Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Gece, şehrin üstünü kaplayan sessizlikle doluydu. İnci, ellerinde Serap’ın fotoğrafıyla büyücünün kapısına yaklaştığında, kalbi hem heyecan hem de endişeyle çarpıyordu. Serap, siyah saçlı, sıradan ama zeki bir kızdı; İnci ise onu kıskanıyor, kendini üstün görmek için fırsat kolluyordu. “Bir an önce halletmem gerek,” diye fısıldadı kendi kendine, adımlarını hızlandırarak içeri girdi.

Büyücü, fotoğrafa bakmadan onu süzdü. İnci’nin etkileyici uzun sarı saçları ve yeşil gözleri, büyücünün dikkatini çekmişti. “Ah… senin enerjin çok güçlü,” dedi, sesinde tuhaf bir çekim vardı. İnci, neyin çekici olduğunu anlamadan büyücünün planının tam ortasında olduğunu fark etti. Fotoğrafı getiren kişi Serap olmasına rağmen büyücü, büyüyü İnci’ye uygulamaya karar vermişti.

Ritüel ilerledikçe odanın havası değişti. İnci’nin kalbi hızla çarparken, gölgeler duvarlarda kıvrılarak dans ediyordu. O anda bir gölge, genç ve yakışıklı bir erkek formuna bürünerek odanın köşesinden çıktı. Zeyran, İnci’ye bağlanan cin, büyüyü bozmuş ve onu kendi dünyasına çekmişti. Gözleri karanlık ama çekiciydi, İnci neye uğradığını anlamadan etkilenmişti.

O gece İnci’nin hayatı tamamen değişti. Ellerine kına yakılmış, geceleri rüyalarında ıssız bir alanda, gelinlikle yürüdüğünü görüyordu. Ama rüyalar değildi; Zeyran onu kendisiyle evlendirmiş, karanlık bir dünyaya bağlamıştı. İnci’nin aklı karışmış, kalbi korku ve çaresizlikle dolmuştu. Zeyran, sadece bir cin değil, onun aklını bulandıran, kalbini esir alan bir varlıktı.

Büyücünün ölümüyle kaos iyice derinleşti. Zeyran, büyücüyü sessizce yok etmiş, ardından İnci’nin hayatına daha büyük bir musallat bırakmıştı. Serap da tehlike altındaydı; zekâsı ve dikkati onu kurtaramıyor, ne olduğunu anlamadan tehlikenin içine sürükleniyordu.

İnci, sonunda tek çareyi karanlıkları aydınlatan Hüddam Süleyman’ı bulmakta gördü. Yürürken nefesi kesiliyor, kalbi yerinden çıkacak gibi atıyordu. Şehri sessizlik sarmış, sadece adımlarının yankısı boş sokaklarda dolaşıyordu.

Süleyman, evindeki kütüphanede ilim kitaplarını incelerken, gözleri arasında gizlenmiş bir notu fark etti. Üç yıl önce Ebru tarafından bırakılmış, kimseye görünmeden, belki cinlerden yardım alarak konulmuştu. Not, kısa ama ürperticiydi; Süleyman’ı derin bir tedirginlikle düşündürüyordu. Ebru’nun gelecekte yapacaklarının sinyali bu notta saklıydı.

İnci, titreyerek Süleyman’ın kapısına geldi. “Bana… yardım etmelisiniz,” dedi, sesi korkudan çatlamıştı. Süleyman, genç kızın çaresizliğini ve Zeyran’ın karanlık etkisini hissederek başını salladı. “Tamam,” dedi sessizce, “seni kurtaracağız. Ama bu yol uzun ve tehlikeli olacak.”

İnci, o an Süleyman’ın gözlerinde karanlıkları aydınlatan bir güç gördü. Yılların tecrübesi, kudreti ve Allah’a olan bağlılığı, karanlıkların içinden bir ışık gibi parlıyordu. Ama Zeyran’ın gölgesi hâlâ üzerindeydi, ürkütücü ve yakıcı, İnci’nin aklını ve kalbini ele geçirmeye hazır bir şekilde.

Bölüm, İnci’nin çaresizliği, Zeyran’ın karanlık aşkı ve Ebru’nun gizemli notu ile gerilimi doruk noktasında bırakarak sona eriyordu. Süleyman’ın müdahalesi, karanlıkla yüzleşmenin ve İnci’yi kurtarmanın ilk adımıydı; ancak bu, uzun ve tehlikeli bir savaşın sadece başlangıcıydı.

Bu savaşın çok çetin ve zorlu geçeceğinin sinyalleri, hem Süleyman’ı hem de Asaf’ı derinden düşündürmüş ve ürkütmüştü. Fakat Süleyman, sadece savaşın zorluğunu düşünmüyor; en çok aklında İnci’yi gerçekten kurtarıp kurtaramayacağı sorusu vardı. Bu sorularla ve günün yorgunluğuyla Süleyman, sessizce odasına çekildi ve uykuya daldı.

__________________