Önümde dursan ve bana baksan içimdeki acılar hakkında ne bilebilirsin ki? Ben seninkiler hakkında ne bilebilirim ki? Ve ayaklarına kapanıp ağlasam ve anlatsam; sana cehennemin sıcak ve korkunç olduğunu anlatsalar; benim hakkımda cehenneme ilişkin bildiklerinden daha fazla bilecek misin? Bu yüzden bile biz insanlar cehennemin kapısının önündeymişiz gibi birbirimizin karşısında o kadar saygılı, o kadar düsünceli, o kadar sevgiyle durmamız gerek.

Kafka

İnsan çok uzun bir yolun yolcusu. Yol arkadaşları değişiyor, yol hep aynı. Engebeli, düz, bayır oluyor ama hep aynı yol işte insan hep yolda. Yollar kesişiyor, ayrılıyor, virajlarda yıkılıyor bazen insan ama hep aynı yolda işte.

Mevsimler değişiyor, koşuyorsun bazen, bazen sürünerek ilerliyorsun ama hep ilerliyorsun.Geçip giden zaman zannediyorsun ama değil, sensin. İnsan kendisi geçip gidiyor her şeyden kendi yolunda.

İçimin bu çürümüş yanları, yamalarımı, kanserli hücreleri, zift gibi olan akciğerimi, sönmeye yüztutmuş karaciğerimi ve artık silikleşen kalbimi feri gitmiş gözlerim, telaşını yitirmiş ellerim hepsini yüklendim yol uzun, yüküm ağır geliyor.

2017*giz

Ne yapsam/yapmalıyım diye kendime her sorduğumda cevabım ‘içeyim ben o zaman’ oluyor, artık hiçbir şeyle yüzleşecek, savaşacak gücüm kalmadı, pek de yoktu zaten. Yaşıtlarım mesleklerini, yuvalarını kurdular elbet herkesin derdi var ama düzenini iyi kötü oturttu ben n’apıyorum? Şu günlerde en çok aklıma düşen hapishaneler ve tımarhaneler. Dünyada kendime yuva yapmayı planladığım yerlere bak, kocaman bir şefkâtim vardı sahi siz nasıl ondan kendime doğrulttuğum bir silah yaptınız?

''İnsan arzuladığı her şeyde ölümsüz, korktuğu her şeyde fanidir.''

Seneca.

Senin bu ellerinde ne var bilmiyorum, göğe bakalım.
Tuttukça güçleniyorum, kalabalık oluyorum.
Bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi, ağaçlar gibi.
Suların ısınsın diye bakıyorum, ısınıyor.
Seni aldım, bu sunturlu yere getirdim,
Sayısız penceren vardı, bir bir kapattım,
Bana dönesin diye bir bir kapattım.
Şimdi otobüs gelir, biner gideriz.
Dönmeyeceğimiz bir yer beğen, başka türlüsü güç.
Bir ellerin, bir ellerim, yeter belleyelim yetsin.
Seni aldım, bana ayırdım, durma kendini hatırlat,
Durma kendini hatırlat,
Durma göğe bakalım...


Turgut Uyar

Sen bu günlüğe en güzel şeyi bununla 2011de bırakmıştın zaten @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]'m ;s26

seniçokseviyorum.

nadir anlatırdım, bilen bilirdi.

“kendini mutsuz etmekten vazgeç, şu ana odaklan, ona odaklan, bir kere olsun kötü sonu düşünme” demişti, en iyi arkadaşımdı, her zaman haklıydı.
içimden; “olmayacağını biliyorum, tadını çıkaracağıma söz verdim sadece” diye geçirişimin üçüncü sevmekten dişlerimin sızladığı saatinde dağıttım ortalığı, benim olmayan bir şeyin, benim’miş’ gibi yapamayışımın şu yaşıma geldiğim yılında, çünkü ben de böyle bir insandım; bok ettikçe haz aldım, ‘madem öyle işte böyle’ rest tepesine bayrağı yine ben çektim, gardıma çarpan bahaneleri etrafımı çevreleyen bir fanusa dönüştükçe yankılanmaya başlayan iç sesim saçımı okşayan bir şefkatle kulağıma fısıldıyordu: bütün bu imkansızlıklar çerçevesinde, aslında sebep çok basit. Sevmenin, ne yazıktır ki bir ‘yeterince’si var bebeğim ve o, seni yeterince sevmiyor.
(ne kadar değersiz hissettiğimi tasvir edecek bir değer bile bulamıyorum. sahiplenilmemek ne kötü)

iç sesim saçımı gerçeklerle okşarken, ben, onun karşısında küçüldükçe küçülüyordum. ne yapayım,
seviyordum.
bana yoluma gitmekten başka çare bırakmayışının beşinci belki de onuncu üzgün cümlesinde “nereye gidiyorsun a**** k**** ya” yerine “gitme” demesi gerektiğini biliyor, lakin beni ‘yeterince’ sevmiyordu. tıpkı; “sen benim sevgilimdin, bunu anlayamadın” yerine “sen benim sevgilimsin, bunu kafana sok” demeyişinin, neredeyse her gece küfür kıyamet vedalaşıp sabahında birbirimizi sevdiğimiz bilmem kaçıncı ayında ‘yeterince’ sevmediği gibi; bana vazgeçmekten başka çare, nedendir ki kendisi de beni bırakmıyordu.
(kimseyi, gülümseyerek ağlayacak kadar çok sevmeyin)

bu kadar zor olmamalıydı, böyle gitmezdi biliyorduk, biliyordu, “başkalarıyla takılacağım artık, bıktım senden, kurtulursun işte rahat edersin” dediğimde alaycı ve son derece bizden emin bir mutlulukla “sen yapamazsın öyle şeyler” demekten geri kalmıyor, duymaya ihtiyacım olanları söylemiyordu.
asla söylemeyecekti.

nadir ağlardım, bilen bilirdi.

“geldiğinde her şey farklı olacak, bak göreceksin, sana bu kadar yakın olduğunda o da fark edecek, siz kopamazsınız” demişti, kardeşimdi, kahvemi yudumlarken buna gönülden inanışımın ertesi gününde mahvettim her şeyi. böyle bir insandım, yapacak bir şey yoktu. benim’miş’ gibi yapamadıkça hırçınlaşmalarım ve tekme tokat dalmak isteyişlerimin ardındaki o ‘çok’ olan lanet duygu, tadını çıkarmama izin vermiyordu.

Fırsatım olsaydı ona hayal aleminde zaman kavramı olmadığını anlatabilirdim. Lâkin her şey o kadar gerçekti ki.

Şiir kadar gerçekti mesela; hiç tanımadığım kadar gerçekti, okul falan kadar, sabah kadar, başka bir kadının varlığı kadar, içimde patlayan fişekler kadar, gülümseyen fotoğrafı kadar, nerede olduğunu bile bilmediğim biri ve kim olduğunu dahi, ama gerçekti, fazla mı hayalciydim ben ona göre değil miydim, bilemiyordum, çok gerçekti; ödemem gereken faturalar kadar, bastıramadığım hayranlığım kadar, dillendiremediğim hislerim kadar, nasıl peyda olduğunu bir türlü çözemediğim hislerim kadar, fazla mı gerçekti bana göre değil miydi? Çok mu farklıydık, bir olamaz mıydık, aynı şarkıda içip ağlayamaz mıydık misal, başka bir kadın ne kadar vardı? Neden vardı?

Kafasının içindeki dipsiz kuyuya gözüm kapalı inmek istiyordum, hiç etmediğim kadar merak ediyordum; nelere gülmüştü, nelere ağlamıştı doğduğundan beri, nasıl sarhoş olurdu, neler okurdu, nelerin bahsi açılsın istemezdi, neler değişebilirdi benimle birlikte, neleri değiştirebilirdi bende?

Götürmek istediğim bir yer vardı onu, sevecekti biliyorum, belki beni de severdi, neden olmasın belki çok severdi.

Allah aşkına, o kahvaltı her sabah hazır olurdu zaten, niçin hayalime ortak olmuyordu?

Bana gelirdi bir gün belki, neden olmasın, belki hep kalırdı.
Biliyorum, tanıyacağım en iyi adamdı.

sen o sokağın çocuk parkını yıktın. bak o yoldan bizim eve her yer toz duman. öldün.

insan kalbiyle bildiğini aynada gördüğüyle unutmuş. şüphelerini bana bıraktın. günlerce nokta koyulacak cümle aradım. ama kaç dilde inkar edilirsen edil sen hep soru işaretiydin. kendimi bu dilde senin çengeline astım. görünmez sandığım o sevgi var ya, o yokmuş. o taburenin üstüne oturup ağladım. intihar sayılır mı. öldün.

yollarda ağlaya ağlaya tanrıyla konuştuğumuz günün üstünden kuş sürüleri örümcek ağları sayısız güneş onbin ağrı geçti.

kollarımı kapattım. bak seni beklemekten bu kadaaar vazgeçtim. onunla mutlu olduğunu kabullendim. onunla mutlu olduğunu kabullendim. onunla ve orada ve mutlu ve-artık hıçkırık yok kocaman kadın oldum. saç kaybettim kilo kaybettim sabır kaybettim ve sen. öldün.

ben burada dudağımdaki kanı bildim. sen orada başkasının merhemi olmayı. bak bizim yolumuz da yönümüz de hep ayrıymış. sana anlatamadığım ne varsa bana onu yaşattın. sen bunu artık anlamak zorunda kalsan da anlayamazsın. öldün.

“öldüğünü sır tuttuk söylemedik kimseye

kustuğun şeyler vardı ağzının bilmediği

beni sevmiyordun çünkü beni hiç sevmemiştin

bidat yağıyor hemen hızlandır sileceği

sevdirmiyor sevdiren bir türlü seveceği”

o kedi öyle bakmıyor çünkü öldü. o şiir öyle bileğime bastırmıyor çünkü hissetmek öldü. ağaçların kolu kırılmıyor senden sonra bahar öldü. senden sonra hep kötüye takılan gözüm artık taraf tutamıyor. öldü.

sen birinin gözleri onu hiç görmeyen aynasıydın. sana gözlerini ayırmadan bakıp sana gözlerinden ayrı gelen birinin aynası. kırıldın. öldün.

ihtimalken çok güzeldin. bir sabah kalktın büyüdüğünü fark ettin. onun kalbindeki karıncalar senin evcil hayvanın değilmiş. ekmek kırıklarını süpürdün.

sen orada çok iyi çok uzun yaşarsın umarım.

burada öldün.

Hiçbir zaman delirmeyeceksin ,
ben de hiçbir zaman akıllanmayacağım.
İnsan kendini ne çok şey yapabilir gibi hissediyor , çok şey yapabilirdim .
Tanrı beni korudu kendimden .
Uyandırdı ve dedi ki ;
O seni sevmiyor
O kimseyi sevemez
Ödülü de cezası da budur .

umay umay

''sana seslendim durdum bu küçük odadan
acımı duy, sensin pusulam benim
ki dünya
silinmiş bir harita
gibi yabancı bana.''

ibrahim tenekeci*

Artık beni sevmediğini biliyorum.
Ya da böyle dememek lazım.
Sevmemek değil de, seviyorsun işte.
Sabah kalkınca kahvaltı etmen gerektiği gibi seviyorsun.
Ölmeye yakın çiçeklere su verir gibi seviyorsun.
En sevdiğin yemeğe acıkmak gibi değil..

Nilüfer Taktak

daha az seviyorum seni..
giderek daha az..
unutur gibi seviyorum..
azala azala..
aramızdaki uzaklığın karanlığında..

geceler kısalıp..gündüzler uzuyor öyle olunca..
daha az seviyorum seni..
kendini iyileştiren bir yara gibi..
daha az..
ve zamanla..

sen geceyi tutuyorsun..ben nöbetini..
uzak dağ kışlalarında..
görmüyoruz birbirimizi..
usul usul sis iniyor..
kopmuş yollara..
ışığı hafif..uykusu ağır koğuşlarda üzerini örtüyorum senin..
bir çığ gibi büyüyorsun rüyalarımda..
sevgilim sevgilim
yıldızları daha büyüktür bazı gecelerin
nöbet kadar yalnızken öğreneceksin bunu da..

artık daha az seviyorum seni..
unutur gibi..ölür gibi daha az..
yeniden ödetiyorum kendime
onca aşkın öğretemediğini..
kolay değildi..
yalnızca sevgilimi değil..evladımı da kaybettim ben..
kaç acı birden imtihan etti beni..
bir tek gece vardır insanın hayatında..
ömür boyu sürer nöbeti..
bu da öyleydi..
iyi ol..
sağ ol..
uzak ol..
ama bir daha görme beni..

Murathan Mungan*

seni hiç görmeseydim seni keşke hiç görmeseydim
şu benim iki gözüm aksalardı kıpkızıl kör olsaydım
sacre-coeur’de armonik çalsaydım dilenseydim
seni hiç görmeseydim ismini hiç duymasaydım
belki kendime göre rezilce saadetlerim olurdu
kaldırımlara renkli tebeşirlerle katedral resimleri çizerdim
kaldırımlara senin resmini çizerdim herkes seni çiğnerdi
bistroya yıkılır çırılçıplak bir quantro içerdim
lucie-anne yine gelir yine bana senden bahsederdi
lucie-anne neden gelir neden bana senden bahsederdi

benim bu çektiklerimi bir çocuk var ki anlıyor
kendimi yerden yere vuruşurumu içimdeki zehri
bir çocuk var ki anlıyor benim gibi kahroluyor
odasında şiirlerim fukara mumlar gibi yanıyorlar
sen o çocuk değilsin sen artık çocuk değilsin
dudakların eskisi gibi beyaz değiller biliyorsun
sen gözlerini kaybettin gözlerini gözlerini bunu biliyorsun
ben ki yaşadıklarımı büyük dinler gibi yaşıyorum
sen artık bir din değilsin bunu biliyorsun

Attila İlhan*

bir bedeni o kıyısızlığa bırakma saati geldiğinde
gitmek bir yalnızlıktır.

bütün gitmeler yalnızlıktır.
kalmaya göre...

Yılmaz Odabaşı.

Mutsuzlukdan söz etmek istiyorum
Dikey ve yatay mutsuzluktan
Mükemmel mutsuzluğundan insansoyunun
Sevgim acıyor

Biz giz dolu bir şey yaşadık
Onlarda orada yaşadılar
Bir dağın çarpıklığını
bir sevinç sanarak

En başta mutsuzluk elbet
Kasaba meyhanesi gibi
Kahkahası gün ışığına vurup da
öteden beri yansımayan
Yani birinin solgun bir gülden kaptığı frengi
Öbürünün bir kadından aldığı verem
Bütün işhanlarının tarihçesi
sevgim acıyor

Yazık sevgime diyor birisi
Güzel gözlü bir çocuğun bile
O kadar korunmuş bir yazı yoktu
Ne denmelidir bilemiyorum
sevgim acıyor
Gemiler gene gelip gidiyor
Dağlar kararıp aydınlanacaklar
Ve o kadar

Tavrım bir çok şeyi bulup coşmaktır
Sonbahar geldi hüzün
İlkbahar geldi kara hüzün
Ey en akıllı kişisi dünyanın
Bazen yaz ortasında gündüzün
sevgim acıyor
Kimi sevsem
Kim beni sevse

Eylül toparlandı gitti işte
Ekim filanda gider bu gidişle
Tarihe gömülen koca koca atlar
Tarihe gömülür o kadar

Turgut Uyar*

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

"Nazik, çirkin, sezgi sahibi bir adam düşlemiştim. Başını kaldırıp benim göremediğim bir şey görmüşçesine ‘Hah!’ diyecekti, yüreklendiren sesiyle. Ve ben de ona ne kadar korktuğumu, ağzı olmayan havasız bir çuvalın derinliklerine tıkılıyormuşçasına nasıl dehşete kapıldığımı anlatacak sözleri bulabilecektim."

Sylvia Plath, Sırça Fanus

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Sevgisiz bakınca Yusuf bile çirkindir.
Şeytana aşkla bakınca onu melek sanırsın.

/ Sadî Şirazî.

Bekledim onu herkesi hırpaladigim aynı yerde,
Soğudum, buz tuttum
Öyle kolay değildi, öyle kolay olamazdim
Kamaştim, kanı da kan tutarmıs, öğrendim.
Bir bak bana! Bir bak bana ve çek git düşes!
Dudaklarım dudaklarına doğru esecek olsa
Bizi ses çevirirdi, bizi söz çevirirdi
Suçluyuz düşes!
Mamafih suçluyuz!
Suçumuz, bir bardak suda okyanus görmek!

* Küçük Iskender.