Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Zaferin yankıları cin âleminin dört bir yanına yayılmıştı. Süleyman’ın adı artık yalnızca bir Hüddam olarak değil, bir lider, bir denge unsuru, bir ışık taşıyıcı olarak konuşuluyordu. Yskaza kabilesinin geri çekilişi ve Mahir’in şehadeti, dostlar ve düşmanlar arasında farklı yankılar uyandırmıştı.

Ama bu sessizlik, fırtına öncesi sükûnetti.

Ev, zafer sonrası birkaç gün huzurla nefes almıştı. Melike’nin gözlerinde hem anneliğin sevinci hem de gelecek kaygısı vardı. Sabur, her zamanki gibi Süleyman’ın yanında sarsılmaz bir kaya gibi duruyor; yeni katılan Cabir ise sadakatini kanıtlamak için çabalıyordu. Ancak Süleyman biliyordu ki, her yeni müttefik aynı zamanda yeni bir sınav demekti.

Bir gece, Süleyman berzah kapısından geçtiğinde, Padişah Mürre onu derin yeşil gölgelerin arasına çağırdı. Mürre’nin sesi eskisinden daha ağır ve sertti:

“Zafer sana kudret kattı, ey Süleyman. Ama kudretin yankısı uzaklarda yeni düşmanlar uyandırıyor. Her ışık bir gölge doğurur. Senin mührün, gölgeleri de kendine çekmeye başladı.”

O an Süleyman, bu dönemin artık yalnızca kabilelerin savaşı değil; insanlarla cinlerin yollarının kesişeceği, daha büyük bir kaderin başlangıcı olduğunu sezdi.

Tam bu sırada dünyada yeni yüzler kader ağlarına düğümleniyordu:
• Elif: Anadolu’dan genç bir kadın. Küçük yaşlardan beri rüyalarında cinlerle konuşan, ama bunu “delilik” sanıp bastırmaya çalışan biri. Süleyman’la yolu kesiştiğinde, onun farkında bile olmadan “gölgeler tarafından işaretlenmiş” olduğunu ortaya çıkardı.
• Rashim: Karanlık kabilelerden sürülmüş, tek başına dolaşan, yarı asi bir cin. Gücü çok yüksek ama yönsüz. O da Süleyman’ın ışığına çekilmeye başladı, fakat dost mu düşman mı olduğu belirsizdi.
• İmam Zahid: Yaşlı bir alim. Berzah sırlarına vâkıf, dualarıyla cinlerin dahi çekindiği biri. Süleyman’ın yolculuğunda ilahi rehberliğiyle denge unsuru olacak.


Elif’in köyünde başlayan esrarengiz olaylar, Süleyman’a ulaştı. İnsanların uykusunda bağırarak uyanmaları, bilinmeyen dillerde konuşmaları ve bir anda kaybolmaları… Bu vakaların ardında Rashim’in sürüldüğü kabileden kalan lanetli bir bağ vardı.

Süleyman, Sabur, Cabir ve Melike’nin sezgileriyle Elif’in köyüne gitti. Köyün üzerinde puslu bir hava, gölgeler arasında fısıldaşan karaltılar vardı. Elif, Süleyman’ı gördüğünde sanki yıllardır beklediği kişiyi bulmuş gibi hissetti; çünkü onun rüyalarına giren ışık hep Süleyman’ın mührünü işaret etmişti.

Rashim ise gizliden onları izliyordu. Onun bakışları hem kin hem hayranlık taşıyordu.


Süleyman, köydeki ilk musallat vakasını çözmek için harekete geçti. Bu defa karşısında sıradan bir cinnia değil, gölgelerden beslenen bir “kabir bekçisi cin” vardı. Bu cin, ölülerin enerjisini kullanarak kendine güç katıyordu. Onunla karşılaştığında Süleyman, mührünün ilk kez alışılmadık biçimde titreştiğini hissetti.


“Savaş artık yalnızca kabilelerle değil; yaşayanlarla ölüler, cinlerle insanlar arasında büyüyen bir ağ ileydi. Süleyman bunu biliyordu: Yeni dönem başlamıştı, geri dönüş yoktu.

__________________