Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Camdan gördüğüm karartıyı tekrar görüyorum bu sefer daha yakınım ve sadece bir karartı olmadığına eminim. Bir kadın bir elini yüzüne kapatmış ağlıyor. Ağlama sesleri geliyor. Omuzları ağladığı için sallanıyor. Hıçkırır gibi sanki. Yanına doğru iyice yaklaşıyorum. O anda kafasını kaldırıp bana bakıyor. Suratı ise tarif edemeyeceğim kadar korkunç. Gözleri insan gözü ama burnu ağzı domuz gibi. Bana doğru sinirle bakıyor. O anda uyandım. Etrafa baktım. Sabah olmak üzereydi. Besmele çekip kalktım. Diğerleri de kalktı. Köyün günlük rutin işlerini yapacaktık. Babam ahıra hayvanların yanına gidiyordu. Annem “sen de yardıma git, babanın işi çabuk bitsin, gelince de kahvaltımızı yapalım” dedi. “Tamam” dedim. Babamın arkasına takıldım. Ahır evin karşı tarafında kalıyordu. Tam sabah olmamıştı. Ben çeşmenin suyunu açtım. Babam da samanı azalan yerlere saman koyuyordu. Ahırın ışığı o kadar az yanıyordu ki. Sadece bir yere çarpmamak için işe yarardı. Hiçbir şey net değildi. Diğer taraftan da ben samanları doldurmaya başladım. Babam ahırın dış kısmına çıktı. İçerde tek kalmıştım. Birden bütün hayvanların huysuzlandığını gördüm. Hani ineğe yaklaşmak istersiniz siz elinizi yaklaştırınca kendini geriye doğru çeker, korkar. Aynı öyle olmuştu. Bütün hayvanlar bir şeyden ürküp kendilerini geriye doğru atıyorlardı. İpleri koparacaklar diye korktum. Neyden ürktüklerini merak edip etrafa baktım ve ahırın köşesinde 4 tane siyah giyimli kişi gördüm. Görmemle de “baba!” diye çığlık attım. Babam içeri koştu. Ben ağlıyordum korkudan. Babama anlattım ama o pek inanmadı. “Hadi sen eve git, ben de birazdan gelirim” dedi. Ben de hemen çıktım oradan. Eve doğru koşmaya başladım. Eve girince Annem “ne oldu kızım betin benzin atmış? Suratın kireç gibi, bir şey mi oldu?” dedi. Ben de anneme de anlattım ama o da hayal gördüğümü düşünüyordu. İnanmayınca ben de daha fazla üstelemedim. Evet, herhalde hayal gördüm deyip geçiştirdim. Az sonra babam da geldi. Güneş tam doğmuştu. Annemler sobayı yakmıştı. Kahvaltı hazırdı. Zar zor bir şeyler atıştırdım. Kahvaltıdan sonra odun getirmek için dışarı çıktım. Evin alt kısmında üstünde naylonlar örtülü şekilde odunlar vardı. Gidip oradan kovaya odun doldurmaya başladım. Üç dört odun aldıktan sonra sonuncuyu alırken üzerinde bir böcek fark ettim. Belki komik gelecek ama ben böceklerden korkarım daha doğrusu tiksinirim. Odunu fırlattım hemen. Üzerine dikkatle bakınca odunun üzerindekinin bir akrep olduğunu fark ettim. Hemen kovayı alıp çıktım eve. Annem görünce “biraz daha getirseydin” dedi. Ben de korktum diyemedim “yeter bu kadar anne, bitince bir daha alırız” dedim. Evin işleri ile uğraştık. Yemek temizlik falan. Babam da ara ara ahıra gidiyordu. Akşam olunca yine yemeğimizi yedik. Uykumuz gelince de yattık.
O gece yine kâbus gördüm. Aynı kâbustu üstelik. Yine küllerin orada ağlayan kadın yanına yaklaşıyorum aynı korkunç suratıyla bana bakıyor ve “sen yaptın, sen yaptın, sana da olacak!” diyordu. Kapı sesiyle uyandım. Gecenin bir vakti yine kapı çalıyordu ama bu sefer çok sertti. Kapı kırılacak gibi çalıyordu annemle babama baktım. Böyle bir gürültüye nasıl uyanmadıklarına şaşırmıştım. Yine babama ve anneme seslendim. Uyanmadılar. Kalktım yanlarına gittim annemi sallamaya başladım. “Anne kalk kapı çalıyor” dedim. Annemin gözü aniden açıldı ve bana bakıp “git kapıyı aç dışarda kalmasınlar” dedi. “Kim anne kim dışarda kalmasın, kapıdakiler kim?” dedim. “Aç kapıyı onlar seni almaya geldi” dedi. “Anne korkuyorum lütfen böyle konuşma, kim var dışarda?” dedim. O sırada babam da gözünü açtı. “Baba dışarda birileri var” dedim korkuyla. Babam da ayağa kalkıp boğazımı sıkmaya başladı. Aç o kapıyı diye bağırıyordu. Çığlık atmaya başladım korkudan ve kendi çığlık sesime uyandım. Kâbustu.

__________________