Cevap: Merdümgiriz.
 

Sonra onlar çılgınlık bitip
Sürü dağılınca, yapayalnız gecelerde
Durgun ve dilsiz, yastıklara çivili
Bir mızıka sesiyle uyanmazlar mı
Asaf'ın ateşlere karşı çaldığı?..

Bir otel odasında gencecik çocuklar
Çırpındıkça bir yudum soluk için
Üzerine benzin döküp oynayanlar
Onlar birgün öpmeye eğilince çocuklarını
Dudaklarında duman ve yanık et kokusu
Boğum boğum tıkamaz mı soluklarını?..

Sevgisiz bir Tanrının kinle büyüttüğü
Ölüme tapınan o siyah adamlar
Onlar birgün yağmurlardan sonra
Güneş salkım salkım dallarda yanarken
Rüzgârdan utanıp sudan korkmazlar mı?..

Ayrılık herkesin kapısını çalar birgün
Dağlar kararırken ya da günün eşiğinde
Onlar, saz kırıp şiir yakanlar
İçlerinde gezinen kederi bir türküyle
Bastırmak isterlerse derinden ve sessiz
Çalmazlar mı duvarlara kirli bedenlerini?..

Kimse temizim demesin, kimse
Bütün bir ülke odun taşıdı Behçet'in yangınına...
Onlar, secdesi küf kıblesi korku olanlar
Onlar birgün ölüm menevişlenince içlerinde
Tütmez mi kirpiklerinde "dumanı lekesiz biri"?..

Şükrü Erbaş

Cevap: Merdümgiriz.
 

"Acaba biz mutsuz insanlar hepimiz bir ara gelsek ilk önce hangimiz başımızı hangimizin omzuna yaslar?
İlk önce hangimiz gülümser, hangimiz ağlar?"

Cevap: Merdümgiriz.
 

İnsanın en değerli varlığı yapmak istedikleridir, hayalleridir. Kim ne derse desin! Cemil Kavukçu, "Üç şey söyledin. Parasını, umutlarını ve düşlerini. Bence ilk ikisini yitirince ölünmez ama düşler yitirilince..." der, yüklemsiz bitirir cümlesini. Hayallerinizden asla vazgeçmeyin. Dünyada var olmuş her şey bir vakitler düştü, unutmayın.

Cevap: Merdümgiriz.
 

Tanziaki, "Sadece yaşama önem verip deliler gibi mücadele etmenin anlamsız olduğunu biliyorum." der ve ekler: "Yoktan var olmakla varken yok olmak arasında bence hiçbir fark yok." Ne korkmaya lüzum var ne yaygaraya... İz bıraksak kâfi, yarınlara..

Cevap: Merdümgiriz.
 

Cevap: Merdümgiriz.
 

Hani bazen olur ya, kendini tanıyamaz insan. Yaptıkları, yaşadıkları, söyledikleri... Bu, o olamazdır. Öyledir. Saramago, "Kendinden dışarı çıkıp kendine bakmadıkça kim olduğunu asla bilemezsin." der. Ara sıra dışarı çıkıp kendimize bakalım. Belki bir vakit bir yerlerde yanlışı biz yapmışızdır. Kim bilir?

Cevap: Merdümgiriz.
 

Aramayı bilmiyoruz ya da aradığımızı bulduk, farkında değiliz. Belki de bu yüzden bunca derdimiz. Tarihin en çirkin döneminde Stefan Zweig şöyle yazmış: "İyilikle gülümseyebilen insanlar vardı hâlâ." O vakit, ne umudu kesmeli ne de aramaktan vazgeçmeli

Cevap: Merdümgiriz.
 

İnsan, unutur. Fıtratı mı böyledir, sonradan mı öğrenir bilinmez. Gamze Arslan, "Bazen oldu dilime kadar unuttum lehçemi, kıyafetimi, toprağımı bile..." derken -belki de- bundan bahseder. Kimi zaman unutmak kimi zaman hatırlamak ilaçtır.
Sanırım ben ilkini seçiyorum şu sıralar. Her şey flu görünüyor geçmişe dair.
Gelecek ise tüm renkleriyle beni bekliyor.

Cevap: Merdümgiriz.
 

Boş yere hayallere kapılıp şu insan denen yaratığa bel bağlamamalıydım. Çünkü, yüzyıllardır çözülemeyen acayip bir bilmeceydi insan. Derinlerden daha derin bir sırdı ya da, ucu bucağı olmayan, içi pisliklerle, içi eşsiz güzelliklerle dolu, alabildiğine karanlık ve karmakarışık bir evrendi.
Öyle ki, onca kafa patlatmasına rağmen, binlerce yıldan bu yana kendisi bile çözemiyordu kendini...

Hasan Ali Topbaş - Ben Bir Gürgen Dalıyım

Cevap: Merdümgiriz.
 

İçindeki sıkıntıyı kocaman bir silgiyle siliyorsun. Bundan öncesi hiç olmamış gibi. Hep buradaydın ve bir şey oldu. Seni çağıran sese git. Artık git. Oyalanma ve sakın korkma olacaklardan. Bu şehrin elleri var çünkü. Bu şehrin pas tutmayan şiiri var.

Umay Umay - Rüya Duvarları