|
Cevap: Düş'{üş}ler ~ Kaybetmek; ne tuhaf kelime. Sahip olduğun bir şeye artık istemin dışı gelişen sebeplerle sahip olmaman. Bu bazen saç tokan, bazen hayatının merkezindeki insan, bazen en derin duygun olduğunu sandığın duygun oluyor. Eksilmek, kaybetmekle başlıyor. Nesneler çok önemli olmasa da seni tamamlayan şeyleri kaybetmeye başladığında ne yapacağını bilemiyorsun. Bunca yıl biriktiriyorsun o insanları, o duyguları, o anıları sonra kaybettikçe yerine ne koyacağını bilemeyip eksik mi devam etmelisin yoksa kendini sil baştan mı oluşturmalısın karıştırıyorsun. Dün en sağlam doğrun diye nitelendirdiğin mottoların bugün asla yapılmayacak listende yer alıyorlar. Arada bir şeyler kaybediyorsun işte bu duruma getiriyor seni. Kaybetmenin bir diğer anlamı da; birine yahut bir şeye karşı bir düzenekte/oyunda/süreklilikte yenilmek. İstikrar, hırs, azim, emek, çaba hepsini ortaya koyup hepsini yitiriyorsun, genelde hayata karşı. Bilgisayar oyunu değil ki bu biraz bekleyeyim canım dolsun, enerjim gelsin. Yıpranma payı en çok bu hayatta geçerli. Zaman hafif rüzgarlara benziyor, kayadan sanki sadece tozu süpürüyormuş gibi geliyor ama bin yıl sonra o kaya birden dağılıveriyor. İnsan bazen kayalara da ne çok benziyor. Aşınmak, ölmemek ama parçalanmak. Aşağıdaki yazıyı yazmışım 2011de, hâlen aynı fikirdeyim insan hep eksile eksile toparlanıyor, tamamlanamıyor bir daha. Camdan bir vazoyum sanki, ellerinden kayıp düşüyorum insanların..Bir insanı sevmekle başlıyor her şey, demişti bir şair. Âh canımıniçi; bir insanı kaybetmekle başlıyor, insanın hikayesi. Ve bu genelde bir aşk hikayesi olmuyor. Mesela babasını kaybeden kızlar; öyle bir yeniliyorlar ki sanırsın ki hiç tam olmamışlar daha önce. Dünyadaki savaş babasının güçlü kızları ile ilk yarası babası olan kızlar arasında sürüyor, kimse bahsetmiyor. Sevildikçe güzelleşen insanın hikayesine karşılık, Çin kurabiyelerine benzeyen kırılınca içinden hikayesi çıkan insanların hazin öyküsü çarpışıyor, Yollar kesişiyor, çıkmaz sokaklar hep ikinci familyanın muhitinde. Hayat, trajik bir olgu. İnsanlar; 'yaşlanmak' diyorlar kim bunun bir 'çürüme' olmadığını iddaa edebilir ki? giz. 03.02.2016' |
Cevap: Düş'{üş}ler ~ bir deliydim, elementlerin de ruhları olduğuna inanıyordum, aklıma suyun intiharı geliyordu hep, şelale deyince, divaneliği söylüyordum. sana böyle akmaktan çok korktuğum içindi. şelalenin sinirini bozdum az önce ordan geliyorum. Birhan Keskin. |
Cevap: Düş'{üş}ler ~ bilmemek bilmekten iyidir düşünmeden yaşayalım mâra günü ve saatleri ne yapacaksın senelerin bile ehemmiyeti yoktur seni ne tanıdığım günleri hatırlarım ne seneleri yalnız seni hatırlarım ki benim gibi bir insansın tanımamak tanımaktan iyidir seni bir kere tanıdıktan sonra yaşamak acısını da tanıdım bu acıyı beraber tadalım mâra başım omuzunda iken sayıkladığıma bakma beni istediğin yere götür ikimiz de ne uykudayız ne uyanık Asaf Halet Çelebi |
Cevap: Düş'{üş}ler ~ Nasıl miskiiiiin ^^ Kaldığı yerden devam ediyor [Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] [Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] |
Cevap: Düş'{üş}ler ~ Harikalar, teşekkür ederim sevgili @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] :) |
Cevap: Düş'{üş}ler ~ edemediğimiz ve edebileceğimiz tüm intiharlar ateşten gözleriyle bakıyorlar yolun üstündeki bir semender gibi ahmetoktay. |
Cevap: Düş'{üş}ler ~ İnsan gençken ve bilmezken her şeyi gönül yarası sanıyor. -Cêline |
Cevap: Düş'{üş}ler ~ insan dalgın bir belgedir kendiyle hayat arasında neden eve dönmekten ibarettir hayat neden bazen simsiyah bir doğruyla denilir, devletin ve allah’ın en iyi fikridir kış bütün evlerin en mükemmel hatasıdır baba başka incirin yarasını başka incir de bilmez gibi talandır bu herkesle herkes olmak kopan umur ufalan ödün adıyla iki lekenin birbirine dağılmasına sadece aşk mı denir / Seyyidhan Kömürcü. |
Cevap: Düş'{üş}ler ~ ‘’ + Seni bana anlattıklarında tam da böyle bir insanı düşünmüştüm - Nasıl bir insanı? + Böyle güzel bir insanı, mükemmel birini düşünmüştüm. ‘’ |
Cevap: Düş'{üş}ler ~ Gördüm çizgilerini avuçlarının Çöl her şeyi söyledi bana. Anladım nerede bitti aşk Kan pıhtılı odanda uyanan gövdem Neden sığmadı varlığa. Seni yaprakların gölgeli yalnızlığına bırakıyorum. Gün doğumunda uyanan nefese ve sana dönen gözlerin Yakaran çizgisine. Çölden aldığını çöle ver Hayattan aldığını hayata. Artık beklemiyorum Kal orada. Geride, tepelerin art arda dizilmekle Var ettikleri dünya bir hiçlik ahti gibi. Bir hiç ve gölge. Gece ay Gece tül ve yokluk. Yok gece. Çölden aldığını çöle ver Hayattan aldığını hayata. Bejan Matur |
| Tüm Zamanlar GMT +3 Olarak Ayarlanmış. Şuanki Zaman: 15:42. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.11
Copyright ©2000 - 2025, vBulletin Solutions, Inc.
Search Engine Friendly URLs by vBSEO
Copyright ©2004 - 2025 IRCForumlari.Net Sparhawk