Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]





Köy, sabahın ilk ışıklarıyla uyanıyordu. Kuş cıvıltıları ve hafif esen rüzgar, köye uzun bir süredir hasret kalan huzuru getiriyordu. Ancak sessizliğin içinde, Asaf hâlâ rüyalarının işaretlerini düşünüyor, gözlerini kapatıp uyuyamıyordu. Berzah’da gördüğü kırmızı çizgiler ve semboller, ona ileride olacakların küçük bir işareti gibi geliyordu; anlamını çözmeye çalışıyor, fakat sabırla beklemesi gerektiğini biliyordu.

O sırada Ebru, köyün dar sokaklarından kararlı adımlarla Süleyman’ın evine yöneldi. Yüzünde hem heyecan hem de minnet vardı. Evin kapısını nazikçe çaldı; Melike ve Asaf onu görünce hafifçe gülümsediler.

Ebru içeriye adımını attığında, derin bir nefes aldı ve sessizce konuştu:
“Size çok minnettarım… Süleyman, sayenizde artık geceleri rahat uyuyabiliyorum. O karanlık artık bana dokunamıyor.”

Melike nazikçe başını salladı, Asaf ise Ebru’ya dikkatle bakıyordu. Ebru, evi hafifçe gözden geçirdi; köşe köşe dolaştı, mobilyalara ve duvarlara baktı. Ardından küçük notlar bırakmaya başladı; yalnızca minnetini ve hayranlığını ifade eden kelimelerdi, hiçbir şüphe çekmeyecek kadar zararsız. Masumiyeti, odadaki sessizlikle birleşiyor, köyün huzurunu bozacak herhangi bir belirti yoktu.

Öğleden sonra, Süleyman’a yeni bir görev geldi: Ufuk adında dokuz yaşında bir çocuk, arkadaşlarıyla harabe bir alanda top oynarken fark etmeden cinlerin saldırısına maruz kalmıştı. Ufuk’un korkusu belliydi; ailesi hemen Süleyman’a getirdi.

Süleyman geldiğinde, gözlerindeki kararlılık ve sertlik netti. “Hemen durun,” dedi, sesi keskin ve kararlı. “Çocuğa dokunamazsınız. Hemen geri çekilin, yoksa yaptıklarınızın bedelini ödersiniz.”

Cinler, Süleyman’ın kudreti ve Hamza’nın gölgeli varlığı karşısında çekingenleşti. Süleyman’ın kararlılığı ve sözleri, onların küçük güçlerini kırmıştı. Kısa bir uğraş ve tehdit ile cinler ikna edildi, Ufuk güvenle kurtarıldı. Çocuk, korku ve minnetle Süleyman’a baktı; ailesi gözyaşlarını tutamadı.

Asaf, olanları uzaktan gözlemledi; rüyalarındaki işaretleri ve sembolleri tekrar aklından geçirdi. Bu küçük musallat, ileride karşılaşacakları büyük sınavların ufak bir sinyali gibiydi. Süleyman henüz fark etmemiş olsa da, Asaf’ın zihninde bir işaret bırakmıştı.

Gün boyu köy sakinliğini korudu. Ebru, masum ve içten bir şekilde evine döndü; minnettarlığı ve hayranlığı hâlâ gözlerindeydi. Henüz saplantıya dönüşecek herhangi bir hareket yoktu. Masumiyeti, köyün huzuruyla birleşmişti ve uzun süre sonra, Ebru kendini tamamen güvenli hissediyordu.

Ve köy, o gece uzun bir süre boyunca huzurla uyudu. Fakat Ebru’nun masum ziyaretiyle eş zamanlı olarak, Asaf hâlâ rüya işaretlerini ve aklında kalan işaretleri düşünerek gözlerini kapatıp uyuyamıyordu; ileride karşılaşacakları büyük sınavların, ufak ama anlamlı bir sinyalini hissetmişti.

Ebru sessizce evden ayrıldı, köyün dar sokaklarından kayboldu; kimse fark etmedi. Aradan geçen üç yıl boyunca, köyde onu gören olmadı, yalnızca bıraktığı minnet dolu notlar hatırlarda kaldı. Fakat o notlar, masum bir teşekkür gibi görünse de, zamanla köyün ve Süleyman’ın kaderine sessiz bir işaret bırakacaktı.Bu süreçte musallat olayları da kesintisiz devam etti, köyün huzuru tamamen sağlanmamıştı.

__________________