Seni bu sabah içimden azad ettim,
çoktan gitmiştin belki yanımdan ama bu sabaha karşı o sert kahveyle biraz uykusuzlukla seni sisli gökyüzüne bıraktım, sana en yakın olabildiğim şehirde.

Çok değil bundan bir ay önce burasının planını yapıyorduk,
hayatımda en güvendiğim insanlardan biriydin. ben pek güvenemem bilirsin, tanırız insanları.
-birkezbilesormadınyargıladınveastın-
bu konuya girmeyeceğim şimdi, gereği yok artık.

ben senin kadar kolay vazgeçemedim senden bilirsin her seferinde sen direnirken ben ağlak bir hâlde dön diye uğraşırdım,
çünkü olmadığında akciğerlerim bunu yadırgıyor düzgün nefes alamıyorum.
kocaman bir parça eksik kalıyor,
ve ben o boşlukta ne yapacağımı şaşırıyordum.
hayatımda birinin bana kurabileceği en ucuz ve en yaralayıcı cümleyi kurdun.
neyse oralara girmeyeceğim,

yine aynı oldu aslında tüm yaşananlara, birbirimizi öldürmeye yüz tutmuşluğumuza rağmen ben hala umarım bir şekilde bunu da atlatırız, belki döner gibi şeyler söylüyordum,
bugün sabaha karşı bu cümleleri de bıraktım peşinden ben o gökyüzüne.

içimde ne kin var ne nefret, bir zamanlar çok sevmiştim seni cümlesi açıklıyor artık benim lûgatımda seni, hepsi bu.
Çok mutlu ve huzurlu olmanı can-ı gönülden dilerim,
ben bu sabah senin için ağlamayı bıraktım gökyüzüne,

uzağımda açık denizdi o, yürüdü gitti.
ben kıyıda ıssız bir ev, ince boğazda gıcırdayan tahta iskele,
iskelede bir lastik, az ilerde turuncu bir şamandıra,
içimde kuzeyden bir hatıra aksiyle durgun suya vurdum.

bir siyah beyaz kare içinde, hepsi hepsi bir hatıra işte
bıraktın, unuttum, unutuldum.
.birhankeskin.

Yeni başlayan bir gün yardımcı olmuyor
Uykusuz geçen gece yardımcı olmuyor
Aldığım ilaçlar,gittiğim doktorlar,
Vücudumdaki yaralar yardımcı olmuyor

Gittiğim şehirler, tatiller
Yeni yüzler yardımcı olmuyor
Aldığım kararlar,bozduğum kurallar
Kendime yenildiğim günler yardımcı olmuyor

Şırıngayla çekip alsınlar seni, tüm vücudumdan ruhumdan,
Kırıntın bile kalmasın beynimde
Ki ben yine ben olayım...

Yeni yüzler yardımcı olmuyor
Geçen aylar,geçen zaman
Hayatına uzaktan bakmak yardımcı olmuyor
Olmuyor,yardımcı olmuyor...

baş parmaklarımın kenarlarını işaret parmaklarımın tırnaklarıyla yoluyorum, etimi, bazen kanıyorda. bazen bunu sadece baş parmaklarıma yapmıyorum.

alt dudağımı kemiriyorum, genelde yara yapıyorum.

kollarımda, bacaklarımda, sırtımda kücücük kırmızı nokta yaralar yapıyorum iki tırnakla.

saçlarımı kesiyorum ara ara.

günde 1 öğün yemek yiyorum 3 öğün içiyorum.

sigarayı aktif bir şekilde kullanır hâldeyim.

durbenbirsigaradahayakayım.

bunlar bana garip, kötü,ciddibirsorunvaralarmı hissi vermiyor, bir çoğunuz okuduğunuzda garipseyeceksiniz muhtemel.

üzülüyorum bazen yaşıtlarım hayat sevinciyle dolup taşarken, birşeylere heyecan biriktirirken, bazen sendeleselerde bir şekilde kalkıp gülüp eğleniyorken, ben bir sigara daha yakıyorum evde.

çağıranlara, arayanlara,çevremdekilere bahaneler üretiyorum ne benim uydurmaya emek harcadığım ne de onların inandığı cinsden.

eskiden düşüyor gibi hissederdim, şimdi sadece savruluyorum gibi hissediyorum, oysa yatağıma kazık çattım galiba.

klasik bir depresyon hâlini kronik olarak yaşıyorum sanırım. bazı şarkılara gülüyorum, bazı filmlere ağlıyorum ama en çok bazı şiirlere çok ağlıyorum.

kimse beni sevmiyor tribinde değilim, kimseyi sevemiyorum hâlinde de değilim.
hatta çoğu zaman biraz fazla seviyor olabilirim sevdiklerimi, ama bir yalnızlık, anlaşılamama, yahut sadece bıkkınlık hissediyorum.

ben lisedeyken ergenlikte olduğuma kanaat getirmiştim, ya ben hâlâ ergenlikten çıkamadım ya da bukowskinin dediği gibi diğer insanlar benim anlamadığım bir şeyi anladılar hayatta.

ben sadece biraz fazla ağlıyorum, biraz fazla kırılıyorum, biraz fazla içiyorum.
nedensiz yere bazen, diğer insanlardan fazlaca.

kendim kalkıp, ’ hey bak burda ben varım, bunu da ben yaparım.’ bu cümleyi kurabileceğime inanmıyorum.
bu yüzden birgün; ‘hey bak burda kim varmış, bence sende bunu yapabilirsin hadi beraber yapalım.’ diyecek henüz yanımda olmayan o insanı bekliyorum.

o insana; hiçbir zaman bir sıfat biçmedim, biçmeyeceğim de.

sevgi her hâliyle güzel.

Seni yaprakların gölgeli yalnızlığına bırakıyorum.
Gün doğumunda uyanan nefese ve sana dönen gözlerin
Yakaran çizgisine.
Çölden aldığını çöle ver
Hayattan aldığını hayata.
Artık beklemiyorum
Kal orada.
Geride, tepelerin art arda dizilmekle
Var ettikleri dünya bir hiçlik ahtı gibi.
Bir hiç ve gölge.
Gece ay
Gece tül ve yokluk.
Yok gece.

Çölden aldığını çöle ver
Hayattan aldığını hayata.