hayatta hiç bir şeyim az olmadı senin kadar...

Sana kuşlar topladım, göç etme diye..

Yazılıp silinen mesajlar, atılıp silinen postlar, twitler, yazılar, durumlar, güncellemeler,
çevrilip tam çalacakken çalmadan kapanan telefonlar,
ele alınıp alınıp bırakılan telefonlar,
kağıtlara önce kalemi değdirip sonra buruşturup çöpe fırlatmalar,
özleyip de dönmemeler,
karar verememeler,
karamsar ruh hâlleri,
şaraplar,
şişede durduğu gibi kanda durmayan sıvılar,
akılda mantıklı durduğu gibi yürekte mantıklı durmayan kararlar,
gidilen yolların bir bir dönüşleri,
kendini kandırmacalar,
karşıdakini hiçe saymalar,
hiç etmeler,
hiç yokken mahvetmeler,
yanlış zamanda umut biriktirmeler,
o umutları bir bir ezmeler,
her şeye rağmen özlemeler,
mesafeler,
unutulduğunu izlemeler,
kabullenememeler,
hak vermeler,
yine de özlemeler,
alıştığını çok çok sonraları anlamalar,
kahvenin ayıltamadığı sarhoşluklar,
sigaranın geçiremediği iç sıkıntıları,
yatağın öbür yanının ona ait olduğunu bilmeler,
bilip de hep sağda uyumalar,
boş-lukları biriktirmeler,
gözyaşının kurumayan bir madde olduğunu öğrenmeler,
acının fiziksel bir kavram olmadığını farketmeler,
VAR.

Konuşmam artık, ağır sözler söylemem.
Bir düş için sabahları göğsüme sedeften,
Bir çiçek işlerim.

Birhan Keskin.

yuvarlanarak geçtim buradan:
görmediniz.
güneş bile yumdu gözlerini
kapattı kulaklarını
işitmedi
sözlerimi.

yaralanarak geçtim buradan:
sağaltmadınız.
gök bile örtündü bulutlarını
sakladı yıldızlarını
dinlemedi
umutlarımı.

yok olarak geçtim buradan:
yaşatmadınız.
ölüm bile çekti aldı anlarını
tuttu attı anılarımı
dindirmedi
acılarımı.

-oruç aruoba; işitilmeyen.

iki beyaz martıdır
ellerinle gelirsin
gizli bir yerinden tutuşmuş yanar
kederinle gelirsin
yorgun bir yelkenliyim
hayatının ufkunda
intihar ihtimali gözlerinle gelirsin
sinsi bir deprem
sürer gider durgunluğunda

93 senesinin en uzun günü
akşam
güneş dehşetle çekilip kaybolduğunda
vahşi ve dokunulmaz
şiirinle gelirsin

hiç olmasan da mutlaka varsın
on üç yaşındasın
ne kadar da mahzun
başın omzuma yaslanmış kucağımdasın
ay birazdan doğacak
dağların arkasında henüz
gökyüzüne vurmuş kızıllığı
yıldız alacasında
görünmez böceklerin
belli belirsiz ıslığı
aslında sen şimdi kimbilir nerede
hangi hayal şilebinde kaçak yolcu
hangi korkunç yalnızlıktasın

dip balıklarıyla arasındaki sır
hiçbir zaman anlaşılamamıştır
sabaha karşı yağmurlu güller
sessiz sedasız
ona doğru büyürler

rüzgârsız
tek yaprak kımıldamaz bir havada
rüzgâr çıngırağının çınladığını duyarsınız
hiç kimse farkında olmasa da
sarışın gölgesi
geçmiştir bahçeden apansız

sabah kuşları güneşten erken
dallardan gökyüzüne
pırıl pırıl
kokuları yola çıkmış çiçeklerden
yaprağın yeşiline beyaz tırtıl
gece çiğ düşmüş
buğulanıyor

sen ve ben
uzak bir yoldan gelmişiz
göz alabildiğince ılıca koyu
mavisi kaç türlü zengin
eli yüzü temiz
çıplak omuzlarına güneş doğdu
aydınlık bulaşıyor ellerinden
kolların sanki gümüş suyuna batırılmış
kaşların tel tel ışığı yansıtıyor
gözlerin ayna kırığı deniz

gerçekten
yaşanacak bir an mı sezdiğimiz
acaba gelecekten,
yoksa eskittiğimiz
yoğun bir mutluluğun
birden hatırlanması mı?

hadi canım
içlenmenin alemi yok
çocukluğun sırası mı?

geçen yaz gibi bu yaz da
aynı parlak kristal aydınlığı
aynı soluk aldırmayan rüzgâr
aynı plajda

geçen yaz gibi bu yaz da
kumlarda küçüklü büyüklü
aynı çocuk kalabalığı
bir org gibi gürültülü
aynı dalgalar
aynı plajda

geçen yaz gibi bu yaz da
herşey eskisi gibi
hiçbir şey değişmemiş
aynı plajda
ne gökyüzünün deli mavi sonsuzluğu
ne denizin cam yeşili huzursuzluğu
ne fânilik düşünceleri
ne dudak dudağa çiftler

sadece ben farklıyım
biraz dalgın ve uzak
bir hayli karamsar
biliyorsun,
içimde kirli bir balon gibi büyüyen boşluğun
tek bir sebebi var
senin yokluğun

/ Attila İlhan.