Uzunca bir vakitten sonra içimde dışa dökmem gereken tonla duygu oluştu ama nasıl dökerim, nasıl yaparım bilmiyorum.

Artık beklediğim akşamlar ya da beklediğim haftasonları yok.
Her gün, her akşam aynı yavanlıkta gelip geçiyor.
Her gün, her akşam oturup bilgisayarımın başına bir cigara tüttürüyorum, dumanla haberleşenlere özenip sana üflüyorum.

Her gün, her akşam ama her dakika ekrana boş boş bakıyorum.

Hangi tarihte yazdığımı hatırlamıyorum ama:

Ben mi çok şey istiyordum yoksa karşımdaki insanlar mı bunu büyütüyordu bilmiyorum. Benim istediğim mutluluk gibi bana bu denli uzak bir sözcüğü kendime yüklemek filan da değildi üstelik. İnsanlar gelip geçiyordu ama hiçbir insan eli değmiyordu kalbime. Bense tenime değil kalbime dokunsunlar istiyordum.
İyilikleriyle, kötülükleriyle, saçma ve kötü olsa bile gerçekleriyle, kızgınlıklarıyla bile ama kırdıklarıyla değil...