Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Sabahın ilk ışıkları köyün üzerinden süzülürken, evin içi hâlâ geceyi taşıyordu. Ela, titreyerek yatağında oturuyor, gözlerini kapatmaya korkuyordu. Geceleri kabuslarla uyanıyor, evde gölgeler görüyor, kimi zaman kendi eline çamur sürüp ağzına atıyor, tuhaf seslerle konuşuyordu. Annesi Gülhan, çaresizlik içinde, kızı için bir çözüm arayışındaydı ama gerçekleri söylemeye cesaret edemiyordu.

Asaf pencereden bakarken kendi içinde kıvranıyordu:
— Baba… ben Hüddam olamayacak mıyım? Nasıl sana yardımcı olabiliyorum? Bu kudreti ben nereden bulacağım?

Süleyman sessizdi, bakışları hem bilgelik hem sabır doluydu:
— Evladım… zamanını bekle, her şey yerli yerinde olacak. Şimdi dikkat etmen gereken başka bir şey var.

O sırada kapı çalındı. Gülhan, kucağında Ela’yı tutarak içeri girdi. Ela’nın gözleri korkuyla büyümüştü, parmaklarıyla yatağın kenarına sıkıca tutunmuştu.

— Hocam… bilmiyorum… dedi Gülhan titreyerek. — Kızım… başına ne geldi anlamıyorum. Evde… garip şeyler oluyor. Geceleri çığlık atıyor, bazen elinde bıçak duruyor, bazen… tuhaf şeyler yapıyor.

Sabur, kadının sözlerini dikkatle dinledi ve anında fark etti: kadının bazı gerçekleri sakladığı, kendi içinde korku ve suçlulukla boğulduğu açıktı. Süleyman yavaşça öne doğru eğildi:
— Yalan söylüyorsun. Şimdi gerçekleri anlat; yoksa kızını kurtaramayız.

Gülhan gözlerini kaçırdı, hıçkırıklarla ağlayarak itiraf etmeye başladı:
— Tokayı Eda’ya verdim, ama yanlışlıkla Ela’ya taktım. Saç… saç bir tutam Ela’dan oldu… Ben… ben bilmiyordum… sadece… sadece Eda’ya olmasını istemiştim…

Ela bu sırada çığlıklar atıyor, tuhaf sesler çıkarıyor, çamur alıp ağzına sürüyordu. Annesi dehşet içinde geri çekildi, kalbi korku ve suçlulukla doluydu.

— Bu… bu büyü… dedi Gülhan titreyerek. — En kötü cinlerden… ben fark etmeden kendi kızıma musallat oldum…

Süleyman bastonunu yere koydu ve ayetler okumaya başladı. Havadaki karanlık, ince bir uğultu ile titredi; Mirza’nın son yankılarıydı. Asaf geriye çekildi, gözleri büyümüş, kalbi heyecan ve korku arasında çarpıyordu:
— Baba… ben… ben böyle bir kudreti bulabilecek miyim?

Süleyman sessizce gülümsedi:
— Zamanı geldiğinde, evladım, o kudreti kendi içinde bulacaksın. Şimdi sadece öğren ve hazır ol.

Sabur, Ela’nın çevresinde görünmez bir koruma hattı oluşturdu; Müslüman cinler musallatı geri püskürttü. Ela, parmaklarını annesinin eline sıkıca kenetledi, gözlerindeki korku yavaş yavaş yerini güvene bırakıyordu.

O anda karanlıkta, Mirza’nın varlığı bir kez daha belirdi. Karanlık uğultusu yükseldi; ince bir nefes gibi havayı kesti. Süleyman bastonunu kaldırdı, sesi keskinleşti:
— Mirza! Artık yerin yok. Gittin, yok oldun!

Bir anlık sessizlik… ardından uğultu kırıldı, gölgeler dağıldı, karanlık tamamen boşaldı. Mirza’nın varlığı sonsuza dek yok olmuştu. Ela gözyaşları içinde annesine sarıldı, güven ve huzur ilk kez yüzüne vurmuştu.

Asaf babasına döndü, içten içe hâlâ kendini sorguluyordu:
— Baba… ben… ben böyle bir kudreti gerçekten bulabilecek miyim?

Süleyman, Asaf’ın omzuna hafifçe dokundu:
— Her şey zamanında evladım. Sabırla, öğrenerek ve doğru niyetle… Sen hazır olduğunda her şeyi göreceksin.

Ela, annesinin kucağında sakinleşti. Gülhan dua ediyor, geçmişte yaptığı hataların ağırlığını kalbinde taşıyor ama kızının artık güvende olduğunu görüyordu. Musallat tamamen ortadan kalkmış, Mirza ise bir gölge gibi tarihe karışmıştı.

O gün, köyde sessizlik yeni bir anlam kazandı. Ela ve annesi kurtulmuştu, Asaf kendi yolunu sorgulamaya ve olgunlaşmaya başlamıştı; Süleyman ise hem huzurla hem hazırlıkla yeni bir dönemin kapısını aralıyordu.

__________________