Çevrimdışı

Bir şeyleri yeniden bulabildiğim bir yerdeyim, uykumu henüz keşfetmiş gibi esnemelerim. Bir şeyleri ardımda bırakmış, bazı şeyleri ardında bırakmak isteyen yağmur damlalarının bozduğu bulutların ardında gizlenmiş yıldızlar gibiyim. İlk veya son kez göründüğümden ibaretim.. Bazı yaşamlara merhaba, bazılarına elveda gibiyim!

Hüzünlü bir sesle karışmış dalgalar gibiyim, dövdüğüm taşlara, yamaçlara ve ağaç dallarına aşık gibiyim.. Sürüklüyorum gençliğimi peşimde, kalabildiğince. Ağlıyor gibiyim, hep gülebildikçe.

Susmuş gibiyim aslında, bu denli çok konuştukça. Şimdi anlıyor gibiyim.. Anlatmaya çalıştıkça sustuklarımdan ibaretim, her birimiz ve biz gibi. Susabildiğimiz anların konuşmak istediğimiz anlar olduğu fark ediyorum. Bir sabah uyanıyorum, uykumu gözlerimden alıp götürmüş bir yalnızlık, biraz acele, upuzun bir yol. Ne zaman yürümeyi unuttum bilmiyorum ama koşarak uzaklaşmayı yeni öğreniyor gibiyim. Suskun damlalar dökülüyor kadehlere, ben senden başka hiçbir şiir okumuyor, hiçbir sözcüğe anlam vermiyor gibiyim. Daha yeni fark ettiğim bir koşuşturmaca içinde, daha yeni öğrendiğim bir yabancılığın ne kadar güzel olacağını anlamış gibiyim.

Ne olursa olsun fark etmiyor işte. Bir şeyleri yaşadığımızı zannettiğimiz yerlerde, bir şeyleri anlıyor gibi görünerek, zamanı kontrol ediyormuş gibi yaparak özlediklerimizi inkara edecek kadar elimizden kaçırabildiğimiz masum yalancılar dünyasındaki en büyük yalancılar biziz.. Çok istediklerimizi çok nefret ettiklerimize dönüştürüp; çok özlediklerimizi çok suskunlukla teselli ederek yaşıyoruz en ölümcül rutinleri. O yüzden öyle bir güne uyanıyoruz ki bazen bir deniz kenarı manzarada, hiç dillendiremediğimiz o büyük özlemleri yaşadığımız yerde olduğumuzu fark ediyoruz. Özetle, bazen doğru yaşayıp yaşamadığımızı öğrenmek için yeni bir göçe gitmemiz gerekiyor. Yeni bir adamı tanımalı, yeni bir kadına sarılmalıyız doğru zamanı, doğru anlamı, o özlediğimiz yalnızlığı fark edebilmek adına.

__________________

 

Çevrimdışı

Herkes yaşamaya çalışıyor, yaşayabilsek yeter-yeterince. Herkes zeki doğmuyor, akıllı olsak yeter-yeterince. Yaşam herkese adil değil, eşitlesek durumlarımızı yeter-yeterince. Anlamıyor zaten kimse kimseyi, biz anlayabilsek başkalarını o bile yeter. Yaşamıyor zaten herkes rüyalarını, kurabilsek yeter doğru ve gerçek yaşamları. Kimseye yetmiyor ki verilen, teşekkür etsek bile bir ilahi düzene yenileri hep geliyor yeterince..

Yeterlilik belirlendiği zaman insanın var oluşundaki bencilliğe göre, dünya bir savaş alanına dönüyor! Nefes alabilsek keşke düzgün bir şekilde, kararları vermeden önce. Düşünerek karar vererek kendimizi düşüneceğimize, anında karar verip anlık güzelliklerden keyif alabilsek keşke. Bencil bir durumda, sencil kavgalarda her şeyi karşılaştırmak yerine; karşılaştıklarımıza teşekkür etsek yeter yeri geldiğince.. Karşımızdan çekilen o eskilerin hatırına, yenileri yeterince tanısak çok gelecek tüm toplumsak bencilliklere. Yaşam denilen birkaç kelime, birkaç hece, birkaç kekeleme, birkaç düşünce, birkaç hüzün yeterince-hepsi yeterince. Daha fazlasını istememeyi de öğrensek keşke.

Her şeyin iyi olması için herkesin de iyi olabilmesi sağlansa keşke. Her anın değerli olması için her an birbirimize sarılabilsek bir yerde. Kabul edebilsek kendimizi, kendimize göre hem de başkalarının gözünde. Bir folklor tanrısının en gizli kalmış ayininde doğru gülücüğü bir elmas damlası gözyaşıyla karıştırıp kendimizi yeniden yazabilsek tanrıların günlüklerine, yeterince. Keşke her zaman haklı olmasak bu kadar, haksız da çıkabilsek kendi aynalarımızda gerek görüldüğünde.

Bu kadar iyi olmasak keşke! Kötü de olabildiğimizin temelinde engelleyebilsek yanılgılarımızı, saldırmasak her hatamızda yansıtmacı şekillerde. Delirmese içimizde tüm kurgulanan egosal yapılar, kolayca bitmese yaşamımızdaki hevesler kısa süreli öfkelerle. Doğru kişilere, doğru kişi olduklarını doğru zamanda söyleyebilsek keşke.

Ama olmuyor işte.. Kimse herkes olamıyor yeterince!

__________________

 

Çevrimdışı

Medeniyetin asırlar önce öldüğü bu karanlık topraklarda ölü doğuyoruz hepimiz. Yaşadığımızı anlamakla değil ispatlamakla geçiyor ömrümüz. En sonunda vazgeçiyoruz ve yarım kalmış bir hayatın hüznüyle nefeslerimiz sona eriyor. Her seferinde anlamsız bir şekilde.. Bu topraklara ölü doğuyoruz, hepimize yaşamı renklendirme şansı veriliyor oysa ki. Bazılarımız devrim yapıyor bazılarımız ancak tekrar ediyoruz.

Bir bebek kadar umursamaz bir mutlulukla geliyoruz dünyaya. Bir bebek kadar umursamaz bir mutluluk saçıyoruz şansız coğrafyanın savaş yorgunu tuğlalarının altından son bir umutla. Ne mi oluyor sonra? Biberon dolusu öfke, inanç, lanet ve vahşet içiyoruz yıllarca. Doymak bilmeyen bir karmaşanın içinde ilk bulduğumuz hazır anlamın sırtına binip sırat köprüleri geçmeye çalışıyoruz vahşet ile medeniyet arasında. O yüzden çoğumuz zayıf insanlığımızın yükü altında ezilip ölebiliyoruz bu anlamsız savaşlarda! İlk yaşam savaşı dediğimiz büyümeyi bile beceremiyoruz zaman zaman, birbirimizi katlediyoruz milliyetçi oyunlarda. Bu topraklarda özgürlük çocukça, kim kimi boğabiliyorsa o kadar güzel oluyor özgür mücadelelerimiz zira. Bu topraklarda binlerce yıllık medeniyetlerin, insan öykülerinin, ölmüş tanrıların ve yıkılmış tapınakların laneti kalmış yalnızca.

Tüm güzellikler yaşamı taşıyor ölü topraklara, bazen bahar mevsimlerinde bazen kar-kış sonrasında. Ancak, kendi ölümlerimizin inadına öldürüyoruz doğalarımızı dar bir algıda. Bu hüzün dolu çaresizliğin ortasında sevgi, aşk, mutluluk gibi her kader hediyesini sımsıkı tutuyoruz boş bir heyecanla. Fazlaca benimsiyoruz yaşamları, yaşantıları, insanları. Boğuyoruz onları da.. Umarsızca! Bitmeyen bir kısır döngünün travmasında bu büyük girdabı sahipleniyoruz biz, her anlamda.

__________________

 

Çevrimdışı

Ben de seni, karıncaları incitmene rağmen. Karıncaların su içtiği yerleri yalan edip, ayak bastığın her toprakta kendinden geriye yıkılmış bir yuva bıraktın. Topladım. Seni evet seni. Ben de seni. Yirmi çocuklu sınıfı ısıtan sobaya yapışan montumdaki deliğin içinden bir yol var sana biliyorum. Bir kez olsun yolculuk etmemize rağmen sana çıktığını farz ettiğim yolları hep anlamlı, buldum yolüstü duraklarda içilen bir sigaranın ve self servis restoranların sulu yemeklerinin buharı sindi üzerime. Pasaport şubeden çürük raporu alarak çıktığından mıdır, basit şeyleri birbirine karıştırmamaktaki özeninden mi, içinde "esprime, eprime, imgelem" vs. kelimelerin geçtiği cümlelerin tedavi masraflarını üstlenmenden mi, dahası tavizsiz tevazuya duyduğun kibirden mi emin olamıyorum, çünkü ben seni. Herkesin duyacağı şekilde dünyalara sövüp sayarken, sesinin tizleştiği yerlerde içimin titremesinden kendimi alıkoyamadım, biraz daha küfretsen başladığımız yere dönecektik ki öyle de oldu. Döndüm, durdum sana.

...

Ben de seni. Sabırsızlığında bir yaşam belirtisi olmalıydı. Herkesi, her şey için hep acele ettirdin. Otobüsün tıra selektör yaptığı bir şeritte yolu kesilen yalnız sendin sanki. Tüpçü, sucuyu beğenmiyor, sucu bakkalı şikayet ediyordu, bir çay var onu içtikçe kusmak geliyordu. İsteklerin o an önüne konmalıydı ki majestelere şayan varlığından mahrum kalmayalım. Acelenin çağında senin işin çok acildi. Suyu kirletilen, oksijeni azaltılan ve tüm akrabaları kesilip biçilen, yapayalnız bir dal, rengi kokuyu deseni şekli şemali aylarca hücresinde biriktirilen ve tek çiçek açtırmak için bu denli meşgulken, sen hayırıdr?

Ben de seni. Söylediğine göre annen seni aldırmak istemiş, yapamayınca da doğum gerçekleşir gerçekleşmez kendini aldırmış bu dünyadan. Belki de bundan sendeki bu düşme isteği. Düşüp gitme. Hep mutlu anlarında çektikleri fotoğrafları var ya insanların, sen onlar gibi değilsin, işte bu yüzden ben de seni. Mutlu değilsin ama mutsuz da sayılmazsın ve hiç fotoğrafımız yok. Yine de sorsalar, kirpiğimin ucuyla çizebilirim seni, sen de beni. Ve keşke hep böyle kalsa.

__________________

 

Çevrimdışı

__________________

 

Çevrimdışı

__________________

 

Çevrimdışı

__________________

 

Çevrimdışı

Benim onu sevmemin nasıl bir mucize olduğunu bilmiyor.

Belki de sıradan ve vasıfsız bir şey gibi görüyor bunu. O da haklı. Neredeyse tanıyan herkes sevmiş onu. Farklı boyutlarda elbet. Ama bir şekilde sevmiş.

Zaten onu birazcık tanıyan birinin kayıtsız kalması, sıradan biri gibi davranması mümkün değil.

Fakat ben ne yapabilirim? Anlatamıyorum.

Anlatamamamın sıkıntısı içimdeki telaşı kat be kat artırıyor…

Seni en çok ben seviyorum desem, en başka ben seviyorum ve en başta, herkesten çok, en çok, en…

Ne en? İçimden geçenleri bilse koşup boynuma sarılır.

Oysa sadece anlatabildiğim kadarını biliyor. Anlatabildiğim kadarını..

Anlatabildiğim kadarıyla ne yapılabilir? Birer çay içilebilir belki.

*Ali Lidar

__________________

Kullanıcı imzalarındaki bağlantı ve resimleri görebilmek için en az 20 mesaja sahip olmanız gerekir ya da üye girişi yapmanız gerekir.

 

Çevrimdışı

Bir şey yapayım istiyorum bir şey yapmalıyım ama ne yapabilirim bilmiyorum hiç sıkıştım kaldım on metrekare odada içimden geçirdiklerimin niyet ettiklerimin şu kadarını söyleyemiyorum sadece özür dileyebiliyorum çok güzel özür dileyebilirim ben bir yapar bin özür dilerim abilerim ablalarım en taş kalplinizin bile yakarışlarım karşısında süngüsü düşer ilgim olmayan şeyler için bile saatlerce özür dileyebilirim herkes her şeyi diler mutluluk diler aşk diler bilmem ne diler ben özür dilerim özür mütehassısı oldum lay lay la la la lay çok özür dilerim sululuk yaptım yine affedin ne bir köşk ister bu şen gönlüm ne bir han lannn durduramıyorum kendimi bu ne dünya kardeşim seven sevene çok çok özür dilerim bakın vallahi ağlıyorum şu an siz hepiniz şaka sanıyorsunuz değil bilerek sululuk yapıyorum ama isteyerek değil mantıksız mı buldunuz bilerek yapmayı ama isteyerek yapmamayı değil aslında mantıksız olsun onun içinde özür dilerim canınız sağ olsun canım insanlar..

@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

__________________

 

Çevrimdışı

Birer birer açıldı pencerelerim
birini yıldızlar geceler kapladı
birinden kışlar belirdi
birinde renkler dağıldı
pırıl pırıl.

Sesler geldi bir yerden
bir bahçeye bahar indi
bahar.

Ve bütün pencerelerim sana açıldı
birer birer aralandı kapılarım
birinden çocuk rüyaları boşandı
birinden dost yüzler
birinden ecel sakisi yürüdü
kadehinden güzelliklerin sırrı
bir damla yakut
dudaklarıma damladı
ve bütün kapılarım sana açıldı.
Birer birer kapandı pencerelerim
birer birer kapandı kapılarım

Asaf Halet

__________________