Psikolojiye Giriş: Sigmund Fred'un Psikanalizinde Nesne İlişkileri Teorisi Nedir?

Ego Psikolojisinin bir varyasyonu olan “Nesne İlişkileri Teorisi”, benliğin ve başkalarının zihinsel temsillerinin nasıl organize edildiğine dair bir çalışma yoluyla insan ilişkilerini açıklamaya çalışır. Nesne ilişkileri sorunlarını tipik olarak yaşam boyunca gelişimsel gecikmeler düşündüren klinik semptomlar, bireyin hissetme kapasitesindeki bozuklukları içerir: sıcaklık, empati, güven, güvenlik duygusu, kimlik istikrarı, tutarlı duygusal yakınlık ve önemli kişilerle ilişkilerde istikrar. Klein, dış nesnelerin zihinsel bir temsilini yaratan introjeksiyon kavramını tartışır; ve yansıtma, bu zihinsel temsili gerçekliğe uygulamak. Wilfred Bion, anne-çocuk ilişkisinde, bir annenin bir bebeğin projeksiyonlarını anladığı, değiştirdiği ve çocuğa geri verdiği projeksiyonların sınırlandırılması kavramını tanıttı. İçsel temsille ilgili kavramlar diğer adıyla 'iç gözlem', “Benlik ve Nesne Temsili” genellikle Melanie Klein'a atfedilse de, aslında ilk olarak Sigmund Freud tarafından dürtü teorisinin ilk kavramlarında (Cinsellik Teorisi Üzerine Üç Deneme, 1905) bahsedilmiştir. Örneğin, Freud'un 1917 tarihli “Yas ve Melankoli” adlı makalesi, çözülmemiş kederin, hayatta kalanın ölen kişinin içselleştirilmiş imajının, hayatta kalanın imajıyla kaynaşmasından ve daha sonra hayatta kalanın ölen kişiye karşı kabul edilemez öfkesini şimdi karmaşık olan benlik imajına kaydırmasından kaynaklandığını varsaydı. Melanie Klein'ın yaşamın ilk yılında paranoyak ve depresif pozisyonlara yol açan içselleştirmeye ilişkin hipotezleri, daha sonra yaşamın ilk yılını ilk altı ayın koenestetik evresine ve ardından ikinci altı ay için aksan evresine bölen René Spitz (Örneğin, Yaşamın İlk Yılı, 1965) tarafından sorgulandı. Mahler, Fine ve Bergman (1975), yaşamın ilk üç yılında bireyselleşmeye yol açan çocuk gelişiminin farklı aşamalarını ve alt aşamalarını tanımlar ve çocuğun yıkıcı saldırganlığı, içselleştirmeleri, duygu yönetiminin istikrarı ve sağlıklı özerklik geliştirme yeteneği karşısında ebeveyn figürlerinin sabitliğinin önemini vurgular. Erik Erikson (1950-1960'lar) ergenlik döneminde, kimlik yayılma kaygısını içeren kimlik krizini tanımladı. Bir yetişkinin ilişkilerde (Sıcaklık, Empati, Güven, Tutma ortamı, Kimlik, Yakınlık ve İstikrar) deneyimleyebilmesi için, gencin kimlikle ilgili sorunları çözmesi ve benlik ve nesne sabitliğini yeniden geliştirmesi gerekir.

KAYNAK: PSİKOLOJİ TARİHİ (İNGİLİZCEDEN TÜRKÇEYE ÇEVRİLMİŞTİR.)