Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Adıyaman’da hayat devam ediyordu. Zaman akıp gidiyor, günler birbirini kovalıyor, aylar sessizce geçiyordu. Ama köyün dağ yollarında ve evlerin odalarında, sessizliğin altında ince bir uğultu vardı. Süleyman bastonuna dayanarak bahçede yürüyordu; yanında Asaf, gözlerini ustasının yüzündeki yorgun ama kararlı ifadeye dikmişti.

O gece Süleyman rüyasında Mirza’yı tekrar görmüştü. Ama bu kez çocuk tamamen gerçek yüzünü göstermişti: gölgelerle karışmış, hain bakışlı bir varlık, sinsice yaklaşan tehlikeyi haber veriyordu. Kalbi bir anlığına sıkıştı, ama yorgunluğuna rağmen Allah’a şükreden duruşunu korudu.

“Her tuzak bir sınavdır,” dedi Süleyman kendi kendine. “Ama Allah dostunun gözü her karanlığı görür.”

Günler geçtikçe, Berrak’ın davranışlarında hafif ama tuhaf değişimler fark edilmeye başladı. Kimse ilk başta bunun farkına varamadı; ama Asaf gözlemciydi. Bir sabah Berrak odasında tek başınayken, gölgelerle konuşur gibi titrek bir sesle mırıldanıyordu.

“Baba… Berrak biraz farklı davranıyor… bir şeyler tuhaf…”
Asaf’ın sesi tedirgindi, endişe gözlerinden okunuyordu.

Süleyman hemen içini çekti; sezgileri uyarılmıştı.

“Sabur…” diye fısıldadı.

Sis gibi bir ışık parladı ve Sabur, göz kamaştırıcı bir hızla ortaya çıktı.

“Buyrun efendim,” dedi sessiz ve ciddi bir sesle.

Berrak’a yaklaşan tehlike, Süleyman ve ekibi tarafından hızla fark edildi. Kötü cinler, Süleyman’a doğrudan zarar veremeyince Berrak’a bir yol seçmişti. Ancak Süleyman’ın sezgisi, Sabur’un uyarısı ve Asaf’ın gözlemiyle büyü zamanında bozuldu.

Oda ürpertici bir hâle büründü: gölgeler duvarlarda dans ediyor, hafif uğultular kulakları dolduruyor, ışık tuhaf bir şekilde kırılıyordu. Melike de oradaydı; endişesi yüzünden okunuyordu, gözleri Berrak’tan ayrılmıyordu.

“Sakin ol Berrak… hiçbir zarar gelmeyecek,” dedi Melike, sesi titrek ama kararlı.

Asaf, ilk kez babasına aktif şekilde yardımcı olmuş, küçük ama kritik adımlar atmıştı. Bu deneyim onun gözünde büyük bir sınav olmuş, kendine güveni ve sorumluluk bilinci artmıştı.

O akşam Süleyman bir kez daha rüyasına daldı. Mirza, artık çocuk formunda değildi; gölgelerle karışmış gerçek yüzü tamamen ortaya çıkmıştı. Hain bakışları ve sinsice planlanan tuzakları, yaklaşan fırtınanın habercisiydi.

“Sen fark ettin… ama yakında her yol karanlığa çıkacak,” dedi gölge, sesi rüzgârla odada çınlıyordu.

Süleyman bastonuna yaslandı, gökyüzüne baktı. Yorgunluğu yüzüne vurmuştu, ama kalbinde sarsılmaz bir huzur vardı. Allah dostu olduğunu hatırlıyor, kudretini O’ndan aldığını biliyordu.

Uzakta gölgeler hâlâ kıpırdanıyordu; yaklaşan bir fırtınanın ilk adımları atılıyor gibiydi. Ama Süleyman’ın içindeki ışık hâlâ karanlığın üzerinde parlıyordu, hem Mirza’ya hem de kötücül güçlere karşı hazırlıklıydı.

__________________