[Ely]

Sevgimin büyüklüğü ile hayatıma alabildiğim canlı sayısı ters orantılı. Çoğunu kuşa, kediye, köpeğe bölüyorum da geri kalanını azıcık insana pay ettiğimde onlara fazla geliyor işte.

Çünkü sevgiden korkmayı öğrenmişiz.
Çünkü büyük bir sevginin, gerçek bir sevginin karşılıksız olabileceğine akıl sır ermiyor değil mi?

Geçen akşam merdivenlerden yuvarlandığımda kendimi tanıdım aslında. Hemen, hiçbir şey olmamış gibi kalktım. Dizlerim kanıyorken, elim kolum morarmışken acıyı yok saydım. Çünkü siz de bana güçlü olmayı öğrettiniz ama pan hareketiyle dönelim ki güçlü değilim. Nasıl büyük kahkahalarım varsa bir o kadar da üzülmeliydim. İzin vermediniz. Bedenime biçtiğiniz kılıflara giremiyorum. Buhranımı sansürsüzce kimseye anlatamıyorum. Hepiniz sanki çok normal insanlarmışsınız gibi yargılamaya, isim koymaya başlıyorsunuz. Neden böylesiniz? Ben neden böyle olduğumu biliyorum. Siz de anlatsanıza, dinlerim.

Her şey böylesine dağınıkken, evimi toparlamaya çalışmam içimdeki kaosun yansıması adeta.
Toplamayacağım.

Kızmam gerekiyorsa kızacak, kırılacaksam kırılacak, gerekiyorsa özür dileyecek, sarılacaksa sarılacak, alacaksam kalacak, gideceksem kalmayacağım.

Kendime söz veriyorum. Çocukluktan gelen bir sıkıntı. Söz verilip de tutulmadığı zaman kan akışım değişiyor. Tedavi olmayacağım. Siz söz vermemeyi öğreneceksiniz.

Ben artık sabahları uyandığımda yalan bakan gözlerinizi görmeyeceğim. Artık kimseyle uyanmayacağım. Çünkü uyku o kadar değerli ki, onu bölüşmeyeceğim. Kendime sakladım, bana kalsın.

Ben de senin gibi, ben de herkes kadar herkes gibi olacağım. Biliyorum ki beni öyle sevmeyeceksin. Çünkü zaten sevginin ormanına girmemek için bahane buluyorsun sürekli. Yerler çamurmuş, ağaçlar çokmuş, açık hava yorarmış. Ben ki yüzme bilmediğim halde denizlere kendimi atmışım. Sen korkaksın. Kocaman bir korkak.