Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]



Adıyaman’ın akşam serinliği, Süleyman’ın evinin bahçesini sarmış, rüzgarla birlikte ağaçların yapraklarını hafifçe hışırdatıyordu. Ev, sessizliğin ve hafif gizemin hüküm sürdüğü bir yerdi; taş duvarların arasında yankılanan sessizlik, içerideki olayları dışarıya taşır gibi, beklenen bir fırtınanın habercisiydi.

İçeride Süleyman, masasında duran eski kitaplardaki semboller ve dualar üzerinde çalışıyordu. Her sayfa, her harf onun için yalnızca bir yazı değil, içinde gizlenmiş bir kapıydı; kapılar ki doğru açıldığında insan ve cin aleminin arasındaki dengeyi belirleyebilirdi. Yanında Berrak sessizce oturuyor, gözleriyle Süleyman’ın her hareketini takip ediyordu. Onun sessiz varlığı, evin derin sessizliğini daha da yoğunlaştırıyordu.

Tam o sırada evin kapısı çaldı. Berrak hızlı adımlarla kapıya yöneldi. Kapı, hafifçe aralandı; karşısında, yüzünde hem endişe hem de kararlılıkla Hüma duruyordu.

“Buyurun, kime bakmıştınız?” Berrak biraz tereddütle sordu; Hüma’yı tanımıyordu.

Hüma derin bir nefes aldı, sesi titrek ama netti:
“Süleyman hocayı görmeye gelmiştim.”

Berrak başını salladı, hafifçe gülümseyerek, “Peki, buyurun,” dedi. Hüma adımını attı; gözleri hem endişeli hem de kararlıydı. İçeriye girdiği anda, evin sessizliği onu biraz daha dikkatli olmaya zorladı.

“Hocam… rüyamda birini gördüm,” dedi Hüma, sözlerini titrek bir sessizlikle boğmadan. “Yardıma ihtiyacı vardı… Ve sanki bu iş sadece sizinle çözülebilir gibi geldi.”

Süleyman gözlerini kitaptan kaldırmadan, sessiz ve derin bir sesle yanıtladı:
“Rüyalar bazen fısıldar, Hüma. Ama onları gerçeklikle birleştirmek gerekir.”

Hüma başını salladı, tereddütle devam etti:
“Gerçek mi, yoksa sadece rüya mı… bilmiyorum. Ama hissettim ki Gönül adında bir kız, yardıma ihtiyaç duyuyor.”

Tam o anda Asaf ve Kadir yan odaya girdiler. Asaf, Süleyman’a “Hocam,” derken, Kadir sessizce “Efendim,” diye ekledi. Küçük bir sessizlik çöktü; Süleyman yavaşça başını kaldırdı ve ciddi bir bakışla onları süzdü.

“Bunu görmem gerekiyordu,” dedi Süleyman. “Sabur’u hazırla. İnsan kılığına girip, Gönül’ün annesine bir işaret bırakacağız. Onları Adıyaman’a yönlendireceğiz.”

Sabur kısa sürede hazırlandı ve annesinin rüyasına girerek mesajı iletti. Bu işaret, masumca bir rüyanın içinde gizlenmişti ama etkisi gerçek ve güçlüydü.

İstanbul’da Gönül’ün ailesi, rüyanın verdiği işaretle çaresizce yola çıktı. Yolculuk, trenin tıkır tıkır ilerlemesi ve yol boyunca gözle görülemeyen gölgelerin eşlik ettiği bir sessizlikle geçti. Gönül, baştan ayağa korku ve endişeyle sarılmıştı. Annesi ve babası, çaresizce kızlarını sakinleştirmeye çalışıyor ama kendi korkularıyla başa çıkmaya çalışıyorlardı.

Adıyaman’a vardıklarında, Süleyman derin bir nefes aldı ve ekibini dikkatle yönlendirdi. Asaf ve Kadir, karanlık enerjiyi izleyip yavaşça Gönül’ün etrafındaki gölgeleri sınırladı. Süleyman, eski dualarla ve sembollerle kısa ama etkili bir ritüel gerçekleştirerek musallatın kaynağını temizledi. Gönül’ün gözlerinde ilk kez gerçek bir rahatlama belirdi; derin bir nefes aldı, titremesi durdu ve yüzüne yerleşen korku yerini sakin bir huzura bıraktı.

“Artık güvendesin,” dedi Süleyman yumuşak ama kararlı bir sesle. Berrak ve Hüma, onun etrafında dururken hem minnettarlık hem de hafif bir hayranlıkla bu anı izlediler. Gölgeler çekildi; evin havası, hem rahatlamış hem de hâlâ gizemli bir tını taşıyan sessizlikle doldu.

O sırada Asaf sessizce Süleyman’a fısıldadı:
“Hocam, bu sadece başlangıç gibi görünüyor.”

Gecenin ilerleyen saatlerinde, Gönül ve ailesi geçici odalarına yerleştirildi. Hüma, Berrak’ın yanına oturup sessizce rüyayı anlattı. İkisi arasında, kelimelere gerek kalmadan bir güven oluşmuştu; gözler birbirini tamamlıyor, sessizlik bile bir bağ yaratıyordu.

Asaf ve Kadir, evin içinde ve bahçesinde dolaşan ince karanlık enerjiyi izleyerek, musallatın artık tamamen temizlendiğini ama dikkatli olmaları gerektiğini biliyorlardı. Kadir, bazen gölgeye doğru hafifçe başını eğiyor, sezgilerinin verdiği uyarılara kulak veriyordu.

Ve ardından, günler ayları kovaladı. Zaman sessizce akıp geçti. Gönül artık daha sakin, Süleyman ve ekibiyle uyum içinde yaşamaya başlamıştı. Hüma ve Berrak’ın dostluğu güçlenmiş, güvenleri pekişmişti. Ev, önceki sessizliğini koruyor, ama gizemli tınısı hâlâ varlığını hissettiriyordu.

Bir sabah, Berrak mutfakta çayını hazırlarken aniden başı döndü, elleri soğuk terle kaplandı. Yanında bulunan Asaf, hemen onu destekledi: “Berrak, sakin ol, otur,” dedi. Endişeyle bakışlarını birbirine kilitlediler ve Asaf onu doktora götürmeye karar verdi.

Kontrollerin ardından doktor, hafif bir tebessümle Berrak’a döndü:
“Tebrikler, hamilesiniz.”

Berrak şaşkınlık ve mutlulukla derin bir nefes aldı; yeni bir hayatın haberi, evin sessizliğine tatlı bir heyecan ve umut eklemişti. Gölgeler hâlâ köşelerde bekliyor, ama Berrak’ın öğrendiği bu haberle birlikte yaşamın ışığı karanlıkları hafifletmişti.

__________________