı detaylarını hatırlıyor ve bunları çözmeye çalışıyordu. Bu rüyalar, sanki Berzah’a giden yolun işaretlerini veriyor, musallatların izlerini gösteriyordu.

Asaf, babasına yaklaştı:
“Baba… Rüyaların… sence hep bir anlamı mı var? Yoksa sadece kafamızı mı karıştırıyorlar?”

Süleyman, derin bir nefes aldı:
“Her rüya bir işarettir, Asaf. Ama her işaret, görmek isteyene bir yol açar. Bu rüyalar bize hem musallatların izini hem de Berzah’a giden yolu gösteriyor.”

O gün boyunca üç farklı musallat vakası çözülmek üzere Süleyman’ın kapısını çaldı.

Birinci musallat:
Köyde birbirini çekemeyen komşular, küçük büyüler yaptırmıştı. İnsanlar birbirini rahatsız ediyor, gereksiz tartışmalar çıkıyordu. Süleyman ve Asaf birlikte işaretleri tespit etti, dualar ve mühürlerle sorunu çözdüler. Ufak ama etkili bir gerilimdi.

İkinci musallat:
Bir kadın, komşusunun kocasını seviyordu ve ayrılmalarını sağlamak için büyü yaptırmıştı. Süleyman, olayı fark edip büyüyü çözmeden önce kadının niyetini anlayarak doğru ritüeli uyguladı. Asaf gözlemci olarak önemli bir ders aldı; bazen musallat sadece kalpler arasındaki kıskançlıkla şekilleniyordu.

Üçüncü musallat:
Bu, en zorlu olanıydı. Köyden kovulan biri, köy halkına tamamen kötü niyetli bir büyü yaptırmıştı. Bu vaka, aradan geçen 2–3 aya denk geliyordu; Süleyman ve Asaf, Sabur’un desteğiyle musallatın etkilerini ve izlerini çözmek için dikkatle ilerlediler. Dualar, mühürler ve Süleyman’ın bilgeliğiyle üç farklı musallat, sonunda kontrol altına alındı ve köy sakinleri rahat bir nefes aldı.

Süleyman, gece rüyalarına geri döndü; rüyalar artık daha net ve uyarıcıydı. Sanki bir işaret, Berzah tarafında atılacak yeni adımları ve karşılaşacakları zorlukları gösteriyordu.

Asaf, defterini açtı ve babasına baktı:
“Baba… Anladım, her musallat bir sınav ve her sınav bir işaret…”

Süleyman başını salladı:
“Doğru, Asaf. Ve bugün sen de bu işaretleri anlamaya başladın. Her çözüm, seni hem Berzah’a hem de kendi sınavına bir adım daha yaklaştırır.”

Adıyaman’ın dağ köyleri hâlâ sabahın ilk ışıklarıyla uyanıyordu ama hava ağır, sessiz ve biraz gergindi. Süleyman, her zamanki gibi bastonuna dayanarak bahçede yürüyordu; yanında Asaf ve Sabur sessizce onu takip ediyordu.

Son zamanlarda Süleyman, rüyaların sıklığını fark etmişti. Gece uykusundan uyanıyor, rüyalarının bazı detaylarını hatırlıyor ve bunları çözmeye çalışıyordu. Bu rüyalar, sanki Berzah’a giden yolun işaretlerini veriyor, musallatların izlerini gösteriyordu.

Asaf, babasına yaklaştı:
“Baba… Rüyaların… sence hep bir anlamı mı var? Yoksa sadece kafamızı mı karıştırıyorlar?”

Süleyman, derin bir nefes aldı:
“Her rüya bir işarettir, Asaf. Ama her işaret, görmek isteyene bir yol açar. Bu rüyalar bize hem musallatların izini hem de Berzah’a giden yolu gösteriyor.”

O gün boyunca üç farklı musallat vakası çözülmek üzere Süleyman’ın kapısını çaldı.

Birinci musallat:
Köyde birbirini çekemeyen komşular, küçük büyüler yaptırmıştı. İnsanlar birbirini rahatsız ediyor, gereksiz tartışmalar çıkıyordu. Süleyman ve Asaf birlikte işaretleri tespit etti, dualar ve mühürlerle sorunu çözdüler. Ufak ama etkili bir gerilimdi.

İkinci musallat:
Bir kadın, komşusunun kocasını seviyordu ve ayrılmalarını sağlamak için büyü yaptırmıştı. Süleyman, olayı fark edip büyüyü çözmeden önce kadının niyetini anlayarak doğru ritüeli uyguladı. Asaf gözlemci olarak önemli bir ders aldı; bazen musallat sadece kalpler arasındaki kıskançlıkla şekilleniyordu.

Üçüncü musallat:
Bu, en zorlu olanıydı. Köyden kovulan biri, köy halkına tamamen kötü niyetli bir büyü yaptırmıştı. Bu vaka, aradan geçen 2–3 aya denk geliyordu; Süleyman ve Asaf, Sabur’un desteğiyle musallatın etkilerini ve izlerini çözmek için dikkatle ilerlediler. Dualar, mühürler ve Süleyman’ın bilgeliğiyle üç farklı musallat, sonunda kontrol altına alındı ve köy sakinleri rahat bir nefes aldı.

Süleyman, gece rüyalarına geri döndü; rüyalar artık daha net ve uyarıcıydı. Sanki bir işaret, Berzah tarafında atılacak yeni adımları ve karşılaşacakları zorlukları gösteriyordu.

Asaf, defterini açtı ve babasına baktı:
“Baba… Anladım, her musallat bir sınav ve her sınav bir işaret…”

Süleyman başını salladı:
“Doğru, Asaf. Ve bugün sen de bu işaretleri anlamaya başladın. Her çözüm, seni hem Berzah’a hem de kendi sınavına bir adım daha yaklaştırır.”

Dışarıda rüzgâr hafifçe esti, gölgeler uzadı. Asaf’ın gözleri babasına dönükken, Melike sessizce yanlarına yaklaştı.
“Hocam… artık çok yoruluyorsunuz. Belki bu rüyalar, size bir işaret veriyordur,” dedi, hafifçe endişelenerek.

Süleyman, ona tatlı bir tebessümle baktı:
“Evet, Melike… Bu tatlı yorgunluklarımız, Allah dostu olduğumuzun işareti. Yardıma ihtiyacı olanlara elimizi uzatacak, onları koruyacak ve izin verdiği sürece destek olacağız. Bu bizim görevimiz, kalbimizle ve sabrımızla.”

Rüzgâr hafifçe esti, sessizlik içinde bu sözler yankılandı; hem bir veda hem de yeni sınavlara dair umut dolu bir başlangıç gibiydi.

__________________