Oysa hayat, durmadan akıp gidiyor, biz ona sarıldıkça o bizden uzaklaşıyormuş.

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Nerde yitirdiğim o deli rüzgar

Hangi şehir ki bu,bu senden kalan

Bu ben ben miyim?

Ya bu sen misin terk edip giden



Düzen tutmamış

Yaralar sarmamış zaman

Sadece sen

Hani sevgin dokunur ruhuma

Yalan aşklar anlayamaz ama

Geceyi vurur yarınlar yine

Sen dönebilsen

Nerde yitirdiğim o deli rüzgar

Hangi şehir ki bu, bu senden kalan

Dünya döner mi hiç anılarla

Sandım gün olurmuş yokluğunda

Bu ben ben miyim?

Ya bu sen misin terk edip giden

Düzen tutmamış

Yaraları sarmamış zaman

/watch?v=WW_PgH_KWOg

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

"Sen gülümsüyorsun ya bana, gerisi teferruat.
Sıyrılıyorum dünya kederlerinden, omzumdaki yük hafifliyor.
Cebimden, bir hayli birikmiş sokak ağzı özlemler ve aynı zamanda nefret cümleleri dökülüyor birer birer.
Hafifliyorum, bir tüy olsam ancak bu kadar hafif olurum diyorum.
Ben bir tüy olsam, gelip omuzuna düşerim..
Ben bir tüy olsam, seni avuç içlerinden öperim."

Sevgilim,
yetimim benim,

aylar nasıl geçiyor zaman hiç geçmezken

kapılar kapalı, dünya buzlu cam
uyuşmuş gözlerimin önünde
hayat akıp gidiyor hiç kımıldamadan

ikimizin yerine dinliyorum
sevdiğin şarkıları
siyah tişörtünü giyiyorum yatarken
gömleklerini, kazaklarını, kokunu
senin rüyalarını görüyorum ölür gibi uyurken
gün boyu elimde kahve fincanı

kapıyı açmıyorum
telefonlara çıkmıyorum
başını bekliyorum geleceği olmayan hatıraların

Sevgilim,
yetimim benim,
nasıl da kayıtsız gülüyorsun hayata
öldüğünden haberi yok fotoğraflarının

-Murathan Mungan

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Gözyaşlarınıza eşlik edecek biri varsa yanınızda,
kalbinizdeki boşluğun bir önemi kalmıyor bazen.

Unutmanın acısı, ayrılığın acısından farklı. Ayrılık hüzne yakın, unutmak kasvete. Yani birini er geç unutmaya mahkum olduğunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Birini yavaş yavaş unuttuğunun bilincine vardığın anların sıkıntısından bahsediyorum. O kişinin parça parça silinip alakasız hatıraların arasına karışmasından bahsediyorum. Belki de neden bahsettiğimi bilmiyorum, sadece üzülüyorum, vasıfsız keder.

Ben kimseye sırtımı yaslayamadım.
İsterdim ki biri olsun-kim olduğu önemsiz- hep yanımda olsun.
Korusun kollasın, güven versin.
Sırtımı yaslayım ya, düşünce kaldırsın beni -böyle olmaz, hadi tekrar-desin.
Beni dinlesin-ama öyle dinlemiş olmak için değil, gönülden, içten. Beni anlasın.
Hatalarımı göstersin, kızsın da. ama hep sevsin.
Varlığı huzur versin.
-O varken bana bir şey olmaz- diyebiliyim.
Rahat rahat ağlayabiliyim karşısında.
Bir tek o bilsin içime hapsettiğim kız çocuğunu.
Bir tek o bilsin zayıflığımı, zaaflarımı.
Çok mu?

Kaçıp saklandığım dünyalar rüyalarımı kuşatıyor geceleri. Unutmak istediğim anlar da yancı oluyor gizli dünyalara.
Umutla umutsuzluğun, dermanla çaresizliğin savaşında yitiyor uykularım. Bölünmüş tüm zamanlar…
Gerçekle kurguyu ayırt edemiyorum. Gerçekten olmuş muydu bu?
O kadar mı acımasızdı diyorum?
Sonra acımasız olan neydi,kimdi diye düşünüyorum.
Nevrotik bir sabaha uyandığımda uyanmış olduğumdan emin değilim hala.
Dünyadan ve kendimden kaçarken içimdeki bütün hezeyanların karanlığına yakalanıyorum. Umut,özgürlük,mutluluk,savaş,açlık ve çaresizlik…
Bütün her şey anlamsızlaşıyor birdenbire.
Hayal kurabileceğim bir kişiliğe bürünmek istiyor içimdeki karanlık. Muzip çocuksa kapatıyor bütün hayallerimin ışıklarını.
Kendimden kaçtıkça yansımalarımda kayboluyorum.
Kimbilir hangi yanımı öldürdüm yine?
Ve hangi yanım sabaha ulaştığını düşünecek rüyalar bitince..

Bazı anlar vardır..
Elinde 3 5 fotoğrafla kaldığın,
Heryerin ıssızlaştığı, siyaha döndüğü renklerin,
Düşünemediğin.
Konuşamadığın.
Anlatamayıp, anlaşılamadığın..
Kelimelerin düğümlendiği boğazına,
gözlerin ıslak baktığın.
Ağlamayı gururuna yediremeyip, son anda döktüğün her bir yaşını.
Durgunlaştığın.. ve bununla birlikte elinden hiçbir şey gelmiyor hissi.
Gecesi yakan, sabahı zehir..

ve tüm bunlara sebep, cevap bulamadığın tek soru.. neden?
sahi, neden?

Bazen, kırılırsın.
Bazen, incinirsin.
Bazen, yutkunamazsın.
Bazen, h'iç kırıklarla boğulursun.
Bazen, sen olmaktan çıkarsın.
Bazen, kendini harflere asmak istersin.
Bazen, istemeden acıların çoğalır.
Bazen, tüm acıları çektiğini düşünürsün.
Bazen, bazılarından fazla yaşıyor olduğun kanısına varırsın.
Bazen, bazenler içinde boğulursun.
Bazen, hiç ayak basılmamış, adı sanı duyulmamış, bir şehir olmak istersin.
Bazen, tüm insanların seni faili meçhul olarak bilmesini istersin.
Bazen, bazenlerin seni intihara sürüklediğini düşünürsün.
Bazen, sezen aksuyla hayata tutunursun.
Bazen, eline bir saz değil, kalem alarak yazdıklarını yaşamak istersin.
Bazen, bazenlerin içine hapsolursun.
Bazen, binlerce yüz içinde kaybolursun.
Bazen, bilinmez bir ülkeye gitmek istersin
Bazen, ana vatan olmak istersin.
Bazen, nedensizce seversin.
Bazen, bile bile ölmek istersin.
Bazen, hayatı dört duvarlar arasında kendi kendine yaşayarak geçirirsin.
Bazen, tüm maskeli insanların yüzlerini tutuşturmak istersin.
Bazen, bir şarkı olup sıradaki parça diye başkalarına gitmek istersin.
Bazen, kördüğüm olursun.
Bazen, gözlemlerin g'özlem olur.
Bazen, turna kuşu olup sürekli göç etmek istersin.
Bazen, yıllardır bulamadığın huzurun şarkılarda olduğunu hissedersin.
Bazen, kalbinin esiri olursun.
Bazen, sadece bazen demekle yetinirsin.
Bazen, keşkeleri halat, bazenleri tabure yaparsın.
Bazen, sadece severek yanarsın.
Bazen, kelimeler kifayetsiz kalır.
Bazen, bilmediğin ateşe düşer, cayır cayır yanarsın.
Nedensizce, vedaların insanı olursun.
Bazenlerin bittiği yerde, nokta olup sonunu bitirmek istersin.
Ve yutkunamayıp boğazına takılan kelimeler seni sessizce, azaltarak öldürür.

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Kalabalık beni sahiden sıktı.
Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen da hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum.
Bu nefret filan değil... İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile... Sadece bir yalnızlık ihtiyacı.
Öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum.
Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum.
Bütün bu beynimde geçenleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini.
O zaman nasıl hazin bir hal aldığımı tasvir edemezsiniz..

-Sabahattin Ali

"Hayal kırıklarım battı yüreğime.
Ne olur gelişigüzel gelme, ufuk çizgim belirsiz.
Usumun derinliklerine inme, sığlıklarım dahi dipsiz.
Yakarışımın girdabı inleme, duygularım ahenksiz.
Düşüncelerim katran kadar kara ve
Bir o kadar kahır yüklü omuzlarımda.

Hayal kırıklarım battı yüreğime.
Gidersen bir daha dönme, amaçlarımın sonu gayesiz.
Sönen koru alevlendirme, ateşim cılız, cesaretsiz.
Karabasan olup çökme üzerime, çığlıklarım sessiz.
Düşüncelerim gece kadar kara ve
Bir o kadar ağır başım omuzlarımda."

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Olmadığı kader.

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Bazen olmak istediğimiz yer ile olduğumuz yer arasındaki fark gözlerimizin içine baka baka sıkar boğazımızı.

Bu uçsuz bucaksız denizde, en çok keşke var.
Keşke tam da orda, keşke kalbimin tam ortasında.
Bir kalbimiz var sahi, gündüzleri unuttuğumuz ve sadece geceleri hatırladığımız.
Keşke, keşke demeden de yaşayabilseydim yaşanabilecek ne varsa.
Yaşamak ne kadar da acıklı, ne kadar da ahmakça.
Keşke ben biraz ölmeseydim Tanrım.
Keşke dünya benim için yeni baştan yaratılsaydı.

Bugün yaşamın anlamı dediğin şey, yarın bir taş parçasından daha anlamsız olabiliyor.
Bu kadar ince bekleyişler gerekir mi acaba?

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Bazı anlar ölüm gibi. Ölümü bilmiyorum fakat olsa bunun gibi olur dediğim zamanlar çok.
Düşüncelerin karamsarlaştığı bir an düşün. Baktığın heryerin siyah oluğunu. Görmek istediğin hiçbir şeyi olduğu gibi göremediğini. ve tüm bunları sadece kendi içinde yaşadığını.
İnsan niye yapar kendine bunu. Kader mi.
Allah akıl vermiş, önümüze yeni fırsat-daha doğrusu bize o an fırsat gibi gelen- durumlar çıkardıgında, her zaman ikinci bir seçeneği de sunmuş.. Her şeyde öyle değil midir. Hangi karar tek seçenekle sunuluyor ki. Peki neden ısrarla bizi en mutsuz edecek seçeneğe yöneliriz. Neden o an cazip gelen şey, gün gelir hayatımızı alt üst eder.
Ben inanıyorum ki, insan hayatında bir kez tökezledi mi öyle gidiyor. Bir yanlış bin yanlışı doğuruyor.
ve o yanlışlar içinde boğulup gidense yine, insan.

ve bir Gökyüzüm yok benim. Mavim yok, ışığım yok.
Yoruldum, gökyüzünü görmeye çalışmak istemiyorum artık. Düştüğüm zamansa kalayım öyle.
Olmuyor.. Düştünse kalkacaksın kural bu.
Bir arkadaşım başka bir arkadaşıma söylemiş; "o kadar şeye rağmen hala mutlu".İlk duyduğumda sevindim. Sonra içim acıdı.
Kimse görmedi, bilmedi yine. Gülümsedim ama içim kanadı.
Ölüm gibi.