çıkıp gelmesini beklediğim
geniş çığlıklar atarak
çıkıp gelirse
morarmış yanağında zehir tutarak
yıkarsa duvarlarımı
etimi aralar aşkı kurcalarsa
önünüze açtığım sofralar adına
beni tutun kaldırın ortadan
çünkü hesap benden sorulacak
sorulacaksa

cahitzarifoğlu.

/watch?v=Ri0j2LIVAXA

Acz.

Biz giz dolu bir şey yaşadık
Onlarda orada yaşadılar
Bir dağın çarpıklığını
bir sevinç sanarak

Tavrım bir çok şeyi bulup coşmaktır
Sonbahar geldi hüzün
İlkbahar geldi kara hüzün
Ey en akıllı kişisi dünyanın
Bazen yaz ortasında gündüzün
sevgim acıyor
Kimi sevsem
Kim beni sevse

Bu bitmek bilmez bir can çekişmeden ibaret olan yaşamımla ilgili olarak şunları söyleyebilirim:
Ben uçmak isteyip de uçamayan bir kuş gibiydim.

Frida Kahlo

...

Sevmiyorum, çünkü sevmek insanı en hızlı yolun sonuna getiren şey. Boşluklarımı boşaltır mısınız lütfen? İçimde dönecek yerim kalmamış her yeri viraneye dönüştürmüşsünüz, bağlarımı kopartıyorum siz buna şımarıklık da bezginlik de vazgeçiş de diyebilirsiniz. Ben tek başınalığımın yolunda yürüyorum. Hepinizden sıyrılmak istiyorum.

giz.

sana hiçbir şey dokunmaz biliyorum
arkanı döner hemen uyursun
sırtında çift bıçaklı bir sevinç
belki balrengisin kusursuzsun
onun için diyorum
karıştırma artık daha fazla bu otları

Lale Müldür.

beni sevmedi.
bu mühim değil, kimseye kendini sevdiremezdin. insanlar şanslı olanlar ve şanssız olanlar diye ayrılır. kendini şanssızlardan sayar, yaşamaya devam edersin.
beni sevmedi.
bu önemli değil, zaten beni kimler sevmedi saymaya vaktim yok. insanlar mutlu olanlar ve mutsuz olanlar diye ayrılır. kendini mutsuzların içine katar devam edersin.
beni sevmedi.
bu tuhaf değil, acısı derin, sorgusu uzun ama kabullenilir. insanlar aşık olanlar ve aşık olunanlar diye ayrılır. kendini aşık olanların en aptalı ilan eder devam edersin.
beni sevmedi,
beni seviyormuş gibi yaptı.
bu mühim,
bu önemli,
bu tuhaf,
bu kabullenilemez ve katlanılamaz.
bunun ağrısı dinmez, bunun kırgınlığı unutulmaz.
sevilmiyor olmanın çaresizliğinden sağ çıkar da herkes, sevildim sanmamın düşüşünden kurtulamaz.

içimde ölmek telaşı vardı, hiç olmadığı kadar.
içimde fırtınalar,
volkanlar..
içimde bir orman vardı, yaktılar.

içimden dedim beraber yürüyelim olur mu
varsın gemilerimizi taşıyamasın sular
varsın yarı yolda uyuya kalsın
bize gönderilen bahar.

içimden dedim beraber yürüyelim olur mu
varsın gölgemiz olsun hüzün
dilediği gibiuzatsın canevimize ayaklarını
varsın annemiz olsun tütün
hayat daha sert vursun yumruklarını.

içimden dedim ilmeği kaçmış bir hayat bizimkisi
nedir alnımızdan öpmek için izimizi süren
kalmış mıdır kalesi düşmüş bir şehrin cazibesi
nedir yalnız bize yakışan bu serüven.

bu serüven ki
bizden biri yaptı sırtımızdaki hançeri
ve terketti bizi huzur denen sevgili
kalakaldık, şaşkınlığın avuçllarında
billur bir kuş gibi.

içimden dedim gömülü bir ırmağın yalnızlığıdır bu
beraber yürüyelim olur mu..

Aşk yaşamda ölümü kutsamayı bırak
Ayda yürüyeceğine önce evde yürü
Kapıları kır, pencereyi kır, yastığı kır, bardağı kır, nefesin kesilene kadar yalnızlığını kır

Son dediğin yerde aşk tekrar karşına çıkacak ansızın, ansızın
Kiminin gözlerini, kiminin gördüğü ilk kediyi sevişini, kiminin sokağı sevişini, kiminin gidişini, kiminin ise çok seviyorum diyemeyip utandığı yerde bekleyişini sevdim
Aynaya bakmayı unutacak kadar çok sevdim

Söndür sigarayı, hadi gel dans edelim

kemalhamamcıoğlu.

aklımdan çıkmıyosun dedim
başka türlüsünü yorgunum anlatmaya

acz.

..
çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var
öyle vahşi bir tad ki dayanılır gibi değil
çünkü ayrılık da sevdaya dahil
çünkü ayrılanlar hala sevdalı

attila ilhan

''Beni hafızana unutamadığın küçük bir kız çocuğu olarak kazımışsın.
İsmimden kadınlar, tenimden geceler bulmuş,
ellerini buruşturmuşsun''

“Nedense beni anlasın istedim, içinde insan olan duvarlar.”

Göğsümde ki verimsiz tarla, bir zamanların gül bahçesi.

Yaşarken de söyledim kimse bilmeyebilir bunu,

Fatiha suresi kadar eski,

günlerin çarmıhında İsa kadar yaslıyım

ve tanrılar kadar çok yaşadım...



Daha kırlangıçları yalancı bir dünyada yaşıyorum;

dağları yıkılan, dalları kırılan bir dünyada.

Kayıp suretler için fotoğraflara koşuyorum

kimse bilmeyebilir...



Günlerin çarmıhında

Küle savruldum, ayrılıkları saydım,

bir hançer sapladım nevrozlu bir sevgiye;

kan bile damlamadı, yürüyüp gittim.

Yüzüme yalancı bir sevinç iliştirdim.



Fal bakan çingeneler esmerdi, yalancıydı,

dönmeyecektin!

Belki kuruyacaktım,

belki çarpa çarpa akacaktım o denizlere;

İntiharlara aktığım gibi o denizlere,

bilmeyecektin!



Çıkıp sina dağına o denizlerle

İbranice konuşacak, İblis’i kovacaktım;



İblis’i

kovmak

belki,

yarısını dünyanın

kovmak demekti...



Bir gülün bir odayı,

bir leşin bir semti kokuttuğu kentlerde,

bir ömür,

çarpar,

akar

da nasıl eskitir yatağını

kimse bilmeyebilir...



Tanıktım,

yargıç

ve sanık;

Yürüyüp gittim…

Yüzüme yalan bir mutluluk iliştirdim:

Günlerin çarmıhında İsa gibiydim!



Günlerin çarmıhında

seni en güçlü yanlarımla sevdim;

birer birer aralarken bu kentte kederleri,

Diyarbekir, böyle zavallı bir çöl gecesi...



Günlerin çarmıhında

seni ağrıyan yanlarımla sevdim,

tutuklu kollarımla;

yokluğunda burada yıllar verdim.

Yokluğuna

burada!



Herkes bilecek bunu; tabancaya gerek yoktur…

Tabancaya gerek yoktur!



Sen haklı bir cinayetsin günlerin duvağında:

H e r ö m ü r

k e n d i g e n ç l i ğ i n d e n v u r u l u r...

Yılmaz ODABAŞI/ 1991